Huisarts en andere zorgverleners

Aangezien ik gisteren weer eens niet aan m’n blog ben toegekomen, vandaag maar weer een overzicht van twee dagen tegelijk.

Gisterochtend heb ik eigenlijk helemaal niks kunnen doen. Ik heb wel achter m’n computer gezeten, maar echt iets gedaan heb ik eigenlijk niet. Ging niet, want m’n hoofd was continu bezig met alle ellende van m’n leven. Tegen dat het 10:00 uur was, was ik zo overdraaid dat het zweet van m’n rug stroomde, ik m’n shirt zo ongeveer uit kon wringen, en toen maar even onder een lauwe douche ben gaan staan. Max wilde vervolgens niet naar bed, dus dat schoot ook al niet op.

Om 13:30 uur kwamen vervolgens Vera van Nunen en een van de andere dames van de afdeling opvoedingsondersteuning (ik weet nog steeds niet hoe die club nou eigenlijk precies heet) van Welzijn Eindhoven weer langs. Sonja gaf zoals gebruikelijk weer haar nogal verdraaide versie van de situatie, maar had nu kennelijk opeens geen bezwaren meer tegen echtscheiding. In elk geval tot ze zich weer bedenkt. De dames waren het gelukkig wel met me eens dat ik hulp, en vooral rust en stilte, nodig heb. Om daar wat druk achter te zetten heb ik met ze afgesproken dat ik m’n huisarts zou gaan bellen voor een afspraak, om zo snel mogelijk ziekenhuisopname geregeld te krijgen.

Nadat ze vertrokken ging Sonja weer terug naar d’r werk, want een middag vrij nemen voor zoiets “kunnen we ons niet veroorloven”. Ze wil het liefst helemaal geen vrije dagen opnemen maar die allemaal aan het einde van het jaar laten uitbetalen omdat we “dat geld hard nodig hebben”. Het zou me verbazen als het lukt, vrije dagen krijg je als regel alleen maar uitbetaald als je ze hebt opgebouwd maar bij het beëindigen van je arbeidsovereenkomst nog niet hebt opgenomen. Standaard in overige gevallen is dat je een beperkt aantal dagen (meestal 5, soms 10) mee mag nemen naar het volgende kalenderjaar, en de resterende niet-opgenomen verlofdagen dan gewoon kwijt bent. Dat is dan ook weer een van de nadelen van afgericht zijn voor de Duitse arbeidsmarkt: totaal geen besef van hoe het in Nederland geregeld is.

Direct nadat ze vertrokken was heb ik m’n huisarts gebeld en een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend. Sonja was toen ze weer thuiskwam weer haar normale ongenietbare zelf en ging nadat de kids naar bed gingen zelf ook naar bed—zonder dat even aan te kondigen overigens.

09:30 Afspraak bij de huisarts. Ik heb ‘m uitgelegd wat mijn probleem is, en hij was het inderdaad met me eens dat ik rust en stilte nodig heb. Kennelijk heb ik het echter niet voldoende uitgelegd, want spoedopname zat er niet in. Hij suggereerde dat ik misschien geholpen zou zijn met een rusthuis in plaats van een psychiatrische inrichting en heeft me er naar eentje doorverwezen. Dat moet ik echter wel grotendeels zelf regelen. Zo’n rusthuis heeft overigens wel een financieel nadeel. Tegen dat m’n bedrijf redelijk loopt ga ik een arbeidsongeschiktheidsverzekering nodig hebben, en standaard kosten die al tussen de 1.000 en 1.500 euro per jaar. Als je dan echter naar waarheid moet vermelden dat je ooit opgenomen bent geweest in een psychiatrische inrichting wordt je beschouwd als een geval van verhoogd risico, en vliegt de premie nog verder omhoog.

10:30 Op de terugweg ben ik meteen maar even bij de Lidl boodschappen gaan doen. Niet veel, en eigenlijk is m’n woensdag daar ook niet voor bedoeld, maar als ik Sonja dat laat doen krijg ik nog meer gezucht en gesteun, en daar heb ik geen zin in. Onderweg heeft zowaar iemand weer een vermelding verdiend: een bumperklever op een 50 km/u weg, die vervolgens voorbij schoot en meteen weer terug ging naar de rechterbaan, om vervolgens naast me stil te staan bij het stoplicht. Kennelijk had-ie haast. Gna gna, hij stond op de strook voor rechtdoor, ik op de strook voor rechtsaf, en ik mocht eerder weg. Gna gna. De auto in kwestie: een rode Hyundai Coupe, kenteken TT-BP-88.

