Aanwezigheid niet gewenst

Vanmiddag om half drie hadden we thuis weer eens een afspraak met Vera van Nunen van Welzijn Eindhoven. Of beter gezegd: Sonja had een afspraak, want die had het (ongetwijfeld met opzet) zo gepland dat het samenviel met mijn middagrit. Ik had nog gevraagd of ze dat kon verzetten, maar het antwoord luidde dat ze “geen tijd had op de tijdstippen dat ik tijd heb”. Nou zijn m’n werktijden dusdanig dat ik (als er geen extra ritten zijn) elke dag tussen pakweg 09:00 en 14:00 uur thuis ben, dus dat argument was nogal zwak, naar mijn niet overmatig bescheiden mening. Ik kan dan ook niet anders concluderen dat mijn aanwezigheid niet gewenst was, ongetwijfeld omdat Sonja de indruk wilde wekken dat alles prima gaat met de kids, en ze al aan zag komen dat ik nog wel eens wat kritische opmerkingen zou kunnen maken.

Maar goed. Ik stond op het punt te vetrekken toen Vera aanbelde, en Sonja was uiteraard weer eens niet op tijd thuis. Dat deed ze bij de GGzE in Geldrop ook stelselmatig, het lijkt er dan ook op dat dit haar manier is van zeggen dat het haar allemaal niet interesseert. Met Vera heb ik wel afgesproken dat ze de volgende afspraak met mij maakt en niet met Sonja, het gaat tenslotte ook om mijn kinderen en dus wil ik daar wel bij zijn.

Eveneens gebruikelijk inmiddels is dat Sonja ‘s avonds nauwelijks wilde vertellen wat er besproken was, en ik zoals gewoonlijk weer alle beetjes informatie er stukje bij beetje uit moest trekken. Wat er nu eigenlijk gezegd is weet ik nog steeds niet, Sonja had het er eigenlijk alleen maar over dat ze de bemoeienis van Welzijn Eindhoven maar niks vindt, en dat Vera volgens haar d’r werk niet goed deed. Volgens haar had ze zelf verschillende normale vragen gesteld maar deed Vera niks anders dan dreigen de kinderen uit huis te plaatsen. Nou heb ik Vera al vaker gesproken, en het lijkt me dan ook hoogst onwaarschijnlijk dat ze dat gedaan heeft.

Probleem is echter dat Sonja aan een paranoïde persoonlijkheidsstoornis lijdt. Ze heeft zichzelf wijsgemaakt dat Welzijn Eindhoven er op uit is om haar de kinderen af te nemen, en dat is dan ook het enige wat ze hoort. Al het andere past niet in haar wereldbeeld en wordt dan ook volledig genegeerd. En uiteraard valt haar weer niks te verwijten en ligt het allemaal aan een ander. Deze keer is Tom aan de beurt: Sonja heeft contact gezocht met alweer een therapeut die mag proberen Tom’s gedrag te veranderen. Het komt niet in haar op dat de oorzaak van veel problemen wel eens bij haarzelf zou kunnen liggen…

Kortom, ik in therapie, Tom in therapie, Max dan straks ongetwijfeld ook, en Sonja maar niet snappen waarom het in de wereld niet gaat zoals zij het wil… Ik voorzie nog heel veel problemen voor haar in de komende jaren (zo niet de rest van haar leven).