Hoogbegaafde autist overleeft in een niet-autistische wereld

Regelmatig wordt gepubliceerd over huiselijk geweld. Soms gaat het dan over de zoveelste overheidscampagne om huiselijk geweld te stoppen, vaak zijn het slachtofferverhalen van mishandelde vrouwen. En daar zit nou net de pijn voor een andere groep slachtoffers.

De cijfers over huiselijk geweld lopen nogal uiteen, waarschijnlijk omdat niet iedereen dezelfde definitie hanteert. Volgens de website ikdurftedelen.nl is één op de 15 mensen slachtoffer van huiselijk geweld (dat betekent voor Nederland dus pakweg 1,1 miljoen slachtoffers), volgens de overheid gaat het om 200.000 tot 230.000 slachtoffers.

Als het in de media gaat over huiselijk geweld gaat krijgen we steeds hetzelfde scenario voorgeschoteld: de vrouw als slachtoffer, de man als pleger. We kennen allemaal de beelden van huilende vrouwen, vrouwen met blauwe plekken, en vrouwen die op TV hun verhaal doen maar dan wel buiten beeld en/of met een elektronisch vervormde stem. Maar zij hebben tenminste nog een stem die gehoord wordt — de stem van een aanzienlijk percentage van de slachtoffers wordt namelijk niet gehoord.

Dat zijn de stemmen van de mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld. Daarbij gaat het niet om slechts enkele stemmen: uit onderzoeken blijkt dat in bijna de helft van de gevallen juist de man het slachtoffer en de vrouw de pleger is.

Twee keer mishandeld

Afgaande op die statistieken zouden mannen dus iets minder vaak het slachtoffer zijn van huiselijk geweld dan vrouwen. In die statistieken ontbreekt echter één gruwelijk feit, een feit dat door overheid en hulpinstanties (met het Steunpunt Huiselijk Geweld voorop) angstvallig wordt verzwegen.

Voor mannen telt de mishandeling dubbel — die worden twee keer mishandeld. Eerst door hun partner, en vervolgens door de overheid en de zogenaamde ‘hulpinstanties’.

Voor vrouwen is het allemaal goed geregeld. Een vrouwelijk slachtoffer kan aangifte doen en wordt vervolgens aan alle kanten geholpen — door politie, Justitie, Steunpunt Huiselijk Geweld en wie zich er verder nog mee bemoeit. Voor mannen is dat allemaal niet weggelegd.

Er is weliswaar gebrek aan opvangplaatsen voor vrouwelijke slachtoffers, maar voor hen is er tenminste opvang: voor vrouwelijke slachtoffers zijn er honderden opvang-plaatsen verspreid over het hele land, bij de laatste telling waren er voor mannelijke slachtoffers slechts enkele tientallen opvangplaatsen, verspreid over drie locaties in de Randstad, waarvan minstens één dan ook nog ontstaan is uit particulier initiatief.

Huiselijk geweld bestaat niet

Voor de overheid en de hulpinstanties is de zaak heel simpel: huiselijk geweld kent één scenario, en dat is het scenario waarbij de man de vrouw mishandelt. Het omgekeerde scenario bestaat in hun wereldje niet.

Theoretisch komen bij huiselijk geweld achtereenvolgens minimaal drie instanties in beeld: eerst de politie (aangifte), dan het Steunpunt Huiselijk Geweld (hulpverlening), en vervolgens Justitie (vervolging van de pleger). En alle drie lijken ze van mening te zijn dat mannen geen slachtoffer van huiselijk geweld kunnen zijn.

Politie

Mede dankzij de propaganda is men er bij de politie heilig van overtuigd dat mannen geen slachtoffer kunnen zijn, met als gevolg dat de politie doorgaans weigert aangifte op te nemen. En daar gaat men soms extreem ver in: enkele jaren geleden wilde een mannelijk slachtoffer aangifte doen bij de Eindhovense politie, dat werd door de politie geweigerd met de opmerking: “Het gaat om niks en jouw gedrag is ziekelijk” (dat was de letterlijke opmerking van het dienstdoende politieknulletje achter de balie).

Steunpunt Huiselijk Geweld

Ook bij het SHG gelooft men niet dat mannen slachtoffer kunnen zijn — deels dankzij de propaganda, deels dankzij het gebrek aan opleiding bij de ‘hulpverleners’. Die ‘case managers’ zijn namelijk niet gedegen geschoold maar niet meer dan maatschappelijk werkers.

Dat betekent weliswaar dat ze een HBO-opleiding gevolgd hebben, maar door zo’n tien jaar ervaring met allerlei instanties en ‘hulpverleners’ weet ik dat die ‘opleiding’ meer een vierjarige hobbycursus ‘Maatschappelijk Werker’ is dan een echte opleiding.

Uitzonderingen daargelaten denken de ‘hulpverleners’ bij het SHG zeer rechtlijnig: in de theorieboekjes van het HBO wordt huiselijk geweld wel genoemd maar enkel met het scenario waarin de vrouw het slachtoffer is en de man de pleger. Het omgekeerde scenario staat er niet in en ‘dus’ bestaat het niet. Conclusie: een man die beweert een slachtoffer van huiselijk geweld te zijn is een leugenaar.

