Sollicitatiedag #2

Altijd een slecht voorteken: een uitzendbureau zal je terugbellen over het wel of niet doorgaan van een baan, maar ze bellen alsmaar niet. En inderdaad, ergens tegen drie uur vanmiddag belde Adecco pas om te vertellen dat de klus bij Kwantum niet doorging. Althans, niet voor mij. Volgens de Manager e-Commerce bij Kwantum zou ik “heel wat meer” kunnen dan foto’s bewerken, en “dus” gaven ze de voorkeur aan een andere kandidaat. Ach ja, afgewezen omdat je overgekwalificeerd bent is weer eens wat anders dan de gebruikelijke verklaringen “te oud” en “u woont te ver weg”. Hé, het is al heel wat dat ze überhaupt de moeite nemen om terug te bellen; de meeste werkgevers en tussenhandelaren huldigen nog steeds het standpunt ‘als je niks meer hoort ben je afgewezen’.

Pacific Island Travel

Dat telefoontje kwam precies op het moment dat m’n trein het Centraal Station van Amsterdam binnenreed (en zowaar zonder vertraging). Vervolgens mocht ik me ruim een half uur in het stadsgedruis storten op weg naar m’n volgende sollicitatiegesprek. Geheel tegen m’n gewoonte in duurde dat gesprek maar liefst anderhalf uur—normaal gesproken duren die bij mij maar een half uurtje. Of dat een goed of slecht voorteken is moet ik nog maar afwachten, des werkgevers wegen zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk. Aardige vent, dat wel. Niet eens het tweedelig-pak-met-stropdas type, wat ik eigenlijk wel verwacht had. Mocht-ie me aannemen (wat ik aan het einde van deze week zou moeten horen) dan krijgt-ie misschien nog wel een keer een biertje van me. M’n stamkroeg ligt toch bij hun Eindhovense vestiging om de hoek…

Reiskostenvergoeding

Een altijd hekel punt is dat van de reiskostenvergoeding. Bij de meeste werkgevers en bemiddelingsbureaus moet je niet het lef hebben om daar om te vragen, want die schijnen het woord ‘reiskostenvergoeding’ een vies woord te vinden. Bij Pacific Island Travel ging het echter heel anders, zelfs nog anders dan bij de incidentele andere werkgevers die hun kandidaten niet zelf voor de kosten laten opdraaien. Ik hoefde er niet eens zelf over te beginnen, hij begon er zelf over! En deze keer niet eens ‘declaratieformulier invullen en opsturen’, maar gewoon ter plekke even een kopietje maken van het treinkaartje, handtekening eronder om de boekhouder tevreden te houden, en meteen cash afrekenen. Kijk, dat vind ik nou nog eens een sympathieke manier van werken! Bovendien heeft het het voordeel dat de Sociale Dienst het niet ziet en ze die vergoeding dus ook niet kunnen korten op m’n eventuele uitkering.

Want zo zijn die Bijstandsjongens dan ook wel weer: de kosten moet je zelf betalen, maar de vergoeding ervoor trekken ze van je uitkering af…

Te warm voor het dievengilde

En ik heb zowaar Amsterdam zonder kleerscheuren overleefd! Ondanks twee wandelingen van elk een goed half uur door het centrum is m’n portemonnee niet gerold, zijn m’n GSM en PDA niet gejat, is m’n tas (met laptop…) niet van m’n schouder gerukt en ben ik ook niet anderszins aangevallen, beroofd of wat dan ook. Zou 32 graden ook voor het dievengilde soms te warm zijn om te werken, of heb ik gewoon mazzel gehad? Misschien scheelde het dat ik er niet uitzag als een toerist…