De Eis: Totale Zelfopoffering

07:30 Hé, daar voel ik Sonja’s hand in m’n edele delen. Is die van plan wat ik denk dat ze van plan is?

08:00 Yep, dat was ze inderdaad van plan. Daar moet haast wel een prijskaartje aan hangen.

08:15 En jawel, er hangt inderdaad een prijskaartje aan. Sonja gaat alvast ontbijt maken, ik word geacht ook op te staan want Sonja “moet de hele dag studeren”. Dus dat was de achterliggende bedoeling.

09:00 Ik ben nog maar even blijven liggen, wat me zowaar ontbijt op bed oplevert. Bakkie koffie en twee halve broodjes.

09:20 Tijd om op te staan. Beneden gekomen maakt Sonja zich al vrij snel uit de voeten, voordat ze naar boven verdwijnt doet ze nog even alsof het haar iets interesseert wat ik op m’n eigen planning had staan. Als ik vraag of ze vandaag nog naar beneden komt (haar standaard vraag in die zeldzame gevallen dat ik boven ga werken) komt als antwoord dat ze “vanmiddag misschien wel een uurtje of anderhalf of twee beneden kan gaan zitten”. Daar heb ik dus ook niks aan.

D’r baas zal wel blij met d’r zijn: die betaalt minimumloon voor weken van vijf dagen à acht uur per dag, en krijgt daarvoor zo ongeveer zeven dagen van 24 uur per dag. Sonja’s \ excuus’ daarvoor: ze moet in twee weken tijd zeshonderd pagina’s doorwerken. Ja, en? Twee weken, dat is tien werkdagen, dat is zestig pagina’s per dag. Onder werktijd. Als je dat niet aankunt heb je te hoog gegrepen en moet je iets anders gaan zoeken. Persoonlijk zie ik dat ‘studeren ‘s avonds en in het weekend’ meer als vluchtgedrag; een smoesje om onder de verantwoordelijkheden jegens huishouden en kinderen uit te komen.

Sonja verdwijnt naar boven, Tom is vanochtend al meteen voor de TV gedumpt, en Max is aan het spelen. Met al dat lawaai kan ik m’n eigen werk toch niet doen, dus gaat de laptop weer uit en ga ik maar afwassen. Eerst de reguliere afwas van de afgelopen twee dagen, en daarna ook nog het serviesgoed dat Sonja heeft meegebracht.

11:10 De afwas is gedaan, en ik ben inmiddels ook maar begonnen aan het inpakken van het oude serviesgoed en het zoeken van plek voor het nieuwe serviesgoed (wat trouwens niet echt nieuw is maar tweedehands). Maar daar heb ik nu even geen zin meer in, eerst maar eens koffie en ondertussen m’n weblog bijwerken.

12:10 Sonja heeft in de woonkamer een kartonnen doos staan met papierzooi voor haar naaihobby (patronen, tijdschriften, dat soort spul allemaal). Daar kan Max makkelijk bij al mag hij er uiteraard niet aankomen, en Sonja huldigt het standpunt “hij moet er maar afblijven”—een standpunt dat inderdaad afkomstig is uit wat eufemistisch ‘de degelijke Duitse opvoeding’ heet en dus inderdaad in de praktijk niet werkt. Max heeft zojuist de doos leeggehaald, de eerste scheuren zijn al gemaakt. Aangezien ik toch al een pesthumeur heb laat ik bij het opruimen duidelijk horen wat ik vind van Sonja’s mentaliteit, en dat gaat kennelijk zo luid dat Sonja er voor naar beneden komt. Kwaad natuurlijk omdat Max aan haar spullen heeft gezeten en kwaad omdat ik kritiek op haar heb durven uiten. Ik word aan de kant geschoven, ze zal het zelf wel opruimen. Ik ga maar weer naar de keuken, verder met opruimen.

12:20 Sonja komt de keuken binnen met het volgende bevel: Max moet te eten hebben. En dus ga ik maar eten maken voor Max. Sonja haalt intussen brood uit de diepvries voor Tom, zelf heeft ze nog ontdooid brood—dat blijkt al sinds gisteren in de magnetron te liggen.