Maar daar weet men bij het SHG wel raad mee. Een melding waarin staat dat de man het slachtoffer is van huiselijk geweld door zijn vrouw wordt ‘gecorrigeerd’ zodat de man alsnog als dader geregistreerd wordt en de vrouw als slachtoffer. Dat wordt ook niet meer teruggedraaid, want zodra de man zich beklaagt over deze kapitale blunder verschuilt het SHG zich achter het excuus: “Wij doen niet aan waarheidsvinding“.

Een man die toch vol blijft houden dat hij slachtoffer is en geholpen wil worden loopt zelfs het risico door de politie het pand van het plaatselijke SHG uitgezet te worden. Er is zelfs een geval bekend waarbij een ‘hulpverlener’ van het SHG in Eindhoven fysiek geweld gebruikte tegen een mannelijk slachtoffer! De medewerker is daarvoor nooit bestraft maar werd door het SHG de hand boven het hoofd gehouden.

Het gevolg van de hulpverlenersincompetentie laat zich raden: een pleger heeft andere hulp nodig dan een slachtoffer, maar dankzij dergelijke ‘correcties’ krijgen zowel de pleger als het slachtoffer niet de hulp die ze nodig hebben.

Justitie

Ook bij Justitie gaat men er vanuit dat vrouwen uitsluitend slachtoffer kunnen zijn en mannen alleen maar plegers. Rechters zijn geen deskundigen maar verlaten ze zich op wat de ‘hulpverleners’ van het Steunpunt Huiselijk Geweld hen vertellen; volgens de rechters zijn dat immers wel ‘deskundigen’.

Consequenties

De consequenties van deze grootschalige incompetentie zijn ronduit gruwelijk. Eerst word je als man (vaak jarenlang) mishandeld door je vrouwelijke partner, vervolgens word je niet geloofd, krijg je geen hulp en gaat de pleger vrijuit. Dankzij het SHG word je als mannelijk slachtoffer echter wel de rest van je leven beschouwd als pleger, niet alleen door het SHG zelf maar door alle instanties. En dat zal nooit meer gecorrigeerd worden. Je bent voor het leven gebrandmerkt.

Ervaringdeskundige

Deze maand is het tien jaar geleden dat ik het slachtoffer werd van huiselijk geweld — psychisch, verbaal en fysiek. Het fysieke geweld eindigde pas na vijf jaar, de psychische mishandeling gaat nog steeds voort doordat de pleger grossiert in leugens, smaad- en lasterpraktijken en valse aangiften, en de zielige verhaaltjes en krokodillentranen door alle ambtenaren en ‘hulpverleners’ kritiekloos voor echt worden aangenomen.

Ik heb het bovenstaande zelf allemaal meegemaakt: mijn verhaal wordt niet gehoord laat staan geloofd, de politie weigert mijn aangifte op te nemen, dankzij het SHG sta ik ten onrechte geregistreerd als pleger (ik heb er bovendien zelfs ten onrechte een ‘Code Rood’ aan overgehouden, de aanduiding voor recidiverende plegers), en hulp krijg ik niet. De pleger daarentegen wordt aan alle kanten beschermd.

Ik heb twee psychologische onderzoeken achter de rug. Hoewel ik met m’n IQ van 132 toch in staat mag worden geacht om een situatie te herkennen voor wat het is, zou er volgens beide psychologen geen sprake zijn van huiselijk geweld. Volgens de eerste had ik de pleger “niet goed begrepen” (die zou enkel “structuur geboden hebben”), volgens de tweede was de mishandeling geen mishandeling maar “sturing” door de pleger.

Beide psychologen waren vrouwen…

Luchtwortels

Inmiddels is gebleken dat ook vrouwelijke slachtoffers slechte ervaringen hebben met de ‘hulpverlening’, en dan niet alleen vanwege een tekort aan opvangplaatsen.

Hilda Hilbrand (pseudoniem) is slachtoffer van huiselijk/relationeel geweld maar ook opgeleid voor de (alternatieve) hulpverlening. Op 18 maart 2013 verscheen haar boek ‘Luchtwortels’, waarin ze tot in detail de aard van de mishandelingen beschrijft, de gevolgen daarvan voor haar gezondheid en de wijze waarop de hulpverlening daar-mee omgaat. Het resultaat is niet positief: de schrijnende voorbeelden tonen aan dat de hulpverlening je van de wal in de sloot brengt. Oftewel: trauma op trauma.

Het boek ‘Luchtwortels‘ is voor € 12,50 te bestellen bij de boekhandel en bij uitgeverij Gigaboek.

Luchtwortels

6 Responses to Huiselijk geweld bestaat niet

Nieuwste column
Politie Eindhoven weigert lastige vragen te beantwoorden
Dat het Openbaar Ministerie niet gediend is van 'lastige' vragen wisten we al. Bij de politie heerst echter dezelfde mentaliteit.
Lees verder...
Fictie
Na de non-fictie ben ik mij nu ook gaan wijden aan het schrijven van (Engelstalige) fictie.
Lees hier verder