Sonja bekent stiekeme abortus

07:30 Twintig minuten geleden ben ik wakker geworden, en het lijkt erop dat ik niet blij ga zijn. Op zich niks nieuws natuurlijk, maar om het nog erger te maken komt buiten het regenwater met bakken uit de lucht. Als ik met dat weer Tom naar school moet brengen ga ik zeiknat worden.

Opstaan, voor iedereen ontbijt maken, behalve voor Sonja want die mag niet eten, aangezien ze vanmiddag in het ziekenhuis onder het mes moet. Al met al ga ik vandaag dus niks voor mezelf gedaan krijgen: eerst Tom naar school brengen (gelukkig is het opgehouden met regenen), dan naar de huisarts voor m’n eigen problemen, dan Sonja naar het ziekenhuis brengen, boodschappen doen, Tom ophalen, eten koken, eten, en vanavond nog even terug naar het ziekenhuis.

09:10 Over twintig minuten heb ik een afspraak met m’n huisarts, laat ik maar eens die kant op gaan.

10:00 Ondanks dat ik een van z’n eerste patiënten ben vandaag, ben ik toch met een kwartier vertraging aan de beurt. Tien minuten later sta ik weer buiten, met een ingevuld en ondertekend aanmeldingsformulier van de huisarts. Niet voor Mutsaersoord (die papieren was ik toch al vergeten mee te nemen) maar voor het Centrum voor Psychisch Herstel in Rosmalen. Naar het schijnt zou ik dan binnen drie weken opgenomen moeten kunnen worden. De aanpak zal niet zo gek veel verschillen van die van Mutsaersoord: ook in Rosmalen wordt het een combinatie van rust en therapie (inclusief die vreselijke “creatieve therapie”, wat ik ook wel aanduid als het knutseluurtje). Afgaande op de website en de folder heb ik echter wel het idee dat ze in Rosmalen wat meer bij de tijd zijn dan in Venlo.

Enig risico is er wel: Jeroen Meulendijks, de psychopatische hufter die verantwoordelijk is voor het feit dat ik een paar jaar geleden m’n baan bij DTO ben kwijtgeraakt en verantwoordelijk is voor m’n zenuwinzinking waarmee Sonja’s huiselijk geweld begon, woont ook in Rosmalen, en niet eens zo ver van het CPH.

11:30 Volgende rit: Sonja naar het ziekenhuis brengen. Meteen ook maar een boodschappentas met lege flessen meenemen, dan kunnen Max en ik op de terugweg meteen even naar de Lidl.

13:00 Sonja is afgeleverd en zal (als er geen complicaties zijn) waarschijnlijk in of direct na het weekend weer ontslagen worden uit het ziekenhuis. Tot die tijd sta ik er dus weer alleen voor. Ik zit er over te denken om Sonja’s advies op te volgen, en te proberen de kids in het weekend bij oma onder te brengen. Het boodschappen doen schuift door naar morgenochtend, want Max is doodmoe.

14:25 Hoogste tijd om Max maar eens uit bed te gaan halen en naar school te wandelen om Tom op te halen.

15:00 Op de heenweg kwamen de eerste druppels al weer naar beneden, en op de terugweg werd het geleidelijk aan meer. En uiteraard hield het op met regenen zodra we thuis waren. Onderweg ook maar meteen even het inmiddels volledig ingevulde aanmeldingsformulier voor het CPH Rosmalen op de bus gedaan.

18:00 De kids hebben me vanmiddag weer tot waanzin gedreven. Tijd nu om eten te gaan maken, dan kunnen we straks nog even naar het ziekenhuis. Ik heb noch de zin noch de energie om te gaan staan koken, dus vandaag worden het frieten.

19:00 En dan nu wegwezen. Het bezoekuur is zojuist begonnen.

20:15 Sonja’s operatie was later dan gepland, met als gevolg dat ze nog niet helemaal terug was op deze wereld. Erg lang zijn we dan ook niet gebleven. Maar in een zeldzame aanval van eerlijkheid had ze wel iets te bekennen…

Een tijdje geleden belde ze vanaf haar werk op om te vertellen dat we maar zonder haar moesten eten, want ze moest overwerken. Toen ze ‘s avonds thuiskwam zei ze dat ze doodop was en meteen door naar bed ging. Dat bleek dus één grote leugen.

Ze had niet overgewerkt, ze was naar de Rutgers Stichting geweest voor een abortus! Ik wist niet eens dat ze zwanger was! Kennelijk was het dus eigenlijk niet de bedoeling dat ik ooit iets zou horen over die zwangerschap en abortus. Tel daar nog bij dat (a) ons seksleven zo goed als niet-bestaand is, en (b) er al een tijdje een verdenking is dat ze vreemdgaat, dan lijkt mij het vermoeden gerechtvaardigd dat ik niet degene ben die dat kind verwekt heeft.

Waarmee dus uiteraard de vraag zich opdringt: als ik het niet ben, wie dan wel?

Voor de kids is het nu bedtijd, papa gaat z’n frustraties verdrinken.