De instorting nabij

Het was weer ellende vanochtend. Tom schoot weer eens niet op met aankleden omdat hij een of ander boekje interessanter vond. Vervolgens bleek er alleen nog brood voor Tom en Max klaar te liggen (dat wil zeggen: ontdooid in een broodtrommel), dat van mij was pleite. Dat betekende dus geen ontbijt voor mij, alleen koffie en een pakje Liga EverGreen.

Teruggekomen van school ging het pas echt goed fout. Max bleef maar aan het schreeuwen en krijsen, met als gevolg dat ik een inzinking kreeg en een kwartier lang heb zitten janken. Ik heb maar niet de moeite genomen om dat aan Sonja te vertellen, want die ziet dat toch alleen maar als aanstellerij en onzin; ze huldigt nog steeds het standpunt dat je psychische problemen maar gewoon weg moet stoppen en moet doen alsof er niks aan de hand is. Voor mij was het echter een hele duidelijke en niet mis te verstane waarschuwing: als het zo door gaat kunnen ze me over een paar dagen als spoedgeval opnemen in het plaatselijke psychiatrische ziekenhuis. Diagnose: totale zenuwinzinking.

Dan was er ‘s middags nog de uitvoering van het schoolkoor. In Montessori-traditie begon dat weer eens later dan gepland. De uitvoering zelf was met een kwartiertje bekeken, en Tom was zoals gebruikelijk weer met van alles bezig behalve zingen. Thuisgekomen ben ik naar bed gegaan, Sonja ging met de kids boodschappen doen. Aangezien ik in bed lag zou zij dus moeten koken, en Sonja zou Sonja niet zijn als ze niet voor de gemakkelijke route zou gaan: gewoon een paar diepvriespizza’s in de oven. En uiteraard naderhand de rommel niet even opruimen.

Vervolgens wist ze dan ook nog te vertellen dat ze “niks heeft kunnen regelen” voor maandagochtend. Ter herinnering: dan heb ik m’n hoorzitting bij het UWV. Haar kennende zal ze ook totaal geen moeite hebben gedaan om iets te regelen. Vervolgens kwam de rest van haar planning boven water: maandag, dinsdag en donderdag heeft ze weer een cursus, en dan ergens tussen Kerst en Oud & Nieuw ook nog een dag. Dat stond natuurlijk weer niet op onze kalender, dus heb ik het er zelf maar weer opgezet. En m’n hoorzitting maandag? Daarvoor heb ik nu twee mogelijkheden: of afzeggen, of maandagochtend eerst Tom naar school brengen, en dan meteen door in de hoop dat ik nog op tijd ben, en dan moet ik Max ook nog meenemen.

Fijn dat Sonja d’r planning altijd zo lekker op tijd doorgeeft… 

Nog een idee: ze kan wel wat cursusmateriaal regelen via Yacht. Cursussen waar ik me dan thuis in m’n eigen tempo doorheen kan werken. Daar kwam dan wel achteraan dat we het dan maar zo moesten regelen dat ik een hele dag ongestoord zou kunnen studeren, maar ik weet nu al dat dat geen realistische optie is; op het moment dat ik boven ga zitten met m’n studiemateriaal kan ik er gewoon op gaan zitten wachten tot ze aankomt met “sorry dat ik je stoor, maar kun je even…”. En wanneer komt ze dan met die suggestie: een halve minuut nadat ik verteld heb dat ik een opleiding nodig heb waarbij ik gewoon een of twee keer in de week ergens in een klaslokaal zit, zodat ik me ook inderdaad op die studie kan concentreren zonder continu onderbroken te worden. Kortom, als ik ooit nog aan een beetje studeren toe wil komen zal ik toch eerst hier vertrokken moeten zijn.

Maar er zit nog meer ‘rust die geen rust zal zijn’ aan te komen: ze heeft d’r moeder gevraagd om vlak voor de Kerstdagen drie dagen te komen helpen, zodat ik dan “rustig boven kan gaan zitten”. Yeah, right, in elk geval tot ik toch weer iets voor d’r moet doen. Bovendien duurt dat nog een week, en zoals het er nu uitziet ben ik tegen die tijd allang compleet ingestort.