Het weekend is weer voorbij, en het ging weer eens niet zoals ik had gehoopt (en gepland). Eergisteravond moest ik nog even op Tom z’n kamer zijn, en zag opeens de onderdelen van een Lego brandweerwagen liggen—mijn Lego brandweerwagen. Onder z’n bed lag nog een doosje met een andere Lego brandweerwagen, waarvan Tom beweerde dat die van hem was maar die ook van mij bleek te zijn. Mijn bezigheid dus voor die avond: brandweerwagen bouwen om te zien of er onderdelen verdwenen waren. En dat waren ze inderdaad.
Gisterochtend kwam Sonja met de ‘vraag’ of we vandaag op de zolderkamer de meubels anders neer konden gaan zetten. Tot zover m’n voornemen om de hele dag m’n eigen werk te doen. Tom bleek nog meer Lego gepikt te hebben, en dus werd het tijd voor een andere aanpak. Hij heeft al z’n Lego ingeleverd, vervolgens heb ik er alles uitgehaald wat van mij was. De klus voor de komende weken: een voor een alle Legosetjes die hij heeft een keer bouwen zodat we weten welke compleet zijn, waar mogelijk de ontbrekende onderdelen aanvullen, en wat er dan nog overblijft gaat in de verkoop om van de opbrengst nieuwe Lego te kopen.
Tom bleek vervolgens hardleers te zijn. Gisteravond laat was-ie nog steeds aan het rondspoken op z’n kamer, dus moest ik weer naar boven. De deur van m’n werkkamer stond open, terwijl ik die toch echt dichtgedaan had. Tom was dus kennelijk weer op strooptocht geweest. Hij beweerde dat hij alleen maar gekeken had “met m’n handen op de rug”, maar ik had al gezien dat hij z’n handen niet alleen op z’n rug had gehad. Vervolgens viel m’n blik op de Lego Duplo treinbaan op de grond, en zag daar een locomotief staan die zeer zeker niet tot Tom’s speelgoed behoort. Inderdaad, alweer wat gepikt. Ik vraag me af wat ik nog met ‘m aan moet. Het maakt niet uit wat voor straf ik ‘m geef, het heeft allemaal geen enkel effect. Desalniettemin komt-ie niet ongestraft weg: de hele week mag hij niet afspreken.
Vanochtend daarentegen ging het allemaal soepeltjes. Tom liet zich zonder al te veel weerstand wakker maken en was zelfs om tien voor acht al beneden. Ontbijten en naar school. De enige ergernis was dat Sonja in de keuken bezig was geweest en weer eens niet opgeruimd had.
Veel van m’n eigen werk heb ik niet gedaan, althans toch minder dan ik gepland had. Ten eerste leek het me wel zinvol om het warme weer uit te buiten en er een aantal machines was doorheen te draaien. Toen we Tom op gingen halen is Max nu eens niet in de buggy geparkeerd maar heb ik ‘m laten lopen. Op het schoolplein heeft-ie vervolgens nog een tijdje gespeeld (lees: glijbaan op, glijbaan af), waarna we gedrieën teruggelopen zijn. De voordeur hebben niet eens meer gehaald, verder dan de speeltuin hier in de straat zijn we niet gekomen (de voordeur is enkele tientallen meters verder).
Vanavond ben ik maar eens begonnen aan het uitsorteren van Tom’s Lego. Eén la uitgesorteerd, en da’s ongeveer een zesde deel van z’n totale voorraad. Dus weet ik wat ik de rest van de week elke avond te doen heb.
09:00 Mooie tijd om op te staan op een zaterdag.
09:15 Als ik beneden kom blijken Sonja en Max al ontbeten te hebben en staat Tom’s ontbijt klaar in de keuken. Mijn ontbijt is nergens te bekennen, dus zal ik het zelf moeten regelen.
09:30 Eerder deze week had ik toch geschreven dat ik van Sonja drie dagen per week, waaronder het weekend, de hele dag ongestoord mocht werken? Vergeet het maar. Sonja wil gaan zitten naaien, heeft daarvoor haar naaimachine nodig, en wil het bureau op mijn werkkamer gebruiken om dat apparaat neer te zetten. Voor de vorm vraagt ze nog of het kan, maar de werkelijke aard van Sonja’s vragen zal de trouwe lezer inmiddels wel kennen.
