Hoogbegaafde autist overleeft in een niet-autistische wereld

Het is een publiek geheim dat het bij ‘hulpinstanties’ tegenwoordig niet meer draait om hulpverlenen maar om het binnenhalen van zoveel mogelijk geld. Daartoe worden cliënten niet geholpen maar (vaak jarenlang) aan het lijntje gehouden. Zo houdt de GGzE (Geestelijke Gezondheidszorg Eindhoven en De Kempen) een cliënt al 6,5 jaar aan het lijntje.

Systeemtherapie

De cliënt, Jan Hendriks (naam gefingeerd omwille van zijn privacy), meldde zich in het najaar van 2007 bij de GGzE voor systeemtherapie. Na slechts enkele sessies werd dat beëindigd toen hij aangaf geen andere oplossing voor de relatieproblemen tussen hem en zijn gewelddadige echtgenote te zien dan een scheiding.

Persoonlijkheidsstoornis NAO

De GGzE bood daarop beide echtelieden individuele therapie aan. De heer Hendriks accepteerde het, zijn echtgenote niet want ondanks haar gewelddadige karakter was zij van mening dat er met haar “niets aan de hand” was. De heer Hendriks kreeg al direct, zonder enig onderzoek, het etiketje ‘persoonlijkheidsstoornis NAO’ opgeplakt. ‘NAO’ staat voor ‘Niet Anders Omschreven’ en is de verzamelbak voor alle cliënten waarbij men niet in staat is het etiketje van een specifieke persoonlijkheidsstoornis op te plakken. Maar zonder etiketje geen geld, dus werd het ‘NAO’.

Onderzoek geweigerd

De ‘therapie’ van de heer Hendriks bestond er uit dat hij wekelijks kwam opdraven bij een psychotherapeute op de afdeling persoonlijkheidsstoornissen, alwaar hij in twintig minuten tijd vertelde wat hij de afgelopen week zoal gedaan had, waar hij geweest was en met wie hij gesproken had, de ‘therapeute’ vervolgens twintig minuten de tijd nam om het verhaal in te typen (met twee vingers), het verhaal daarna hardop voor-las ter controle op fouten, en een  nieuwe afspraak maakte voor de volgende week.

Volstrekt nutteloos, dus. De heer Hendriks schoot er dan ook niks mee op.

Medio 2008 gaf de heer Hendriks aan dat er volgens hem iets heel anders aan de hand was, en vroeg om een uitgebreid psychologisch onderzoek. De ‘therapeute’ (tussen aanhalingstekens want van enige daadwerkelijke therapie was geen sprake) weigerde want volgens haar was er, ondanks het volledig ontbreken van onderzoek, duidelijk sprake van een persoonlijkheidsstoornis.

Centrum Autisme Volwassenen

In 2010 kreeg de heer Hendriks in opdracht van Justitie een psychologisch onderzoek, niet door de GGzE maar door het NIFP (het Nederlands Instituut voor Forensische Psychologie). De diagnose: geen persoonlijkheidsstoornis maar autisme. De man had dus al die jaren gelijk toen hij volhield dat er wat anders aan de hand moest zijn.

De GGzE kwam in 2011 (na wat aanvullend onderzoek) tot de conclusie dat de heer Hendriks bij de afdeling persoonlijkheidsstoornissen toch niet op de juiste plek zat en meldde hem aan bij het Centrum Autisme Volwassenen van de GGzE. Na ruim een jaar op de wachtlijst was hij in augustus 2012 aan de beurt.

Vier maanden later kwam de ‘behandeling’ daar tot stilstand: zijn case manager werd overgeplaatst naar een andere afdeling maar een vervanger was er niet. De GGzE beloofde dat er binnen twee maanden een nieuwe zou zijn. Die kwam echter niet.

FACT

In circa mei 2013 kreeg de heer Hendriks opeens te horen dat, zonder dat hem iets gevraagd of er met hem overlegd was, hij niet langer bij het Centrum Autisme Volwassenen in behandeling was maar was ondergebracht bij iets nieuws genaamd FACT-team.

FACT bleek te staan voor ‘Flexible Assertive Community Treatment’ (ook wel ‘Functie Assertive Community Treatment’). Het idee achter FACT-teams is dat cliënten in hun eigen omgeving geholpen worden door een multidisciplinair wijkteam.