12:00 Het valt nog niet mee om hulp geregeld te krijgen. Volgens m’n huisarts zit in Rosmalen een rusthuis met een goede reputatie, maar die kreeg ik op Internet niet gevonden. Ook had ik van hem een verwijsformulier naar Welzijn Eindhoven gekregen, die ik net even gebeld heb voor een afspraak. Die verbonden me vervolgens door met Maatschappelijk Werk, de jongedame aan de andere kant van de lijn wist eigenlijk niet goed of ik bij hen moest zijn of bij GGzE (Geestelijke Gezondheidszorg Eindhoven) en moest dat even overleggen met haar collega aangezien ze er zelf nog maar kort werkte. Ergens tussen nu en 13:00 uur belt ze terug.

12:57 En jawel, de jongedame van Maatschappelijk Werk heeft teruggebeld. Ze wil eerst even met m’n huisarts overleggen, maar die heeft tot 13:30 uur z’n lunchpauze. Vanmiddag belt ze me nog een keer terug, nadat ze met de huisarts overlegd heeft.

14:20 Zojuist heeft ze weer gebeld, maar m’n huisarts bleek vanmiddag niet aanwezig te zijn. En dus schuift het allemaal weer een dag op. Shit.

18:00 Tijd om Max maar eens op te gaan halen. Ik vraag me alleen wel af hoe Sonja hem vanochtend naar de opvang heeft gekregen, want het kinderstoeltje waarin hij in de auto vervoerd moet worden heeft ze niet meegenomen. Wel meegenomen is de zitverhoger, maar daarvoor is hij nog te klein.

18:15 Voor de zekerheid bel ik Sonja nog even om te vragen of zij Tom op gaat halen. Geen gehoor.

18:20 Net als ik bij de opvang naar binnen loop belt Sonja terug. Ze heeft zowel Tom als Max opgehaald en staat nu bij de Albert Heijn. Geweldig. Not. Ik sta dus voor joker bij de opvang en kan weer naar huis. Weer een half uur verspild. Gelukkig is mijn tijd niet belangrijk… Ik ben benieuwd hoe ze dat ophalen dan geregeld heeft; twee kinderen die allebei nog niet zo op de achterbank mogen, en dan toch maar één zitje in de auto…

Dat snap ik dus niet. Wel altijd klagen dat ik “niet communiceer” maar zelf vervolgens van alles gaan doen zonder eerst te overleggen. Volgens mij doet ze het met opzet…

20:45 De kids liggen eindelijk in bed, maar niet zonder slag of stoot. Max had weer last van z’n maag, en Sonja was weer eens ruzie aan het maken met Tom. Eindelijk relatieve rust, want ze zijn twee uur geleden thuisgekomen en zijn zo’n beetje continu tegen elkaar tekeer aan het gaan. Ik ga voor de afwisseling maar eens een paar uurtjes gamen, Tom’s Lego komt morgen wel weer aan de beurt.

Op de valreep nog even een pesterijtje van Sonja: ze had even gauw de afwas gedaan (dat wil zeggen, afwassen en opstapelen, want afdrogen en opruimen is teveel gevraagd) maar m’n koffiemok heeft ze gewoon laten staan. Kinderachtig.

21:20 De volgende hatelijke opmerking. Alvorens te gaan spelen heb ik nog even m’n webmail bekeken. Aangezien Need for Speed niet draait op m’n laptop heb ik de desktop-PC in gebruik. Commentaar van Sonja: “Ik weet dat het je tegenstaat, maar ik zou m’n mail van m’n werk weer eens op moeten halen” (dat kan ze niet bij haar huidige opdrachtgever en moet ze dus thuis doen). Wat is er nou zo moeilijk aan om gewoon even te vragen of het even kan? Bovendien heeft ze zelf ook nog een laptop, maar die moet opnieuw ingericht worden en kennelijk wordt van mij verwacht dat ik dat voor haar doe.

21:40 Sonja schuift een stoel bij en zet mijn laptop aan om haar e-mail op te gaan halen. Zonder te vragen. En dat terwijl ik zelf zo ongeveer nog toestemming moet vragen om naar de WC te mogen.

22:15 Sonja is klaar met haar e-mail en keert terug naar de bank en de TV. Even m’n laptop uitzetten en de stoel terugzetten is—geen verrassing hier—weer eens teveel moeite. In plaats daarvan komt vanaf de bank de opmerking dat ik dat nog even moet doen.