De deur op slot

Ik ben het even helemaal zat. Alles. De stress van teveel te doen hebben, het gesode-mieter van allerlei instanties, de woningbouwvereniging die vindt dat ik maar in een tochtend flatje moet blijven zitten en er maar aan moet wennen dat ik elke dag wel een keer op m’n eigen toilet zit in de sigarettenstank van anderen, het onophoudelijke geklaag van Sylvia. Alles.

Ik heb rust nodig, en aangezien ik die zo niet zal krijgen heb ik ‘m zelf maar gepakt. Het was dat, of door blijven gaan en dan over een paar weken instorten gevolgd door een paar weken kost en inwoning in een psychiatrische inrichting. Vanmiddag heb ik de volgende mededeling op Facebook geplaatst:

Gewoon pakken wat je nodig hebt mag niet altijd, maar soms moet het. Ik heb rust nodig voordat ik helemaal overspannen word maar die krijg ik niet dus pak ik het zelf maar.

Afspraken die al in m’n agenda staan worden nog afgewerkt, verder ben ik voor niemand meer te spreken. Telefoon blijft uit, bezoek komt aan een gesloten deur, wie wat van me wil mag zich in 2013 weer komen melden. Als u vind dat het niet tot dan kan wachten stuurt u maar een mailtje; zodra ik tijd, energie en zin heb zal ik me er wel een keer mee bezig houden.

Het lijkt me dat ik na 45 jaar wel eens een keer eerst aan mezelf mag denken…

De reacties werden bepaald niet gekenmerkt door laaiend enthousiasme. En uiteraard gebeurde precies datgene wat ik verwachtte dat zou gebeuren. Ik wil gewoon een tijdje met rust gelaten worden, en dus stond Sylvia een uur later aan de deur, met negatieve energie en al. Die denkt nog steeds dat een uitgeschakelde telefoon gelijk staat aan een uitnodiging om persoonlijk langs te komen.

En uiteraard kon ze d’r zorgneigingen niet onderdrukken. Ik had alles klaar staan om — voor de eerste keer in m’n leven — chili con carne te maken. Sylvia bood aan om voor me te koken, dat hoefde ze niet, dat wilde ik zelf doen. En wat gebeurde er dus? Precies, Sylvia ging chili con carne voor me maken en deed daarna ook meteen maar even de afwas. Ik had al niet zoveel wat even de aandacht af zou leiden van alle stress en ellende, wordt me dat ook nog afgenomen…

Typisch: je geeft aan dat je rust wil, krijg je precies het omgekeerde. Zou het dan beter geweest zijn als ik iedereen die ik ook maar in de verste verte ken had uitgenodigd om vandaag hier op bezoek te komen? Zou ik dan ook precies het omgekeerde gekregen hebben: de rust die ik hebben wil?

De volgende keer dat het me allemaal weer teveel wordt en rust wil hebben doe ik het anders. Tegen niemand iets zeggen, niks erover verkondigen op Twitter of Facebook, maar gewoon wat kleren in een koffer, eten in de koelbox en wat andere spullen in een rugzak, de hele handel in de auto zetten en dan een tijdje spoorloos verdwijnen.