Niet vol te houden

12:00 Het is niet vol te houden hier. Max is de hele ochtend al ongein aan het uithalen, en begint bij het minste of geringste te gillen, te krijsen en te huilen. Sonja heeft zich inmiddels beneden op de bank geïnstalleerd, en uiteraard kon het automatische gevolg daarvan niet uitblijven: de TV gaat aan.

Maar wellicht gaat morgen alles beter. Tom gaat dan weer naar school, en het zou me ook niks verbazen als Sonja morgen opeens op miraculeuze wijze weer zover hersteld is dat ze weer in staat is om te gaan werken. Het zou de eerste keer niet zijn dat ze ziek is tijdens haar vrije dagen, en spontaan genezen is als ze weer naar d’r baas moet. Intussen heeft ze ook al weer ‘gevraagd’ of ik kan proberen die vakantie in Griekenland alsnog te boeken, het is dus nog steeds niet doorgedrongen dat ik helemaal geen zin heb om met wie dan ook op vakantie te gaan. Ik zie het er nog van komen dat we toch naar Griekenland gaan, niet omdat ik daar zin in heb (heb ik niet) of er veel plezier van zal hebben, maar gewoon om maar van het gezeur af te zijn.

Max krijgt zometeen te eten, en dan kan-ie naar bed.

12:35 Max heeft gegeten en ligt in bed, en eigenlijk leek het me geen slecht idee om zelf ook maar eens een uurtje terug naar bed te gaan. Maar dat gaat dus weer niet door. Sonja heeft zichzelf richting badkuip verhuisd (en uiteraard de TV aan laten staan), en Tom is buiten aan het spelen dus kan ik niet naar bed.

12:42 Sonja is alweer terug, en de eerste opmerking was “Oh…” toen ze zag dat ik de TV uitgezet had. Die staat nu dus weer aan…

13:28 Vlak nadat Sonja terugkwam ben ik naar boven gegaan met de bedoeling even te gaan slapen. Niet dus. Ben ik net boven, staat Tom onderaan de trap te verkondigen dat hij een boterham wil. Dus kon ik weer naar beneden. Boterham voor ‘m gemaakt, en meteen weer terug naar boven. Vijf minuten later komt Sonja de trap op en gaat wederom richting douche. Shit. Dat betekent dat beneden alles wagenwijd openstaat en iedereen dus zo binnen kan lopen, en als Tom binnenkomt en niemand ziet gaat-ie onderaan de trap weer staan roepen, met als gevolg dat Max wakker zal worden. Dan maar even lezen, want slapen kan nu niet. Weer wat later komt Sonja uit de badkamer en kruipt in bed. Voor de vorm vraagt ze nog of dat kan, maar zoals altijd staat het antwoord al van te voren vast. Nog even het hoofdstuk uitgelezen, en vervolgens ben ik maar weer opgestaan.

Maar wat nu? Werken zit er niet in, want daar voel ik me intussen veel te beroerd voor. Spelen dan maar? Ook niet echt, want je kunt er donder op zeggen dat er dan binnen tien minuten wel weer iets gebeurt. Of Tom komt binnen voor weet-ik-veel-wat, of Max wordt wakker.