Hoogbegaafde autist overleeft in een niet-autistische wereld

De afgelopen dagen even geen nieuwe berichten in de blog, maar de trouwe bezoekers kunnen dat intussen zelf heel aardig invullen: gewoon meer van hetzelfde. Sonja heeft inmiddels wel uitspraak gedaan over echtscheiding: “je gaat maar, als je de kinderen maar meeneemt”. Dan kan zij terug naar haar leventje met als enige verplichting haar werk en verder niks, maar dat heeft ze niet hardop gezegd. Ik vind het geen optie, als ik m’n leven weer op orde wil krijgen heb ik structureel rust en stilte nodig, en dat ga ik zo niet krijgen.

Anders geformuleerd: ik kan blijven, met als gevolg dat het gat waar ik in zit alleen maar dieper wordt, ik kan vertrekken en de kinderen meenemen, wat hetzelfde gevolg heeft, of ik kan vertrekken en alleen gaan wonen met als gevolg dat ik de gelegenheid krijg om uit dat gat te klimmen. Sonja vindt alles prima, zolang het maar betekent dat ik niet uit dat gat kom klimmen.

Het is nog altijd niet tot haar doorgedrongen dat als het zo door gaat ze straks sowieso op haar eentje voor de kids zal moeten zorgen, want dan is het gewoon een kwestie van tijd voordat ik of een einde aan m’n leven heb gemaakt of in een psychiatrische inrichting zit. Ik zal wel weer zo’n tragisch geval worden van iemand die niet serieus genomen wordt, er vervolgens een einde aan maakt, waarna iedereen heel hypocriet gaat verkondigen: “waarom heeft hij niks gezegd, dan hadden we ‘m kunnen helpen”.

Over tot de orde van dag nu.

07:15 De wekker loopt af, maar ik ben een half uur geleden al uit m’n slaap gehaald. Sonja’s wekker staat op 06:40 uur, en aangezien Sonja ‘s avonds van te voren niks voorbereidt moet het licht aan zodra ze uit bed komt zodat ze schone kleren kan gaan zoeken, want vanaf vandaag heeft ze weer een baan. Voor zolang het duurt.

07:30 Ik sta op, Sonja heeft Tom alvast wakker gemaakt en Max mee naar beneden genomen.

08:20 Ik breng Tom naar school, uiteraard met Max. Sonja is net vertrokken. Ik vraag me nu wel af waarom die wekker van haar zo vroeg af moet gaan; het enige wat ze ‘s ochtends hoeft te doen is opstaan, aankleden, ontbijt maken, en even d’r eigen ontbijt naar binnen werken. Daar heb je toch geen slordige anderhalf uur voor nodig.

08:45 Max en ik zijn weer thuis, dan kunnen we nu weer terug naar de gebruikelijke dagindeling: Max gaat spelen, ik ga aan het werk. Het huishouden moet maar even wachten, ik heb belangrijkere dingen te doen.

11:45 Tijd om Tom op te gaan halen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat vandaag: gaat-ie wel of niet afspreken, gedraagt hij zich of wordt het weer ruzie onderweg.

12:15 Dat ging zowaar soepeltjes. Nu eerst maar eens even lunchen, dan kan Max dadelijk een uurtje gaan slapen.

13:00 Tom gaat spelen, Max mag naar bed, en dan kan ik weer aan het werk.

14:30 Huh? Wat doet Sonja nu al thuis? Ik heb er geen geheim van gemaakt dat ik m’n twijfels heb over haar geschiktheid voor die functie, maar al meteen op de eerste dag ontslagen? Dat blijkt mee te vallen, ze is thuis verder gaan werken omdat ze op d’r werk nog niet op Internet kan. Het verhaal is dat ze eerst een uurtje thuis gaat werken, en daarna nog een uurtje naar de bibliotheek gaat.

15:30 Tom begint voor de zoveelste keer vandaag over het spelen van Lego Star Wars, voor de even zoveelste keer vertel ik ‘m dat het niet kan. Vervolgens pak ik Max onder de arm (figuurlijk dan) en ga even met ‘m op stap naar ZuidZorg. Tom heeft de afgelopen week rondgelopen met een bewegingsmeter voor een wetenschappelijk onderzoek, en dat apparaat plus twee vragenlijsten moeten weer ingeleverd worden. Gezien het weer (koud en winderig) ga ik toch maar even met de auto in plaats van op de fiets. Eigenlijk zou Sonja die spullen gisteren ingeleverd hebben, maar aangezien die altijd alles tot het laatste moment uitstelt–in de hoop dat iemand anders ziet dat het niet gaat lukken en het dan van haar overneemt–was het al te laat tegen dat ze zou vertrekken.

16:00 Vlak voor we vertrekken bij ZuidZorg horen we een hoop lawaai op de ramen. Het klinkt alsof het opeens hard is gaan regenen. Wanneer we naar buiten willen lopen blijkt het geen regen te zijn maar hagel. We blijven nog maar even wachten tot het wat minder wordt, maar het wordt maar niet minder. Tja, dan maar even een sprintje naar de auto met Max op de arm. Ik heb zo m’n twijfels of Sonja nog naar de bibliotheek gaat…

18:00 Etenstijd, Sonja heeft gekookt en moussaka op het menu gezet. Niet onaardig, maar het toetje (versgebakken appeltaart en vanilleijs) was beter.

19:00 En daarmee is het bedtijd voor de kids.

19:45 Ook weer gedaan. Tom ligt in bed en heeft van Sonja z’n verhaaltje gehad, Max is gebadderd, heeft z’n fles melk nog gehad en ligt inmiddels ook in bed. Dan kan ik nog even een paar uurtjes werken aan de reünie-website, en dan is het om 22:00 uur tijd voor de volgende aflevering van Torchwood.

Reünie-website? Ja. Een paar dagen geleden kwam er een mailtje binnen van ene Mariëtte, een van mijn klasgenoten op de basisschool. Ze was bezig iedereen uit de klas op te sporen voor een reünie, en wilde weten of ik de Jeroen was die toendertijd in die klas zat. Als rechtgeaard webdesigner zag ik daar weer mogelijkheden, en heb dus voorgesteld om een online forum op te zetten om zo de communicatie wat makkelijker te maken. Tot nog toe zijn er vier mensen die het een goed idee vinden en geen die het een slecht idee vinden, dus ben ik aan die site begonnen. Inmiddels is het plan uitgebreid met een pagina voor foto’s en is iedereen verzocht om foto’s op te sturen. Uiteraard speelt hier ook wat verlicht eigenbelang een rol: weer een website erbij voor m’n portfolio.

22:00 De computer kan uit, tijd om Torchwood te gaan kijken.

23:00 Dat was weer leuk, al vraag ik me nu wel af wat ze bij de Britse politie leren tijdens de opleiding. Een van de dames uit het gezelschap werkte voorheen bij de politie, maar ze moest nu opeens leren om met handvuurwapens om te gaan. Bij de Britse politie zijn ze er voor zover ik weet nog steeds trots op dat ze geen vuurwapens dragen, maar dat ze niet eens leren om ermee om te gaan lijkt me wel vreemd.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Nieuwste column
Politie Eindhoven weigert lastige vragen te beantwoorden
Dat het Openbaar Ministerie niet gediend is van 'lastige' vragen wisten we al. Bij de politie heerst echter dezelfde mentaliteit.
Lees verder...
Fictie
Na de non-fictie ben ik mij nu ook gaan wijden aan het schrijven van (Engelstalige) fictie.
Lees hier verder