Een brief van de ene naar een andere moeder…
Ik zag uw hevig protest voor de tv-camera’s tegen de overplaatsing van uw zoon van de gevangenis in Zoetermeer naar de gevangenis van Vught. Ik heb u horen klagen over de afstand die u nu scheidt van uw zoon en de moeilijkheden die u hebt met de verplaatsing om hem te gaan bezoeken.
Ik zag ook al de berichtgeving in de media door journalisten en verslaggevers over andere moeders in dezelfde situatie, zij worden verdedigd door diverse organisaties voor de verdediging van de mensen-rechten, enzovoort.
Ik ben ook een moeder en ik begrijp uw protesten en uw ontevredenheid. Ik wil me aansluiten bij uw strijd omdat, zoals u zal zien, er ook een grote afstand is die mij scheidt van mijn zoon.
Ik werk, maar verdien weinig en heb dezelfde financiële moeilijkheden om bij hem op bezoek te gaan. Met veel moeite geraak ik bij hem op zondag, want ik werk elke dag van de week, ook op zaterdag en ik heb ook nog andere familiale verplichtingen met mijn andere kinderen.
Mocht u het nog niet hebben begrepen, ik ben de moeder van de jongen die door uw zoon gruwelijk werd vermoord in het benzinestation waar hij ‘s nachts werkte om zijn studies te kunnen betalen en zijn familie te helpen.
Ik ga hem volgende zondag bezoeken. Terwijl u uw zoon in uw armen neemt en een knuffel geeft, zal ik enkele bloemen leggen op zijn bescheiden graf op het stads kerkhof.
Oh, bijna vergeten, u kan gerust zijn, de staat houdt een gedeelte van mijn schamele salaris in om de nieuwe matras voor uw zoon te betalen, omdat hij de vorige twee verbrandde in de gevangenis waar hij zijn straf uitzit voor de gruwelijke moord die hij pleegde.