Hoogbegaafde autist overleeft in een niet-autistische wereld

Zoals bij alle instanties draait het ook bij de GGzE enkel nog om het binnenhalen van zoveel mogelijk geld. De geldhonger is zo groot dat men eerder deze week zelfs een cliënt onder bedreiging dwong een zorgovereenkomst te ondertekenen.

Medio 2012 belandde ik in de klauwen van de Eindhovense afdeling van Reclassering Leger des Onheils. Eind 2012 werd door nep-psychologe Britta van Toorn (NIFP) een ‘psychologisch onderzoek’ gedaan en adviseerde ze onder andere TBS, al dan niet met voorwaarden (bij ‘gewone’ TBS word je opgesloten in een TBS-concentratiekamp, bij TBS met voorwaarden word je ambulant ‘behandeld’), dit tot grote verbazing van onder meer mijzelf en mijn advocate. Het was duidelijk dat het ‘advies’ was gedicteerd door het Ministerie van Onveiligheid & Justitiële Corruptie.

Reclassering over de schreef

In juni 2013 werd ik door Bianca Mulder, één van m’n toenmalige ‘toezichthoudsters’ bij Reclassering Leger des Onheils, voor ‘behandeling’ aangemeld bij De Omslag. Dat bleek de poliklinische afdeling te zijn van GGzE De Woenselse Poort, het plaatselijke TBS-concentratiekamp in Eindhoven. Daarmee ging Bianca Mulder spectaculair over de schreef.

Aanmelding bij een TBS-concentratiekamp is aan strikte regels gebonden. Ten eerste kan dat enkel indien dat door de rechter wordt opgelegd en het vonnis onherroepelijk is geworden. Ten tweede kan een rechter dat niet zomaar beslissen maar moet er een zogeheten dubbelrapportage liggen: een verdachte moet eerst zowel psychologisch als psychiatrisch onderzocht zijn.

Het psychologisch rapport was er wel (ook al rammelde het aan alle kanten) maar van psychiatrisch onderzoek is nooit sprake geweest. Dat betekent dus geen dubbel-rapportage en dus ook geen TBS, ongeacht of het gaat om ‘gewone’ TBS of TBS met voorwaarden. Maar daar liet de niet juridisch geschoolde ex-verpleegkundige Bianca Mulder zich niet door tegenhouden—net als psychologe Rebecca Rabbinowitsch op wier bordje bij de GGzE mijn dossier belandde.

Intake

In oktober 2013 vond de intake plaats met psychologe Rebecca Rabbinowitsch. Geen idee waarom daar de aanmelding op zich al onrechtmatig was en ook nergens terug te vinden was waarvoor ik dan ‘behandeld’ zou moeten worden. Tekenend daarbij is dat ze zelf ook aangaf niet te begrijpen waarom ik ‘behandeld’ zou moeten worden en wist te vertellen dat het regelmatig gebeurt dat mensen zonder reden TBS opgelegd krijgen. Kennelijk wordt TBS dus nog al eens misbruikt om kritische burgers het zwijgen op te leggen.

Voor zo’n traject wil de GGzE natuurlijk wel betaald krijgen, maar daarvoor hebben ze een door beide partijen ondertekende zorgovereenkomst nodig. Let wel, dat is dan alleen nog maar het document waarin staat dat er behandeld gaat worden; het feitelijke zorgplan waarin het hoe en wat omschreven wordt moet daarna ook nog opgesteld worden.

Detail: zonder voorafgaande diagnose kun je iemand ook niet behandelen. U raadt het al: ook die diagnose bestaat niet.

Zorgovereenkomst

Twee maanden geleden, vijf maanden na de intake, kwam Rebecca op de proppen met een zorgovereenkomst en wilde dat ik die ook meteen ter plekke zou tekenen. Dat heb ik niet gedaan, ik heb het document meegenomen om thuis eerst te bestuderen. Zoals gebruikelijk in de ‘hulpverlening’ was het bagger: de werkelijke problematiek ontbrak, wat anderen over mij beweerden was kritiekloos overgenomen en met aanduidingen in de trant van “cliënt beweert…” werden mijn woorden in twijfel getrokken—voor zover ze überhaupt in de tekst opgenomen waren.

De voorgestelde ‘behandeling’ was een lachtertje. Rebecca wilde mij gaan leren mijn mening voortaan zodanig te formuleren dat ik daardoor niet meer in conflicten verzeild zou raken. Een onmogelijke opgaaf, want ik heb te maken met ambtenaren en ‘hulpverleners’ welke werkelijk elke vorm van kritiek zien als belediging, smaad, laster en/of bedreiging en daar zonder uitzondering extreem agressief op reageren.

