De bom barst. Alweer.

08:00 De wekker laat weer van zich horen. Wat minder nachtrust dan anders, want Max heeft ons (of toch in elk geval mij) tot ergens 01:30 uur of zo wakker gehouden omdat-ie bij z’n mama op schoot wilde. Dat kan uiteraard niet. Het verschil in mentaliteit tussen mij en Sonja werd ook weer eens duidelijk; toen ik uit bed kwam en naar Max ging bleef ik rustig, toen Sonja later naar ‘m toe ging begon ze al meteen te commanderen dat-ie nu maar op moest houden. Kennelijk snappen de Duitsers nog steeds niet dat kinderen geen hersenloze soldaatjes zijn die op bevel alles doen.

08:30 Opstaan dan maar. Tom is net uit bed, Max is ook net wakker geworden.

10:00 Tijd voor m’n tweede bak koffie, en ik ben nu al weer een zenuwinzinking nabij. Tom is buiten gaan spelen, Max zit intussen luidkeels jammerend al voor de derde of vierde keer vanochtend in de box omdat-ie telkens op stoelen klimt en dan de tafel of de dressoirkast probeert leeg te ruimen. Dat doet-ie nu al dagen, en ik ben het zo kotsbeu dat ik elke drie minuten daarvoor m’n werk moet onderbreken dat ik de stoelen maar in de gang geparkeerd heb.

15:00 Sinds pakweg 12:00 uur kwam Tom elke tien minuten vragen hoe laat het was, want hij wil om 14:30 uur iets kijken op TV (iets met Mickey Mouse Club of iets in die richting). Dat is nu afgelopen, de TV kan uit want we moeten nog even naar het postkantoor.

16:15 We zijn weer terug, eigenlijk had ik nog naar het reisbureau gewild om voor mezelf een lang weekend te boeken (waar Sonja niet blij mee was), maar gezien de tijd, het feit dat ik ook nog naar de groenteboer moet, Tom continue aan het zeuren was, en het er ook nog op leek alsof het zou gaan regenen, is dat er bij ingeschoten.

16:30 Het was vanmiddag dus weer een en al ellende, met als gevolg dat ik effectief weinig of niks gedaan heb. Dat zal vandaag ook niet meer gebeuren, want er moet afgewassen worden en eten gekookt worden. Vandaag op het menu: varkensfricandeau met spinazie en aardappelen. Terwijl ik daarmee bezig ben komt Sonja thuis, en het is alweer meteen knallende ruzie. Ik krijg weer een complete zenuwinzinking, maar uiteraard kan haar dat niet boeien. En hoewel mensen in mijn toestand wel vaker schreeuwen (omdat ze anders niet gehoord worden) mag ik dat uiteraard ook al niet, want “dat is niet goed voor de kinderen”. Heel begrijpelijk natuurlijk, vanuit Sonja’s standpunt gezien, want stel je voor dat ze zouden leren om hun emoties te uiten—dat past absoluut niet binnen de Duitse cultuur van hard zijn, geen gevoelens en emoties tonen, en altijd maar doorgaan, doorgaan, doorgaan.

De vakantie naar Griekenland gaat vrijwel zeker niet door aangezien het mij absoluut niet meer kan interesseren (ook al heeft Sonja wel toestemming gekregen van haar baas), en ook daar is ze kwaad over. Ik heb er inmiddels absoluut geen behoefte meer aan om met wie dan ook op vakantie te gaan, maar ze wil ook niet alleen met Max op vakantie. Wat mij betreft mogen ze alledrie vandaag nog naar d’r moeder vertrekken. En niet meer terugkomen.