Dat klinkt meer dan het is, in de praktijk bestaat zo’n FACT-team enkel uit een clubje maatschappelijk werkers die bij verschillende instanties achter hun bureau en hun koffie vandaan gesleept zijn en bij elkaar aan één tafel zijn gezet. Ook dat ‘in hun eigen omgeving’ moet met een flinke korrel zout genomen worden, want in de praktijk komt het team niet naar de cliënt maar moet de cliënt op de locatie waar het FACT-team gehuisvest is komen opdraven.

Zo’n FACT-team is niet deskundig op het gebied van autisme en zou dus geen hulp kunnen bieden. Het lijkt er op dat de heer Hendriks naar het FACT-team werd over-geplaatst zodat het bestaan daarvan gerechtvaardigd kon worden en er dus geld uit Den Haag geïncasseerd kon worden.

ForFACT

Ook hier kwam de heer Hendriks weer op een wachtlijst, maar circa augustus 2013 kreeg hij te horen dat hij van de wachtlijst af, en aan de beurt was. Dat gebeurde echter niet, want kort daana kreeg hij te horen dat hij, wederom zonder dat hem iets gevraagd of er met hem overlegd was, was overgeplaatst naar een ForFACT-team.

Dat staat voor Forensisch FACT-team, een club vergelijkbaar met een gewoon FACT-team maar dan specifiek gericht op cliënten met een justitiële achtergrond. In oktober 2013 moest de heer Hendriks op intake bij De Omslag, de poliklinische tak van het plaatselijke TBS-concentratiekamp De Woenselse Poort (ook onderdeel van de GGzE), en in januari 2014 begon men daar met een reeks “verkennende gesprekken” welke uiteindelijk moeten uitmonden in het zoveelste Zorgplan (het GGZ-broertje van het Plan van Aanpak).

Ook hier weer een opmerkelijke situatie. Volgens Justitie, Reclassering en GGzE is het van belang dat de heer Hendriks behandeld wordt. Echter, ondanks zijn herhaald verzoek heeft tot op heden niemand weten aan te geven waarvoor hij dan behandeld zou moeten worden…

Geen diagnose, wel behandeling

Om iemand te behandelen moet je weten wat er met hem aan de hand is. Dat wordt bepaald door onderzoek te doen en op basis daarvan een diagnose te stellen. In dit geval heeft er echter geen onderzoek plaatsgevonden en is derhalve ook geen diagnose gesteld! Desalniettemin moet de heer Hendriks toch verplicht ‘behandeld’ worden.

De heer Hendriks loopt dus al 6,5 jaar de deur plat bij de GGzE en wordt al net zo lang aan het lijntje gehouden zonder daadwerkelijk hulp te krijgen. Zijn leven is totaal verwoest door zijn ex en tal van pseudo-deskundige ambtenaren en ‘hulpverleners’, maar ondanks dat hij al meerdere malen de noodklok geluid heeft wordt er niet naar hem geluisterd. Ieder normaal, weldenkend mens kan bedenken dat zo’n man een tikkende tijdbom is geworden en hij vroeg of laat een keer gaat exploderen, met alle gevolgen van dien.

Maar dat boeit de GGzE niet. De heer Hendriks is al 6,5 jaar lang een onuitputtelijke bron van inkomsten voor de GGzE, en wanneer hij uiteindelijk door het lint gaat is dat alleen maar gunstig omdat dat dan gebruikt kan worden om aan te tonen dat hij nog vele jaren langer geld in het laatje van de GGzE moet brengen. Euh, pardon, nog vele jaren langer ‘behandeld’ moet worden.

Definitie ‘hulpinstantie’

Ook bij de GGzE huldigt men het standpunt dat ‘hulpinstantie’ betekent: wij zijn er niet om de cliënt te helpen, de cliënt is er om ons te helpen de organisatie en de baantjes van het personeel in stand te houden.

5 Responses to GGzE solt met cliënt

Nieuwste column
Politie Eindhoven weigert lastige vragen te beantwoorden
Dat het Openbaar Ministerie niet gediend is van 'lastige' vragen wisten we al. Bij de politie heerst echter dezelfde mentaliteit.
Lees verder...
Fictie
Na de non-fictie ben ik mij nu ook gaan wijden aan het schrijven van (Engelstalige) fictie.
Lees hier verder