Daarop heb ik (op haar verzoek) zelf een nieuwe versie geschreven met een duidelijke probleemomschrijving en behandelaanpak, en die een maand later meegenomen. Inderdaad: een maand later; mijn ‘behandeling’ bij De Omslag is dermate belangrijk dat we elkaar gemiddeld één keer per maand een uurtje spreken. Rebecca kon zich niet vinden in mijn versie, produceerde een aangepaste versie van haar eerste versie, en wilde weer dat ik ter plekke zou tekenen, hetgeen ik opnieuw weigerde.

Bedreiging

Afgelopen dinsdag moest ik weer opdraven en werd haar versie opnieuw aangepast. Kennelijk vond Rebecca dat het nu wel lang genoeg geduurd had, want ze maakte de opmerking dat als ik niet zou tekenen ze niet wist waarom we dan eigenlijk met dit traject bezig waren (iets wat ik me al sinds de intake afvraag), ze mijn weigering om te tekenen zou moeten melden aan Reclassering Leger des Onheils, en niet wist “hoe de rechter daar op zou reageren”. Een regelrechte bedreiging dus!

Onder druk daarvan heb ik dus m’n handtekening gezet onder een zorgovereenkomst waar een behoorlijke probleemstelling en juiste behandeldoelen aan ontbreken. Ik heb Rebecca per e-mail geïnformeerd (en in tegenstelling tot wat zij produceert: wel goed onderbouwd) dat ik mijn akkoord weer intrek.

Brand

Om te demonstreren waar ze mee bezig is heb ik in die e-mail een parallel getrokken met een brand: het hele pand van TBS-concentratiekamp De Woenselse Poort staat in lichterlaaie, de vlammen slaan uit het dak—en zij wil dat gaan oplossen door foldertjes over brandpreventie uit te gaan delen.

En daar betaalt u, geachte lezer, dus belasting voor.

Het gaat om de centen

Geen diagnose, geen behoorlijke probleemstelling, geen realistische behandeldoelen, geen behandelplan, bedreiging; het was duidelijk waarom er getekend moest worden. Geen handtekening van mij zou namelijk ook betekenen: geen geld voor de GGzE. Gelukkig was Rebecca Rabbinowitsch zo aardig om dat ook nog even te bevestigen.

Gerekend vanaf de intake heeft ze maar liefst zeven maanden nodig gehad om tot een ondertekende zorgovereenkomst te komen; gerekend vanaf de aanmelding zelfs bijna twaalf maanden. Ik kon de verleiding dan ook niet weerstaan om te vragen of ze nu ook weer zeven maanden nodig ging hebben om het zorgplan (of behandelplan, wat u wilt) op te stellen. Haar antwoord: “Dat heeft geen prioriteit”.

Zonder behandelplan kun je niet ‘behandelen’ maar het opstellen van dat plan “heeft geen prioriteit“. Aha…

Geen prioriteit

Inderdaad, dat heeft geen prioriteit, met die handtekening is de geldstroom immers op gang gekomen, en dat is het enige waar de GGzE zich voor interesseert. Welkom in de Nederlandse gezondheidszorg, waar de cliënt niet meer is dan een zak met geld en des-noods onder bedreiging gedwongen wordt akkoord te gaan met ‘behandeling’.

 

Bent u hierboven genoemd en bent u daar niet blij mee? Dan moet u een paar dingen weten. Ten eerste wordt u aangesproken op uw gedrag als ‘professional’ en is dus geen sprake van inbreuk op de privacy. Het tweede wat u  moet weten is dat, als u niet blij bent met uw vernoeming hier, u daar een klacht over kunt indienen. De procedure vind u hier; deze is gepubliceerd op Zwartboek Overheid maar is ook op deze site van toepassing.

3 Responses to GGzE dwingt cliënt onder bedreiging tot tekenen zorgovereenkomst

Nieuwste column
Politie Eindhoven weigert lastige vragen te beantwoorden
Dat het Openbaar Ministerie niet gediend is van 'lastige' vragen wisten we al. Bij de politie heerst echter dezelfde mentaliteit.
Lees verder...
Fictie
Na de non-fictie ben ik mij nu ook gaan wijden aan het schrijven van (Engelstalige) fictie.
Lees hier verder