13:15 Max heeft gegeten en heb ik net naar bed gebracht. Daarbij kreeg ik ook te zien hoe Sonja zich geïnstalleerd had: niet op mijn werkkamer maar in bed, met de TV aan. Aha. Beneden kan ze niet studeren vanwege het lawaai, maar boven met de TV aan kan ze het wel. Waarom komt de term ‘vluchtgedrag’ nu opeens weer boven?

Sonja heeft Tom inmiddels aan het spelen gezet op de PlayStation (hij bleef maar zeuren dat hij op de PC Lego Star Wars wilde spelen, maar het antwoord daarop was, is en blijft “nee”). Sonja is inmiddels weer naar boven verdwenen.

14:00 Ik krijg weer eens een hele tirade over me heen van Sonja over wat ik allemaal fout doe en dat ik het allemaal niet begrijp. Kennelijk is het de normaalste zaak van de wereld dat als je een baan hebt tegen minimumloon en een opleiding krijgt, je dan ook niks anders meer doet dan dat. Al die tijd wordt besteed omdat ze dat zelf graag wil; ze beweert dat ze het voor zichzelf doet, ze ziet niet in dat ze nu gewoon 24/7 voor haar baas werkt, die dat ongetwijfeld geweldig zal vinden. Tegelijkertijd zit ze ook te azen op een baan als proto-engineer bij ASML waarvoor ze dit weekend een gesprek heeft. Dus waarom ze nu al haar tijd besteedt aan studeren voor IT Test Engineer terwijl ze eigenlijk een andere baan wil?

Kortom, het komt er allemaal op neer dat van mij geëist wordt dat ik mezelf weer volledig opoffer, op m’n eentje het huishouden doe en op m’n eentje de kinderen grootbreng, zodat Sonja zich 100% op haar carrière kan concentreren zonder ook nog maar enige andere verplichtingen te hebben. Dat betekent dus ook dat ik m’n eBay-handel op zal moeten doeken, m’n ondernemingsplan door de papiervernietiger kan gaan draaien, het reïntegratiebureau kan gaan vertellen dat ik met onmiddellijke ingang er mee stop, en dan ook nog maar al mijn data op de diverse computers weg kan gaan gooien. Dat heb ik immers allemaal niet meer nodig als huisslaaf, geheel in overeenstemming met het Duitse regime in dit huishouden besta ik alleen maar om anderen te dienen en heb ik zelf geen rechten, geen mening, geen hobbies, geen vrije tijd, geen inkomen, niks niet.

16:00 Sonja “gunt me wat vrije tijd” door met Tom en Max te gaan wandelen. Daar heb ik dus ook niks aan, ik ben nog volop bezig met de was, en over een uurtje moet ik naar de keuken om eten te gaan koken.

17:00 Tijd om eten te gaan koken. Aangezien ik vooral van alles niet in huis heb zet ik vandaag een van m’n standaard noodmaaltijden op het menu: rijst met pangroenten en saté.

17:30 Eigenlijk moet de tafel gedekt worden, maar Sonja is met Tom nog een spelletje aan het doen. Of het misschien nog even een paar minuten kan wachten? Duidelijk weer een retorische vraag, dus wacht ik maar weer terwijl het eten langzaam verpietert.

19:00 Bedtijd voor de kinderen, maar daar ging weer een hele strijd aan vooraf. Tom’s eerste opmerking toen hij hoorde wat hij te eten zou krijgen: “Ik wil geen saté”. Om vervolgens wel eerst aan z’n saté te beginnen en z’n rijst en groente te laten liggen. Een half uur, twee satéstokjes en een paar hapjes rijst en groente later verkondigt hij dat hij niks meer lust. Niks mee te maken, hij moet z’n eten gewoon opeten, want als we ‘m dat niet laten doen begint-ie een half uur nadat hij naar bed is gegaan te mekkeren dat hij honger heeft. Uiteindelijk gaat wel alles op, maar dan wel met een hoop wangedrag dat er duidelijk op gericht is om ons zo ver te krijgen dat hij naar bed gestuurd wordt en z’n bord niet leeg hoeft te eten.

20:00 Tom ligt in bed, Max ligt bij Sonja op schoot te slapen. Tijd nu om het huiselijke geruzie even af te wisselen met herrie op TV: de volgende aflevering van Hell’s Kitchen met Gordon Ramsay.

21:00 Ik ga maar eens een poging doen wat werk voor mezelf te verrichten.