00:15 Genoeg gespeeld, #3 op de ranglijst is nu #4 geworden, en ik heb nog de nodige races te gaan alvorens ik #2 ook van z’n plek kan schoppen. Maar nu eerst slapen, want er moeten boodschappen gedaan worden na het ontbijt. Oh jippie…
08:00 Piep. Piep. Piep. PIEP. PIEP. PIEP. De wekker. Tijd om op te staan.
10:30 Het ontbijt is achter de kiezen, op naar de Nettorama en de Lidl. Sonja gaat met de kids de stad in, Tom moet geknipt worden en dan door naar de fotograaf voor pasfoto’s, want onze jongeman gaat in de zomervakantie drie weken met z’n oma mee naar Canada. Tom is weer z’n gebruikelijke opstandige zelf, en verkondigt dat hij niet naar Canada wil. Ik vind het prima, dan ga ik wel in zijn plaats. Daar een auto huren en op m’n eentje door Canada trekken, eventueel nog even de grens over naar de VS (als ze me binnenlaten). M’n paspoort is nog wel even geldig, dus ik ben zo vertrokken als ik de kans krijg.
12:15 Zo, de boodschappen zijn weer gedaan, de rest van de familie zal voorlopig niet terug zijn, dus is het nu tijd voor een bak koffie en dan ga ik eerst m’n e-mail maar eens ophalen.
16:30 Het volk is weer thuis, en de kids zijn duidelijk moe. Bijverschijnsel daarvan is dat vooral Tom weer flink opstandig wordt. Op het menu vanavond: pizza en een bak sla. En dan vanavond om 20:00 uur weer een aflevering van Doctor Who.
20:50 Doctor Who is weer afgelopen, en dankzij dat %*^*%*& Eurovisie Songfestival moeten we nu twee weken wachten op de volgende aflevering. Tom wilde ook kijken maar zat er weer om de haverklap doorheen te kleppen. Grr… Maar goed, voor Tom is nu toch echt bedtijd.
05:30 Ik word half wakker omdat het wel erg licht is in de slaapkamer. Sonja blijkt de lamp boven d’r bed aangemaakt te hebben en ligt te lezen.
05:45 Sonja staat op en gaat met het nodige lawaai iets doen. Het heeft iets met kleren te maken, afgaande op het geluid van een open en weer dichtgaande klerenkast en een hoop gerammel met kleerhangers.
06:30 Sonja kondigt aan dat ze ermee ophoudt omdat ze geen tijd meer heeft en naar d’r werk moet, gevolgd door de opdracht om het verder af te maken. Als ik m’n ogen open doe blijkt dat ze wat kleren in de kast heeft gehangen en een deel van de schone was opgevouwen heeft. Niet opgeruimd, maar gewoon op bed laten liggen. Hoezo, half werk leveren? Om de ellende nog wat groter te maken maakt ze met haar lawaai Max ook nog eens wakker. Commentaar van Sonja: “Sorry, Max!”. Juist ja. Maar als je nou denkt dat ze dan ook de consequenties accepteert heb je het mis. Vijf minuten later komt ze weer naar boven en dumpt een papfles in m’n bed.
06:40 Sonja vertrekt, en dus sta ik maar op. Eerst even naar beneden (met papfles) om te zien wat voor puinhoop ze nou weer aangericht heeft, dan terug naar boven om Max uit bed te halen. Sonja blijkt wel brood gesmeerd te hebben, maar heeft (net als gisteren trouwens) voor Max appelstroop op z’n brood gedaan. Dat werd gisteren een gigantische knoeiboel, met als gevolg dat Max die boterham niet opgegeten heeft, om herhaling te voorkomen eet ik die boterham zelf maar op en maak voor Max een andere. Op m’n laptop vind ik een briefje van Sonja met de mededelingen dat ik (1) citroen op het boodschappenlijstje moet zetten, (2) de vloer in de woonkamer moet dweilen en (3) het toilet beneden moet schoonmaken. Da’s ook weer typisch Sonja: wel roepen dat het mijn huishouden is, maar toch nog bevelen geven.
07:25 Even naar boven om Tom wakker te maken. Op het logeerbed blijkt alleen een broek voor ‘m te liggen, dus kan ik weer op zoek naar een schoon shirt en schone sokken. Tom wil als vanouds weer niet opstaan.
