Ik ben er weer!

Vreest niet, dames en heren lezers, ik ben er nog. Geen zelfmoord gepleegd, zelfs niet geprobeerd, en ook nog niet in een psychiatrische inrichting opgenomen–met de nadruk op “nog niet”…

Niet getreurd, wie zich door al mijn voorgaande posts heeft heen geworsteld kan zich toch wel een heel aardig beeld vormen van de dagelijkse sleur. En nee, daar is niet echt veel aan veranderd. Niet veel, wel wat. Sonja blijkt namelijk nogal wat vrijheid te hebben met het indelen van die 40 uur per week, met als gevolg dat het elke dag weer een verrassing is of ze wel of niet naar kantoor gaat, of het dan een hele of een halve dag is, en wanneer ze weer terug zal zijn. Dat maakt het voor mij wel schier onmogelijk om iets van een planning te maken, want als ze “een paar uurtjes” gaat kan het goed zijn dat ze de hele dag wegblijft, en als ze zegt de hele dag weg te zijn kan het ook gebeuren dat ze een paar uur later al weer thuis is.

Verder is er eigenlijk weinig schokkends gebeurd tijdens de stilte in dit weblog. Ik heb in die tijd twee keer Sonja’s beruchte monologen aan moeten horen (à pakweg 25 minuten per stuk), de eerste keer de bekende Duitse onzin van ‘psychische problemen zijn onzin, je moet gewoon doorgaan en je er overheen zetten’, en de tweede keer moest ik weer eens aanhoren dat ik met niets en niemand rekening houd, alleen maar aan mezelf denk, en ter afsluiting ook nog als grove belediging naar m’n hoofd gesmeten kreeg dat ik eerst aan mezelf dacht, gevolgd door een hele tijd niks, en daarna pas de kinderen aan de beurt waren. Ze heeft geen flauw benul hoe ongelooflijk kwetsend dat was, het zal wel weer vallen in de Duitse onzincategorie van ‘dat vormt je karakter’. Ik vind het nogal een grove opmerking, zeker uit de mond van iemand die zelf nauwelijks tijd besteedt aan mijn kinderen en ‘s avonds zo’n beetje alles aan mij overlaat—terwijl dat nou juist de enige tijd van de dag is dat ze Tom en Max haar onverdeelde aandacht kan geven.

Verder nog? Tom is eerder deze week een keer een dag ziek thuisgebleven nadat hij een of ander virus had opgelopen (dat schijnt momenteel te heersen), en vannacht blijkt dat virus mij gevonden te hebben. De hele dag strontziek, kotsmisselijk, m’n ontbijt heb ik twee keer gezien (één keer bij het eten, en later via hetzelfde kanaal nog een keer maar dan de andere kant op), en ik ben al de hele dag aan de diarree. Maar ja, Sonja moest vandaag naar een of andere introductiedag van Yacht (daar zijn ze wel lekker op tijd mee, nou ze er al een maand werkt) en dus kwam alles op mij neer. Tom naar school brengen en weer ophalen, voor Max zorgen, en dat alles terwijl ik elk moment in elkaar kon zakken. Ik heb Sonja nog wel een paar keer een SMSje erover gestuurd, maar op de eerste kwam als reactie “het had erger gekunnen: Max had over kunnen geven”, en op de tweede kwam helemaal geen reactie. Wat nou, ‘ik kom wel terug naar huis, mijn gezin is belangrijker dan zo’n nutteloze introductiedag’? Niks ervan, zoek het zelf maar uit.

En wat gebeurde er vervolgens? Sonja belde op dat ze onderweg naar huis was, en ook ziek was. Juist ja, en dan toch de hele dag bij je baas blijven zitten? Kennelijk is het nog niet doorgedrongen dat je in Nederland in zo’n geval gewoon naar huis kunt gaan. Het zou best kunnen dat je in Duitsland daarvoor op staande voet ontslagen zou worden, maar hier gaan we daar toch fatsoenlijker mee om.

Maar toen kwam ze thuis. Vooraf had ze iets gezegd over ‘op tijd naar bed nadat we de kids in bed hebben gelegd’, maar u raadt het al, daar kwam weer eens niks van terecht. Sonja ging douchen en vervolgens “even tien minuten liggen”, en heb ik vervolgens niet meer teruggezien, met als gevolg dat ik met m’n strontzieke kop alles toch weer zelf moest doen.