Hoogbegaafde autist overleeft in een niet-autistische wereld

09:30 Nog niet echt wakker sta ik op. Max laat vanuit z’n bed horen dat hij ook wakker is, maar inmiddels heb ik Sonja al horen roepen dat ze eraan komt, dus daar hoef ik me niet meer mee bezig te houden. Beneden krijg ik m’n ontbijt in m’n handen geduwd, twee boterhammen en een bak koffie.

10:00 Zo, nog even naar de WC en dan aan het werk, er moet voor maandag nog het een en ander aan m’n ondernemingsplan gedaan worden. Terwijl ik op de WC zit gaat Sonja naar boven met de mededeling dat ze een patroon op haar paspop gaat spelden (of zoiets). Op mijn toch vrij simpele vraag hoelang ze daarvoor nodig heeft krijg ik geen echt antwoord, alleen een opmerking over wat ze precies moet doen. Een minuut later komt Sonja zuchtend en steunend en met paspop de trap af, omdat “ik waarschijnlijk toch boven wil gaan zitten”.

10:20 Ik heb me net boven geïnstalleerd met m’n laptop als Sonja de trap opkomt. Vervolgens moet ik drie kwartier een hoop gezwam aanhoren over dat het leven nou eenmaal niet eerlijk is, dat alles m’n eigen schuld is, dat ik negatief ben, en dat ik geacht word Sonja in alles te steunen. Kortom, een hoop onzin waar je niks aan hebt alles je zwaar depressief en zwaar overspannen bent, en waardoor het gat waar je inzit alleen nog maar wat dieper wordt.

11:15 Hèhè, ze is eindelijk weer m’n kamer uit. Niet dat dat haar tegenhoudt om me nog meer van m’n werk te houden. Ze wil een paar uur haar handen vrij hebben om een jurk te kunnen naaien, en dus wordt van mij verwacht dat ik me ergens vandaag met de kids bezighoud, bij voorkeur buitenshuis. Oh, en of ik me ook nog even met de was wil bezighouden. Dus kan ik nu eerst de was gaan verzamelen en uitsorteren, en dan een machine was opzetten. Typisch; ze vindt het prima dat ik voor mezelf begin, zolang ik maar zorg dat het huishouden gedaan wordt, ik me met de kids bezighoud en er voor zorg dat zij haar handen vrij heeft. Ik kan me al nauwelijks meer voorstellen dat het met m’n bedrijf iets gaat worden, in elk geval niet zolang ik nog deel uitmaak van dit huishouden. Ach ja, leuk voor Sonja, dan kan ze me over een paar maanden weer verwijten dat ik niet genoeg moeite heb gedaan om m’n bedrijf van de grond te krijgen.

En dan moet er ook nog een judopak voor Tom geregeld worden. Volgens Sonja moet ik dat maar zien als “iets wat ik voor m’n zoon kan doen”. Oftewel, het wordt op mij afgeschoven zodat Sonja zich daar niet mee bezig hoeft te houden, met als (voor Sonja plezierig) bijverschijnsel dat ze me weer van m’n eigen werk af kan houden.

11:55 Geweldig. De ochtend is zo goed als om, m’n laptop staat al anderhalf uur aan, maar ik heb nog niks aan m’n eigen werk kunnen doen.

12:45 Sonja loopt m’n kamer in, kijkt even en loopt weer weg zonder een woord te zeggen. Even later gaat ze met Tom en Max de deur uit, ook weer zonder iets te zeggen. Ik weet dus niet waar ze heen zijn en wanneer ze terug zijn, maar eerlijk gezegd kan het me ook niet echt meer interesseren.

12:50 M’n machine was is alweer een tijdje klaar, laat ik de was dan maar op gaan hangen. Maar eerst even plek maken op het wasrek. Bij het opruimen valt m’n oog op de luieremmer. Sonja heeft de volle zak wel afgevoerd maar had nog geen nieuwe zak erin gedaan. Dat heeft ze nog steeds niet gedaan; links naast de emmer ligt een vuilniszak, rechts van de emmer een gebruikte luier. Als ik naar beneden ga om wat gewassen keukenhanddoeken op te ruimen blijkt er weer à la Sonja afgewassen te zijn (alles op het afdruiprek, en laat maar staan) en staat de TV nog steeds op stand-by. De afwas laat ik staan, de TV zet ik toch maar even uit.

13:35 We mogen weer een etiketje gaan plakken: volgens Wikipedia lijd ik aan een ‘klinische depressie’. Citaat #1 uit de betreffende pagina:

Volgens de DSM-IV-TR-criteria voor het diagnosticeren van een ernstige depressieve stoornis moeten één of twee van de volgende elementen aanwezig zijn:

  • Gedeprimeerde stemming, of

  • Verlies van belangstelling of genoegen.

Bingo! De volle score behaald: 2 uit 2! Maar we zijn er nog niet, voor het geval er toch maar een van die elementen aanwezig mocht zijn is hier citaat #2:

Het volstaat om één van deze symptomen te hebben indien het gepaard gaat met minstens vier van de volgende symptomen:

  • Gevoel van overweldigende droefheid of vrees, of het onvermogen om emotie te voelen.

  • Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.

  • Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.

  • Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.

  • Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.

  • Zowel geestelijke als fysieke moeheid.

  • Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.

  • Verminderd zelfrespect.

  • Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.

  • Het denken over dood of zelfmoord.

Vier symptomen uit de lijst? Ik heb er zeven! Cum laude geslaagd, zou ik zeggen…

Niet dat ik hier veel mee opschiet natuurlijk. De ‘steun uit de omgeving’ die zo hard nodig is bestaat als regel uit zinloze adviezen als ‘zet je er overheen’, ‘trek het je niet aan’, ‘ga gewoon wat leuks doen’ en aanverwante nonsens van mensen die zelf nog nooit ellende meegemaakt hebben, en de professionele hulpverlening begint over het algemeen met medicijnen als kalmeringsmiddelen en anti-depressiva. Daar kan ik ook niks mee want dat zijn medicijnen voor de omgeving: ze lossen het probleem niet op, ze pakken de oorzaken van het probleem niet aan, maar als het slachtoffer die pillen slikt heeft z’n omgeving tenminste geen last meer van ‘m.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Nieuwste column
Politie Eindhoven weigert lastige vragen te beantwoorden
Dat het Openbaar Ministerie niet gediend is van 'lastige' vragen wisten we al. Bij de politie heerst echter dezelfde mentaliteit.
Lees verder...
Fictie
Na de non-fictie ben ik mij nu ook gaan wijden aan het schrijven van (Engelstalige) fictie.
Lees hier verder