Hoogbegaafde autist overleeft in een niet-autistische wereld

Nederlanders zijn van oudsher bijzonder goed in het cultiveren van hun hokjesgeest en het plakken van etiketjes op anderen. Waarschijnlijk de populairste van die etiketjes zijn die van de psychiatrische ‘stoornissen’. Naast de ‘hulpverlening’ zijn ook politie, justitie en de media er dol op.

Psychiatrische stoornissen zijn talrijk, en met elke nieuwe versie van de DSM (voluit: ‘Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders’, de bijbel van de psychiatrie) werden het er meer, oplopend van 106 in DSM-I tot 297 in DSM-IV. Over het precieze aantal stoornissen in versie 5 (de Romeinse nummering is met ingang van deze versie afgeschaft) bestaat onduidelijkheid maar minder zijn het er niet geworden.

Geld

Zogenaamde ‘hulpinstanties’ hebben een goede reden om dol te zijn op etiketjes: daar draait het tegenwoordig immers niet meer om het helpen van cliënten maar om het binnenhalen van zoveel mogelijk geld om zichzelf in stand te houden (daarom heten het ook in-stant-ies), maar geen etiketje betekent geen behandeling en betekent dus ook geen inkomsten.

Gemakzucht

Maar er is meer: etiketjes maken het leven ook een stuk gemakkelijker voor iedereen die beroepshalve te maken krijgt met mensen met zo’n etiketje. Het betekent ook dat je als rechter, officier van justitie, politieagent, ‘hulpverlener’, gezinsvoogd, reclasse-rings’werker’ of wat dan ook, geen enkele vorm van onderzoek meer hoeft te doen en niet kritisch naar jezelf en andere ‘professionals’ hoeft te kijken.

De werkwijze is uitermate simpel: je gooit gewoon alles op de stoornis. Alle ellende die de cliënt/verdachte/burger over zich heen heeft gekregen wordt veroorzaakt door zijn of haar stoornis, en is daarmee dus de schuld van betrokkene zelf. Daarmee vervalt de noodzaak om naar externe factoren te kijken, zoals wraakaangiften door ex-partners en geen-kritiek-duldende ‘hulpverleners’, valse rapportages (waar met name de jeugdzorg berucht om is), en de massale incompetentie en corruptie onder ambtenaren en ‘hulpverleners’.

 ‘Hulpverleners’

Zogenaamde ‘hulpverleners’ zijn niet alleen dol op etiketjes om financiële redenen, het biedt ze ook een excuus om geen onderzoek te doen. In plaats daarvan gaat men af op rapportages van anderen zonder daar kritisch naar te kijken, want standaard wordt aangenomen dat de opstellers van die rapportages ook wel ‘deskundig’ zullen zijn en de rapportages dus wel correct zullen zijn.

Daarnaast zijn ‘hulpverleners’ ook nooit te beroerd om zich vast te houden aan voor-oordelen over (mensen met) ‘stoornissen’. Zo ben ik als autist de afgelopen jaren al talloze ‘hulpverleners’ tegengekomen welke zonder uitzondering beweerden te weten wat autisme inhoudt en daar rekening mee te houden, maar ik moet de eerste nog ontmoeten die verder kijkt dan de vooroordelen.

Politie en justitie

Voor de politie zijn psychiatrische etiketjes ook erg handig. Het scheelt ze een hoop tijd met het onderzoeken van aangiften door mensen met een ‘stoornis’ want “die hebben een stoornis dus ze zien het verkeerd”. En dus gaan dergelijke aangiften linea recta de doofpot in.

Aangiften de andere kant op worden echter wel in behandeling genomen en leiden steevast tot vervolging. Daarbij wordt feitenonderzoek doorgaans achterwege gelaten, want de verdachte heeft een stoornis en ‘dus’ zullen de beschuldigingen wel kloppen.

Combineer dat met de gewoonte van ambtenaren en ‘hulpverleners’ om alle kritiek te beschouwen als belediging, smaad, laster en/of bedreiging (en daar dan aangifte van te doen), en dan weet u meteen waarom gevangenissen steeds meer op psychiatrische inrichtingen beginnen te lijken.

Media

Als geëtiketteerd mens wordt je dus veel onrecht aangedaan, en onrecht verdient het om openbaar gemaakt te worden. Nederland noemt zichzelf immers een rechtsstaat, geen onrechtsstaat. Van politie en justitie hoef je niets te verwachten, dus blijft open-baarmaking in de media over. Maar helaas, daar willen de media niet aan beginnen.

Psychiatrische stoornissen blijken voor de media maar in één geval interessant: als ze er geld mee kunnen verdienen door het uit te melken in een of ander TV-programma met hoog zieligheidsgehalte en een buslading BN’ers, want dat trekt kijkers en daar-mee adverteerders. Maar voor de rest? Vergeet het maar.

Mentaliteit

De houding van de media werd onlangs perfect weergegeven door Mario Bouwmans, adjunct-hoofdredacteur bij het Eindhovens Dagblad. Een bevriende hulpverleenster had getracht te bemiddelen zodat ook mijn kant van het verhaal belicht zou worden, nadat het ED mij tot drie maal toe publiekelijk door het slijk getrokken had. Helaas, men wilde met mij niet eens in gesprek gaan want, aldus Bouwmans: “Meneer heeft een stoornis”.

Met die ene opmerking gaf Bouwmans perfect weer welke mentaliteit er heerst onder ambtenaren, ‘hulpverleners’ en andere zogenaamde ‘professionals’: wie een stoornis heeft telt niet mee. Naar mensen met een ‘stoornis’ hoef je niet te luisteren, want dat zijn toch maar stukken vlees zonder gevoelens, emoties, rechten en belangen.

Natte droom

Kortom, psychiatrische etiketjes zijn de natte droom van ambtenaren, hulpverleners en andere ‘professionals’: je kunt ze uitmelken voor elke cent die er uit te halen valt, je kunt er al je grootheidswaan, machtswellust en haat jegens de wereld op botvieren (over psychiatrische stoornissen gesproken…), en je komt er ongestraft mee weg.

En dan maar niet snappen waarom zowel kritiek op als agressie tegen ambtenaren en ‘hulpverleners’ steeds verder toeneemt…

9 Responses to Stoornissen: de natte droom van overheid, hulpverlening en media

Nieuwste column
Politie Eindhoven weigert lastige vragen te beantwoorden
Dat het Openbaar Ministerie niet gediend is van 'lastige' vragen wisten we al. Bij de politie heerst echter dezelfde mentaliteit.
Lees verder...
Fictie
Na de non-fictie ben ik mij nu ook gaan wijden aan het schrijven van (Engelstalige) fictie.
Lees hier verder