Ze is de woonkamer nog niet uit of het gedonder begint al. Tom wil opeens TV kijken omdat ik bij het zappen langs een tekenfilm ben gekomen. Die mag-ie kijken, maar blijkt een paar minuten later afgelopen te zijn. Het daaropvolgende programma is niks, Tom beweert ten onrechte dat dadelijk de volgende aflevering komt van die tekenfilm, waarop ik de TV maar uit zet. Voor Tom is dat reden om te proberen de Mikrogids op te frommelen, waarop-ie van mij een tik op z’n vingers krijgt en ik ‘m voor vijf minuten naar de gang stuur. Uiteraard luistert Tom niet, in plaats van op de gang te gaan zitten loopt-ie naar boven.
10:20 Ik heb de hoop al opgegeven dat ik vandaag nog aan werken toekom, althans toch hier in huis. Ik zit er hard aan te denken om m’n laptop en de auto te pakken en ergens een plek te gaan zoeken waar ik ongestoord kan gaan zitten werken. Helaas blijken gratis Wifi hotspots in Eindhoven en directe omgeving dungezaaid. Ik weet dat er op de Markt eentje zit, maar dan moet ik of op het terras van het betreffende café gaan zitten of ergens dicht in de buurt buiten op de grond.
En anders ga ik maar zitten spelen, want aan werken kom ik toch niet toe als ik verplicht beneden moet gaan zitten. Ik zal op z’n minst moeten wachten tot Sonja boven klaar is, en dat kan nog uren duren, Sonja kennende. En tegen dat ik me dan goed wel boven geïnstalleerd heb zal ze wel weer aan komen zetten met een of ander excuus om in bed te kunnen kruipen, zodat ik toch weer naar beneden moet.
Misschien dat het helpt om, voordat ik naar bed ga, eerst m’n laptop naar boven te verhuizen om dan de volgende ochtend op te staan, beneden m’n ontbijt te halen, en meteen weer naar boven te vertrekken. Zal ook wel niet helpen, want Sonja is een ware meester in het verzinnen van redenen om me van m’n werk te houden.
15:15 Sonja schijnt eindelijk klaar te zijn met d’r gehobby op mijn werkkamer, en komt met de vraag wat ik voorzien heb voor het eten vanavond. Om een of andere reden klinkt dat alsof er verwacht wordt dat ik weer eten kook.
16:00 Sonja moet “even” naar het Kruidvat en dumpt de kids bij mij. Tom gaat zowaar buiten spelen, Max schreeuwt de hele buurt bij elkaar omdat-ie niet met Sonja mee mag. Aangezien ik de hele dag feitelijk niks hebben kunnen doen had ik al overwogen om er tussenuit te knijpen zodra iedereen even weg zou zijn, om dan pas vanavond laat weer terug te komen (of misschien ook niet), maar dat gaat dus ook al niet door.
Ik ga maar eens een pilsje uit de koelkast trekken. De eerste voor vandaag, maar ongetwijfeld allerminst de laatste. Ja, ik weet het, alcohol lost je problemen niet op. Maar aangezien elke werkende oplossing al bij voorbaat een veto krijgt van Sonja blijft mij niet veel anders over dan te zorgen dat ik m’n problemen even kan vergeten.
Drank maakt meer kapot dan je lief is? Persoonlijk zie ik meer in de alternatieve tekst:
16:54 Tom heeft zojuist voor de rest van het weekend huisarrest gekregen. Hij was buiten met twee ‘vriendjes’ aan het spelen, maar dan wel met lucifers. En vervolgens vond Tom het ook nog eens nodig om stenen over de poort heen te gooien, terwijl hij heel goed wist dat Max aan de andere kant van de poort stond. Ik heb ‘m al zelf laten bedenken wat er zou gebeuren als zo’n steen bovenop Max terecht zou komen, en ik heb ‘m ook uitgelegd waarom spelen met vuur gevaarlijk is, ik ben er nog over aan het nadenken of ik er ook maar wat shocktherapie aan toe zal voegen en ‘m wat foto’s van brandwonden zal laten zien. De stenen heb ik maar even binnen op tafel gelegd, dan mag Sonja zich er dadelijk ook nog even mee bemoeien.
17:15 Sonja is weer thuis, met een fles Sangria “zodat ze dronken kan worden” omdat ze “het niet meer ziet zitten”. Typisch: ik zie het ook niet meer zitten, maar van mij wordt verwacht dat ik gewoon doorga. Een van de eerstvolgende opmerkingen: “waar is m’n eten?”. Oftewel, het eten koken wordt ook in het weekend op mijn schouders geschoven.
09:35 Vanochtend om 10:00 uur hebben we het intakegesprek voor Max bij de kinderopvang. Sonja pakt voor elke zucht en scheet de auto, maar nu kondigt ze aan dat we op de fiets gaan. Oh.
