Waarheidsvinding

23 november 2012

Wie als ouder te maken krijgt met de Nederlandse jeugdzorg wordt al snel met een fenomeen geconfronteerd waar de jeugdzorg berucht om is: valse rapportages. Hele rapporten worden volgeschreven met smaad, laster, valse beschuldigingen en zelfs ‘psychiatrische diagnoses’ waar geen psychiater aan te pas is gekomen.

Dergelijke ‘psychiatrische diagnoses’ worden gesteld door ongeschoolde, onbevoegde gezinsvoogden, al dan niet met hulp van ‘gedragsdeskundigen’ die ook beslist geen psychiater zijn (en dus ook niet bevoegd zijn) en het zelfs presteren om diagnoses te stellen over ouders en kinderen zonder hen ooit gezien te hebben. Doch dit terzijde.

Staan de ouders samen tegenover de jeugdzorg dan worden over beide ouders zulke rapportages en diagnoses opgesteld. Is de jeugdzorg in beeld gekomen door een vecht-scheiding (waarbij doorgaans een van de ouders (en meestal de moeder) de kinderen misbruikt als wapen tegen de andere ouder) dan zal de jeugdzorg partij trekken vóór een van de ouders en tegen de andere ouder.

Word je geconfronteerd met zo’n valse rapportage dan zul je je daar tegen verzetten. Vroeg of laat krijg je dan die ene opmerking te horen die al vele duizenden jeugdzorg-slachtoffers te horen hebben gekregen: “Wij doen niet aan waarheidsvinding”.

Inderdaad, de jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding. Dat zou namelijk een hoop tijd kosten, veel werk met zich meebrengen, en in veel gevallen er toe leiden dat de bemoeienis van de jeugdzorg niet nodig zal blijken te zijn. Dat is in de ogen van de jeugdzorg onwenselijk, want bij de jeugdzorg draait alles enkel om het binnenhalen van zo veel mogelijk geld (ondertoezichtstelling is lucratief, uithuisplaatsing nog veel lucratiever), en dus verschuilt men zich achter “wij doen niet aan waarheidsvinding”.

De jeugdzorg staat niet alleen in dat beleid: ook instanties als het Steunpunt Huiselijk Geweld en Reclassering Leger des Heils verschuilen zich achter dat argument—en er zullen er ongetwijfeld nog wel meer zijn.

Steunpunt Huiselijk Geweld

Zo is er het geval van een man welke slachtoffer was van jarenlang huiselijk geweld door zijn echtgenote en uiteindelijk in 2008 naar de politie stapte. Zijn melding werd doorgestuurd naar het SHG waar men las dat de man slachtoffer en zijn echtgenote de dader was, daarop concludeerde dat dit onmogelijk was (het SHG kent enkel het scenario ‘vrouw is slachtoffer, man is dader’), en de melding dus maar ‘corrigeerde’. De man gaf daarna meerdere malen aan dat hij niet de dader was maar slachtoffer, doch het SHG weigerde haar ‘correctie’ terug te draaien en verschuilde zich achter het argument: “wij doen niet aan waarheidsvinding”.

Vier jaar na die blunder wordt de man er nog steeds door achtervolgd. Hij is voor de rest van zijn leven gebrandmerkt.

Leger des Heils Jeugdzorg & Reclassering

Ook bij de reclassering kunnen ze er wat van. In afwachting van de behandeling van een strafzaak werd de voorlopige hechtenis van een verdachte onder voorwaarden geschorst. Een van de voorwaarden voor die schorsing was reclasseringstoezicht door Leger des Heils Jeugdzorg & Reclassering.

In 2012 werd de man opgepakt omdat hij een van de andere schorsingsvoorwaarden zou hebben overtreden. De volgende dag werd hij weer vrijgelaten nadat de rechter-commissaris had geoordeeld dat de man weliswaar de grenzen van zijn schorsings-voorwaarden had opgezocht maar daar niet overheen was gegaan. Desalniettemin kreeg hij een paar dagen later toch een officiële schriftelijke waarschuwing van de reclassering omdat hij de voorwaarden zou hebben overtreden.

De man verzette zich daartegen en wilde dat de reclassering die waarschuwing weer in zou trekken; hij had de overtreding immers niet daadwerkelijk begaan. Hij kwam van een koude kermis thuis: men weigerde de waarschuwing in te trekken.

Volgens zijn reclasseringswerker zou de rechter-commissaris niet bepaald hebben of de man de voorwaarden had overtreden maar enkel of de overtreding ernstig genoeg was om de schorsing op te heffen en de verdachte dus alsnog in voorarrest te houden. Het argument van de man dat hij de schorsingsvoorwaarden niet had overtreden was aan dovemansoren gericht want, aldus zijn reclasseringswerker: “Wij doen niet aan waarheidsvinding”.

Daarmee is hij dus opgezadeld met een officiële waarschuwing voor een overtreding waarvan niet eens is vastgesteld dat hij die begaan heeft. Zijn zaak moet nog voor-komen bij de Rechtbank, en daar zal die waarschuwing beslist meegewogen worden bij het bepalen van de uiteindelijke straf; bij de Rechtbank wordt immers alles wat de Reclassering beweert klakkeloos voor waarheid aangenomen, aan waarheidsvinding doet ook de Rechtbank niet. Voor de man betekent het dus een hogere straf dankzij de incompetentie en willekeur bij Reclassering Leger des Heils.

De ware betekenis

Wat houdt dat “wij doen niet aan waarheidsvinding” nu eigenlijk in? In de praktijk betekent het dat instanties van alles en nog wat over cliënten beweren zonder vooraf (of achteraf) deugdelijk onderzoek te doen om die beweringen naar behoren te kunnen onderbouwen. Men heeft daar geen tijd voor, geen zin in, of het is simpelweg niet in het (financiële) belang van de betreffende instantie. Het weerwoord van de cliënt wordt afgedaan met “wij doen niet aan waarheidsvinding”, dat weerwoord is later ook niet terug te vinden in het dossier en de fout wordt niet hersteld. Men zal niet eens toegeven dat de fout gemaakt is.

Dus wat is dat hele argument “wij doen niet aan waarheidsvinding” nu eigenlijk echt? Het is een excuus. Een excuus voor tal van instanties, ambtenaren en ‘hulpverleners’ om hun werk niet naar behoren te doen en hun ego’s en riantbetaalde luizenbaantjes te beschermen. Een excuus voor tal van instanties, ambtenaren en ‘hulpverleners’ om zich te onttrekken aan hun aansprakelijkheid voor hun handelen.

“Wij doen niet aan waarheidsvinding”. Een ordinair excuus is het. Een smoesje, meer is het niet.