Hoogbegaafde autist overleeft in een niet-autistische wereld

Het zit er weer op, het is weer voorbij, Kerstmis 2006 is verleden tijd. Ik ben geen liefhebber van Kerstmis. Ik haat Kerstmis. Wat mij betreft is de enige goeie Kerst een geannuleerde Kerst.

Ik haat Kerstmis omdat het discriminerend is. Als je een baan hebt zijn de Kerstdagen verplichte vrije dagen, of je nu wel of geen christen bent. Dus als je bijvoorbeeld moslim bent of atheïst, pech gehad. Eigen baas zijn heeft zo z’n voordelen…

Ik haat Kerstmis omdat talloze bomen uit hun natuurlijke omgeving gehaald worden, enkel en alleen om een paar weken in woonkamers en kantoren te staan om vervolgens weggegooid te worden.

Ik haat Kerstmis omdat het opzetten van zo’n boom betekent dat je een hoop zooi, inclusief je meubilair, moet gaan verschuiven om dat ding ergens neer te kunnen zetten. En vervolgens een paar weken later de hele oefening nog een keer te doen in omgekeerde richting.

Ik haat Kerstmis omdat talloze bomen gekapt moeten worden zodat we met z’n allen miljoenen Kerstkaarten kunnen versturen, waarvan een groot deel afkomstig is van en bestemd voor mensen waarvan je alleen maar weet dat ze nog leven omdat ze je elk jaar een Kerstkaart sturen.

Ik haat Kerstmis omdat van je verwacht wordt dat je een hoop geld uitgeeft aan cadeaus, eten en drinken, ongeacht of je je dat kunt veroorloven of niet.

En het allerbelangrijkst: ik haat Kerstmis omdat ik vier dagen lang met m’n schoonmoeder opgezadeld zat. Wat een ellende!

Hoewel ze heel goed weet dat dit huishouden momenteel een absoluut minimaal budget heeft houdt ze zich ook hier aan haar eigen luxueuze levensstijl. Het is ongelooflijk in wat voor hoeveelheden die bijvoorbeeld een enkel sneetje brood kan beleggen; genoeg om 2-3 mensen van te kunnen laten eten. Ze houdt totaal geen rekening met de financiële situatie van anderen.

Aangezien ze zelf ouderwets militaristisch Duits afgericht is heeft ze de stellige overtuiging dat kinderen gewoon klein uitgevallen volwassenen zijn die dan ook behandeld moeten worden als volwassenen die dezelfde ‘opvoeding’ als zijzelf gehad hebben. Oftewel: bek houden en doen wat je gezegd wordt, of anders. Vier dagen lang viel ze voor het minste of geringste uit tegen Tom en Max, en ik heb me enorm in moeten houden om niet te roepen: ‘mens, hou eens op met m’n kinderen af te bekken, je bent hier niet in Duitsland!’. Ze gedroeg zich alsof dit huishouden een Duits gevangenenkamp uit de Tweede Wereldoorlog is, met haarzelf in de rol van Frau Kommandantin.

En ik haat het dat ik, telkens als ze hier is, continue een Duits-Nederlands woordenboek binnen handbereik moet houden, aangezien ze na zo’n veertig jaar in Nederland gewoond te hebben nog altijd niet de moeite heeft genomen om behoorlijk Nederlands te leren. Ze praat nog steeds in een mengseltje van Duits, Nederlands en pseudo-Nederlands, een verzameling woorden en uitdrukkingen die wel Nederlands klinken maar het niet zijn; het zijn letterlijke vertalingen uit het Duits.

En toen ze eindelijk vertrok wist ze me op de valreep nog even te beledigen. Tegen dat ik aan het eten zou beginnen op tweede Kerstdag kondigde ze aan niet te blijven eten maar naar huis te gaan. Kijk, dat noem ik nou eens goed nieuws! Maar ze bleef gewoon zitten terwijl ik in de keuken bezig was, hetgeen de indruk wekte dat ze zich bedacht had. Echter, op het moment dat ik aankondigde dat het eten klaar was pakte ze haar spullen en vertrok. Nou ben ik altijd dolgelukkig als ze vertrekt, maar dit kwam toch over als een belediging; het leek erop alsof ze daarmee wilde zeggen dat ze mijn kookkunst gewoon niet wilde proberen. Ik ben er zeker van dat ze wel meegegeten zou hebben als Sonja gekookt had.

Maar gelukkig ben ik daar heel makkelijk in: als je uitgenodigd wordt voor het eten en je wijst het af zonder een goede reden, dan word je gewoon nooit meer uitgenodigd. Of de volgende keer valt er ‘per ongeluk’ een flinke slok Tabasco in je eten, en ‘vergeet’ ik je dat even te vertellen. Gna gna gna.

Ondanks alles was Kerstmis toch niet helemaal een verloren zaak: de Kerstman was zo aardig om Feest, het nieuwste boek van Nigella Lawson, voor me onder de boom te leggen. Alleen wel jammer dat de Nederlandse uitgever de omslag van de Britse editie gebruikt heeft in plaats van de mooiere en sfeervollere Amerikaanse editie.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Nieuwste column
Politie Eindhoven weigert lastige vragen te beantwoorden
Dat het Openbaar Ministerie niet gediend is van 'lastige' vragen wisten we al. Bij de politie heerst echter dezelfde mentaliteit.
Lees verder...
Fictie
Na de non-fictie ben ik mij nu ook gaan wijden aan het schrijven van (Engelstalige) fictie.
Lees hier verder