10:45 Max mocht vanochtend bij de kinderopvang blijven om te zien of-ie het leuk gaat vinden. Zandbak. Schepjes. Bezem. Andere peuters. Persoonlijk denk ik dat-ie niet eens meer naar huis wil straks. Maar hoewel Max daar aan het spelen is zit er voor mij geen rust in: er moeten weer boodschappen gedaan worden. Eerst de Nettorama, dan de Lidl.
12:15 De boodschappen zijn gedaan, en Tom is bij een vriendje gaan spelen. Sonja is thuis, maar zoals gebruikelijk vind ze het niet nodig om even te helpen met het uitladen en opruimen van de boodschappen. Dat moet ik dus weer allemaal zelf doen.
12:30 Meteen weer weg, want ik moet Max op gaan halen.
13:15 We zijn weer thuis. Max heeft het naar z’n zin gehad; toen we ‘m achterlieten bij de opvang heeft-ie twee minuten staan huilen, maar daarna was het al weer over en heeft-ie zich uitstekend vermaakt. Z’n eerste vriendje heeft-ie ook al, dus dat gaat allemaal wel goed komen. Alleen had-ie nog niet zo heel veel zin om naar huis te gaan, en zelfs het argument “mama” hielp maar ten dele. Maar nu mag-ie eerst eens even naar bed, dan gaat papa voor zichzelf wat te eten regelen. Geheel volgens verwachting heeft Sonja daar niks voor geregeld.
13:45 Sonja vertrekt richting ziekenhuis voor een onderzoek. Kennelijk is ze al een heel eind hersteld, want ze gaat alleen. Tom moet rond 15:00 uur opgehaald worden, en Sonja beweert dat ze na het onderzoek dat meteen even doet. Ik gok erop dat ze rond die tijd belt om mede te delen dat ik Tom maar op moet gaan halen, want als ze inderdaad om 14:10 aan de beurt is moet het wel een verrekt kort onderzoek zijn als ze toch nog op tijd wil zijn voor Tom.
15:05 Sonja belt om te vragen of ik onderweg ben om Tom op te halen. Nee, ben ik niet, want dat zou ze zelf doen en ze heeft ook niet gebeld om te vertellen dat ik het toch maar moest doen. Max is inmiddels wakker geworden, laat ik die maar eens uit bed gaan vissen.
Maar weer eens een update van de laatste paar dagen. Sonja heeft dinsdagochtend professionele kinderopvang geregeld; vanaf volgende week gaat Max op woensdag de hele dag naar de opvang en Tom na schooltijd zodat ik “de hele dag rust” heb. Per saldo scheelt het me maar een paar uur, en dan blijven er nog zes dagen over, maar Sonja denkt nu eenmaal uitsluitend in lapmiddelen en niet in structurele oplossingen. Volgens haar zou ik dan ook nog het weekend hebben, en daarmee dus drie dagen die ik aan m’n bedrijf kan besteden. Ja hoor, vast. Dat soort weekenden ken ik; de ene onderbreking na de andere, en vrijwel de garantie dat ik een deel van m’n tijd toch beneden bij de kids moet blijven omdat Sonja “moe is” of “zich niet lekker voelt” en dus een paar uur naar bed wil.
Bovendien zijn drie dagen maar net genoeg om uiteindelijk te kunnen voldoen aan de eis van 1225 uur die je aan je bedrijf moet besteden om allerlei belastingvoordelen te kunnen krijgen. Om daadwerkelijk een goedlopend bedrijf op te bouwen heb je toch echt heel wat meer uren nodig dan die ca. 24 uur per week.
Gisteren heb ik inderdaad zowaar het grootste deel van de dag boven kunnen werken, maar uiteraard was mijn werkdruk weer groter dan die van Sonja. Vroeg in de middag is die een paar uur gaan slapen om rond kwart voor vijf weer wakker te worden. Persoonlijk zou ik dan redeneren: “ik ben uitgerust, laat ik Jeroen nog maar even doorwerken dan zal ik eten koken”. Niet dus. Sonja ging achter de computer zitten, Lego Star Wars spelen, ik moest eten gaan koken. Ik had al de hele dag continu gewerkt, maar kennelijk denkt Sonja dat je van zittend werk niet moe kunt worden (tenzij je Sonja heet natuurlijk, want dan kun je er wel moe van worden).
