Gisteren brak de dag aan dat mijn kind afscheid kwam nemen. Hij is weer terug naar “zijn China”, zoals hij altijd zegt. De weken dat hij hier was zijn letterlijk omgevlogen. We hebben veel gepraat en gelachen, kortom een heerlijke tijd gehad. Ik weet wanneer hij weer voor een korte vakantie hierheen komt, maar ik hou mijn mond daarover dicht, mijn “fan site”wil immers alles weten. Natuurlijk hebben we het over het gerucht gehad. Hij geloofde het niet nadat hij de brief gelezen had, want zo zei hij: “waar is het bewijs mam” en na een aantal opmerkingen die echt niet van de lucht waren en waar we vreselijk om moesten lachen, geloof ik ook dat dit gerucht naar het land der fabelen gewezen kan worden. Heel spijtig, maar goed. Mijn kind is weer terug en ik, ik ga hem natuurlijk vreselijk missen maar ik ga gewoon verder met mijn leven, samen met mijn steun en toeverlaat.