Afvalcontainer en het weer: allebei grijs

06:30 Ik krijg nog net mee dat de wekker gaat, maar daar houdt het wel zo’n beetje mee op. Misschien toch maar ophouden met tot na middernacht te gaan zitten spelen.

07:15 Geen genade, het is weer tijd om op te staan.

08:20 Tijd om Tom naar school te brengen, en dan meteen ook maar even de afvalcontainer buitenzetten. Die vertoont een treffende gelijkenis met het weer: grijs. Gisteren hebben we het nog droog gehouden, maar dat zit er vandaag niet in: door de motregen naar school en weer terug. Shit, en dan moet ik vandaag ook nog boodschappen doen.

10:10 Ik had nog even gehoopt dat het weer beter zou worden zodat we niet door de regen boodschappen zouden hoeven te doen, maar het ziet er naar uit dat me dat niet gegund is. Als ik buiten kijk zie ik een strakke hemel. Strak grijs. Niks aan te doen, dan worden we maar nat.

Het weerbericht op Teletekst belooft “Enkele wolkenvelden en in het noorden soms motregen. Elders meest droog en van het zuiden uit langzaam meer zon”. Dat, en 25 graden. Nou woon ik in het zuiden, maar droog is het beslist niet en die “langzaam meer zon” gaat wel heel erg langzaam. Ik geef het nog een half uurtje, als het dan nog niet beter is geworden moeten we er maar aan geloven.

10:45 Het is weliswaar een beetje lichter geworden buiten, maar het lijkt erop dat het toch nog motregent. Dan worden we maar nat. Nog gauw even gauw de bedden opgemaakt, de was opgevouwen en opgeborgen en een verse machine was opgezet. Dankzij mijn briljante wasgoedsorteersysteem weet ik dat er vandaag nog twee machines was zullen volgen. Maar nu eerst boodschappen doen, tegen dat we terug zijn is die eerste machine klaar. Planning en efficiëntie is alles in dit werk.

12:15 De weergoden waren ons gunstig gezind: vlak voordat we vertrokken hield het op met regenen. Maar ja, hoe kom je bij de winkel en krijg je je boodschappen weer thuis? Een auto heb ik niet ter beschikking. Een deugdelijke fiets heb ik ook nog niet, laat staan eentje met een kinderzitje en fietstassen. De wandelwagen en de buggy zijn niet geschikt om mee door een supermarkt te manoeuvreren en boodschappen in te verzamelen, terwijl die ook nog eens absoluut niet te combineren zijn met een winkelwagen. En de rugdrager vinden mijn rug en ik momenteel al helemaal geen goed idee.

Dus wat doe je dan? Juist, je denkt even na, krijgt weer een briljant idee, en pakt de fiets van je vrouw. Compleet met kinderstoeltje en fietstassen. Voor mij te hoog om op te kunnen fietsen, maar dat deert niet want zonder die fiets had ik ook moeten lopen. Dus: Max in het stoeltje, met de fiets aan de hand naar de Lidl, fiets parkeren, Max in de winkelwagen, boodschappen doen, Max weer terug in z’n stoeltje, boodschappen verdelen over de fietstassen (die toch iets kleiner blijken te zijn dan ik gedacht had), en met de fiets aan de hand weer terug naar huis. Daar alles en iedereen weer van de fiets af, Max naar bed en de boodschappen opruimen. En dat alles in precies vijf kwartier. Ja hoor, roept u het maar! Wat, geen reactie? Goed, dan roep ik het zelf: Jeroen, je bent geweldig! 🙂

En nu eerst een bak koffie.

13:15 Die koffie was de laatste halve mok die over was van vanochtend, en dus niet echt (of beter gezegd: echt niet) lekker meer. Zo goed is onze koffiethermoskan nou ook weer niet. Ik moet me toch maar eens aanwennen om minder koffie te zetten en dan ‘s middags verse. Of natuurlijk meer koffie drinken. De van vrouwen bekende ‘koffiekransjes’ zitten er voor mij niet in. Ten eerste zijn die bijeenkomsten vrouwgecentreerde aangelegenheden waar je je als man toch een buitenstaander voelt, en wij huismannen doen zoiets gewoon niet omdat we… ja, waarom eigenlijk niet? Waarschijnlijk omdat we het veel te druk hebben.

14:15 Over een kwartiertje moeten we Tom weer op gaan halen, maar Max ligt nog te slapen. Arme knul, ik zal ‘m wakker moeten maken. Ik kan hem tenslotte niet alleen thuislaten.

14:45 Tom heeft alweer met niemand afgesproken. Ongebruikelijk, al zeg ik het zelf, want tot vorige week donderdag was het zo’n beetje elke dag raak. Of al die andere kinderen hebben opeens een volle agenda, of er is wat anders aan de hand. Maar misschien is het gewoon een geval van ‘als ik naar huis ga kan ik Lego Star Wars spelen’. Dan heeft-ie vandaag toch pech gehad, hij doet al dagen op rij niks anders als-ie thuis is, vandaag gaat hij maar wat anders doen.

15:00 We zijn weer thuis, en Max zal wel wat te eten lusten aangezien hij door z’n lunchtijd heen geslapen heeft. Dat ga ik dus eerst maar eens regelen, en daarna mag ik me weer twee trappen ophijsen naar de zolder om de wasmachine leeg te halen, de volgende lading was te starten, en de vers gewassen handel op te hangen. Alleen moesten m’n schouders en m’n rug niet zo zeer doen. Die rugdrager heeft toch meer schade aangericht dan ik had gedacht. Au…

17:15 Tijd om weer naar m’n keuken te verdwijnen. Vandaag staan op het menu gekookte aardappelen met sperziebonen en braadworst. Niet bepaald haute cuisine, maar ik ben dan ook geen chef-kok en heb ook geen aspiraties in die richting. Wat ik maak is (meestal) eetbaar en tot nog toe is er niemand ziek geworden van of overleden door mijn kookkunst. Althans niet dat ik weet. Maar wie weet, misschien gaan mijn culinaire kwaliteiten er wel op vooruit nu ik minstens vijf avonden per week moet koken.

19:00 Bedtijd voor de kinderen. Sonja brengt ze naar bed (Max mag nog even terug voor een half flesje melk), ik stort me weer vol enthousiasme (yeah, right) op de afwas.

22:45 Vanavond hadden we weer Oorlog in de keuken op de kijkbuis. Eén ding is zeker, die serie zal nooit in Amerika uitgezonden worden. Alles wat maar enigszins op grof taalgebruik lijkt wordt daar weggepiept, dus met Gordon Ramsay kunnen ze zich dan helemaal uitleven. Toch was het leerzaam, ik heb weer eens een culinaire term bijgeleerd: ding-ding food. Wat dat is? Magnetronvoer—het ding-ding verwijst naar het signaal van de magnetron dat de prak opgewarmd is. Je moet maar op het idee komen.