En toen werd het vandaag…
08:45 Schoonmoeder staat aan de deur, want die komt vanochtend even op Max passen. Sonja en Max zijn Tom naar school brengen, straks (09:40 uur) hebben we een afspraak bij haar huisarts, kwakzalver Marion Salwegter, vanwege ‘relatieproblemen’. Ik zie het al aankomen: Sonja zet haar masker weer op, doet weer alsof ze een en al begrip en medeleven is, en zodra we weer weg zijn beginnen het gezanik en de verwijten weer.
10:30 En jawel, het ging precies zoals ik gedacht had. Sonja had haar masker opgezet, en op de terugweg liet ze weer duidelijk merken dat ze vond dat alles maar moest op haar manier. Echtscheiding wil ze eigenlijk niet, want Sonja is nog grootgebracht met het ouderwetse idee dat een huwelijk voor het leven is, en er kwam ook weer een verhaal op gang dat er in feite op neerkomt dat bij een scheiding ze door de Bijstand (waar ik dan een beroep op moet gaan doen) zo’n beetje kaalgeplukt wordt en alles wat meer is dan 70% van het minimumloon naar mij gaat. Nou is Sonja wel vaker slecht geïnformeerd dankzij haar gewoonte om een complete omschrijving van een situatie op te stellen op basis van twee woorden aan informatie over die situatie, dus het zal allemaal wel meevallen. Ik heb het al eens opgezocht; de Bijstand kort het bedrag van de alimentatie op mijn Bijstandsuitkering, als er geen alimentatie betaald wordt gaan ze het bedrag wat betaald had moeten worden terugvorderen bij de ex-partner.
Opmerking die ook niet uit kon blijven: “dan moet ik maar stoppen met werken”. Die opmerking zag ik al aankomen, want telkens als een gesprek (of een ruzie) ook maar enigszins gaat in de richting van uit elkaar gaan is dat zo’n beetje het eerste wat ze roept. Ze is duidelijk niet in staat tot rationeel denken; ze heeft haar moeder om op terug te vallen, ze heeft de kinderopvang om op terug te vallen, ze is kortom beter af dan ik, want ik moet zelfs nog maar afwachten of ik wel een uitkering zal krijgen.
Thuisgekomen was het nog even ruzie en geschreeuw, waarop ik naar boven ben vertrokken en weer een complete inzinking heb gehad.
11:15 Sonja is met moeder en Max ergens op familiebezoek, die zal voorlopig niet terug zijn. Intussen heeft ze wel (met tegenzin) geaccepteerd dat ik niet mee zal gaan op vakantie, en inmiddels gaat zelfs de hele vakantie niet meer door. Ze had nog wel gezegd dat ze de reis om zou laten boeken en alleen met Max op vakantie zou gaan, maar dat blijkt nogal duur te zijn. Het is kennelijk niet mogelijk om accommodatie te boeken voor één volwassene met kind, er moet altijd voor twee volwassenen betaald worden. Wat een ongelooflijk belachelijke regeling! Dat betekent dus dat je als alleenstaande ouder nooit met je kind op vakantie zou kunnen! Gezien het grote aantal alleenstaande ouders kan ik me niet voorstellen dat zo’n vakantie niet te boeken zou zijn ergens. Er is duidelijk een markt voor, er kan dus geld mee verdiend worden, en ik kan me dan ook niet indenken dat niemand op het idee is gekomen om dat gat in de markt op te gaan vullen.
08:30 De wekker is een half uur geleden afgegaan en heeft zich sindsdien elke tien minuten opnieuw gemeld, laat ik maar eens uit bed komen. De stilte is oorverdovend: geen Sonja, geen kinderen, gewoon stilte. Zo moest het altijd zijn.
11:30 Sonja belt om te vragen of ik haar en de kids straks weer op kom halen. Na wat heen-en-weer gepraat en wat commentaar uit de achtergrond is het resultaat dat haar moeder ze vanavond na het eten terugbrengt. Dat betekent dus dat ik nog rust heb tot pakweg een uur of zeven vanavond. En daarna is het weer gedaan. Niet dat ik me nu zo goed voel, want ik heb vanochtend weer een kleine inzinking gehad, met als gevolg dat ik nog niks gedaan heb. Sonja kan het niet nalaten om toch nog een keer op te merken dat rust en stilte me niet zal helpen maar het alleen maar erger zal maken. Laat ik daar nou eens helemaal niks van geloven. Maar ja, Sonja is nou eenmaal overtuigd van haar eigen gelijk en niet in staat om in te zien dat het ze het ook wel eens mis zou kunnen hebben.
Intussen is het tegen twaalven, laat ik maar eens proberen toch nog wat gedaan te krijgen.
