Ik ben het even helemaal zat. Alles. De stress van teveel te doen hebben, het gesode-mieter van allerlei instanties, de woningbouwvereniging die vindt dat ik maar in een tochtend flatje moet blijven zitten en er maar aan moet wennen dat ik elke dag wel een keer op m’n eigen toilet zit in de sigarettenstank van anderen, het onophoudelijke geklaag van Sylvia. Alles.
Ik heb rust nodig, en aangezien ik die zo niet zal krijgen heb ik ‘m zelf maar gepakt. Het was dat, of door blijven gaan en dan over een paar weken instorten gevolgd door een paar weken kost en inwoning in een psychiatrische inrichting. Vanmiddag heb ik de volgende mededeling op Facebook geplaatst:
Gewoon pakken wat je nodig hebt mag niet altijd, maar soms moet het. Ik heb rust nodig voordat ik helemaal overspannen word maar die krijg ik niet dus pak ik het zelf maar.
Afspraken die al in m’n agenda staan worden nog afgewerkt, verder ben ik voor niemand meer te spreken. Telefoon blijft uit, bezoek komt aan een gesloten deur, wie wat van me wil mag zich in 2013 weer komen melden. Als u vind dat het niet tot dan kan wachten stuurt u maar een mailtje; zodra ik tijd, energie en zin heb zal ik me er wel een keer mee bezig houden.
Het lijkt me dat ik na 45 jaar wel eens een keer eerst aan mezelf mag denken…
De reacties werden bepaald niet gekenmerkt door laaiend enthousiasme. En uiteraard gebeurde precies datgene wat ik verwachtte dat zou gebeuren. Ik wil gewoon een tijdje met rust gelaten worden, en dus stond Sylvia een uur later aan de deur, met negatieve energie en al. Die denkt nog steeds dat een uitgeschakelde telefoon gelijk staat aan een uitnodiging om persoonlijk langs te komen.
En uiteraard kon ze d’r zorgneigingen niet onderdrukken. Ik had alles klaar staan om — voor de eerste keer in m’n leven — chili con carne te maken. Sylvia bood aan om voor me te koken, dat hoefde ze niet, dat wilde ik zelf doen. En wat gebeurde er dus? Precies, Sylvia ging chili con carne voor me maken en deed daarna ook meteen maar even de afwas. Ik had al niet zoveel wat even de aandacht af zou leiden van alle stress en ellende, wordt me dat ook nog afgenomen…
Typisch: je geeft aan dat je rust wil, krijg je precies het omgekeerde. Zou het dan beter geweest zijn als ik iedereen die ik ook maar in de verste verte ken had uitgenodigd om vandaag hier op bezoek te komen? Zou ik dan ook precies het omgekeerde gekregen hebben: de rust die ik hebben wil?
De volgende keer dat het me allemaal weer teveel wordt en rust wil hebben doe ik het anders. Tegen niemand iets zeggen, niks erover verkondigen op Twitter of Facebook, maar gewoon wat kleren in een koffer, eten in de koelbox en wat andere spullen in een rugzak, de hele handel in de auto zetten en dan een tijdje spoorloos verdwijnen.
Van 2000 tot 2004 werkte ik bij DTO (Defensie Telematica Organisatie). Daar heb ik een arbeidsconflict gehad (niet alleen daar overigens, maar da’s weer een ander verhaal). Enig idee hoe groot dat arbeidsconflict was?
Nou, die doos op de foto hieronder meet 40 x 40 x 40 cm, en die snippers die er in zitten zijn wat er over is van dat dossier nadat het (in drie dagen tijd) door de versnipperaar was geduwd. Iets anders zit er niet in, alleen de hele (versnipperde) papierwinkel van dat arbeidsconflict! En dan waren de meeste pagina’s nog dubbelzijdig bedrukt…
Eigenlijk is dit nog maar de helft: de snippers hierboven zijn de resten van de kopie van het dossier. De originelen moeten ook nog door de versnipperaar, maar pas nadat alles gedigitaliseerd is.
Dat digitaliseren is om twee redenen: een digitaal archief neemt aanzienlijk minder plek in dan een papieren archief (dat ruimt dus lekker op), en als het allemaal digitaal staat kan het makkelijk op Internet gepubliceerd worden. Het gaat hier tenslotte wel om wantoestanden binnen een organisatie welke gefinancierd wordt door de belastingbetaler.
Ik heb m’n bureau maar eens onder handen genomen. Het was te rommelig en ik had te weinig plek. Zo zag het er eerst uit:
En zo ziet het er nu uit:
De scanner kan, met het toetsenbord wat er nu langs ligt er bovenop, een kwart slag gedraaid worden en past dan precies tussen het eerste en tweede pootje van links, onder de plank. Het toetsenbord en de muis in het midden passen naast elkaar ook precies tussen twee pootjes en onder de plank. Kortom, een heerlijk opgeruimd bureau als ik niet aan het werk ben. 🙂
De kosten van al dit fraais: € 14,29 voor de plank, € 16,00 voor de pootjes, en een ritje naar de Gamma (voor de plank) en Ikea (voor de pootjes). Gevoel van zonder enige hulp weer een klusproject(je) afgerond te hebben: onbetaalbaar. 🙂
Nu moet ik alleen nog wat bedenken voor die kabelsalade onder het bureau…
Pfff… Wat een dag… Vanochtend de mondhygiëniste, terwijl die bezig was brak een tand af, door naar de tandarts om een spoedafspraak te maken, terug naar huis, door naar vergadering, terug naar huis en meteen door naar tandarts… Ik kan mezelf aan het stopcontact gaan hangen, m’n eigen accu weer opladen.
Whoohoo! Facebook heeft me eindelijk een gewone naam laten kiezen voor m’n Zen to Life pagina! Geen ellenlange URL meer, vanaf nu is het gewoon zentolife.