08:10 Tom komt eindelijk naar beneden, nog net op tijd om z’n boterham op te eten. Dan is het tijd om naar school te gaan, en blijkt dat-ie twee verschillende sokken aan heeft, en geen van beiden hoort bij het paar dat ik voor ‘m klaargelegd had. Dat zal iets te maken hebben met gisteren: toen had ik ook schone sokken voor ‘m gepakt, maar op school kwam ik erachter dat het twee verschillende waren. Dat is uiteraard niet de bedoeling (want ik word er dan op school weer op aangekeken), dus storm ik naar boven om de juiste sokken te halen. Eentje ligt er op bed, de andere is spoorloos. Dan gaat-ie maar zonder sokken naar school. Door al die vertraging moet er onderweg flink tempo gedraaid worden, en uiteraard gaat dat weer met een hoop protest en geklaag.
08:45 Max en ik zijn weer terug, Max kan gaan spelen, ik pak m’n tweede bak koffie en ga aan de slag. Eerst maar eens m’n weblog bijwerken.
10:00 De weblog is bijgewerkt, Max is in de box in slaap gevallen, nadat ik ‘m daar ingezet had omdat-ie het TV-kastje weer eens aan het uitruimen was. Volgende ronde koffie, en dan maar eens aan de slag met wat anders.
11:45 Tijd om Tom op te gaan halen. Voor de laatste keer voorlopig, want de komende twee weken heeft-ie vakantie. Belachelijk, als je het mij vraagt, maar het is niet anders. Ik zou er niks op tegen hebben als Sonja samen met de twee kids die twee weken bij haar moeder in zou trekken (of nog beter: permanent). Heb ik tenminste rust, en voor Sonja zou het ook geen probleem moeten zijn. Ze heeft tegenwoordig een auto van de zaak, dus woon-werkverkeer is geen probleem, en haar moeder kan voor de kids zorgen.
12:15 We zijn weer terug, in gezelschap van Puk, een van Tom’s schoolgenootjes. Als het goed is wordt ze rond 15:00 uur weer opgehaald. Eerst maar eens de lunch.
15:00 De oma van Puk staat aan de deur. Dag Puk!
17:20 Inmiddels is de woonkamer min of meer gedweild, het toilet min of meer schoongemaakt, een deel van het wasgoed dat Sonja op bed heeft achtergelaten is inmiddels ook opgeruimd, en de afwas is ook gedaan. Tijd dus om eten te gaan koken, en net op dit moment komt Sonja binnen. Mooi, iedereen thuis, dan hoef ik straks tenminste niemand te gaan zoeken. Bij gebrek aan inspiratie en energie staan er vandaag frieten en frikandellen op het menu. Niet gezond, niet verantwoord, maar wel lekker, gemakkelijk en redelijk snel klaar.
19:00 Nog even The Simpsons kijken en dan kunnen de kids naar bed.
20:00 Aldus geschiede, Tom gaat naar bed en Max kan er wat later nog achteraan (die is inmiddels bij Sonja op schoot in slaap gevallen). Ik ga weer verder met spelen, de TV heeft me vanavond weer eens niets te bieden.
Tom’s onderwijzeres (juffrouw Selma) had al een hele tijd in de gaten dat het allemaal niet goed gaat hier, en heeft (met mijn toestemming) zelf maar eens contact opgenomen met iemand van Opvoeden en Opgroeien (onderdeel van Welzijn Eindhoven), die vervolgens mij gebeld heeft voor een afspraak. Die staat voor vanmiddag 13:30 uur op het programma. Maar eerst…
11:30 Tot mijn grote verbazing is Sonja weer thuis. Verbaasd, want ik had eigenlijk verwacht dat ze zoals altijd haar baantje voorrang zou geven op mijn kinderen. Kennelijk heeft ze ingezien dat haar afwezigheid een bijzonder slechte indruk zou maken bij dat gesprek vanmiddag.
Uiteraard kan Sonja het weer niet nalaten om eerst weer eens flink kritiek te spuien op hoe ik alles doe, om vervolgens met veel gezucht en gesteun de afwas te gaan doen. Terwijl ze daarmee bezig is komt de vraag wanneer ik weer naar de glasbak ga. Trouwe lezers weten het al, dat is dus gewoon weer een verkapte opdracht. Dus zet ik m’n laptop uit, doe al het glasafval in een plastic zak, en maak dat ik wegkom. Commentaar van Sonja: “Je gaat nu meteen?”. Euh, dat was toch ook de opdracht?
12:15 De sfeer thuis is niet te harden, buiten is het aangenaam weer, en ik heb toch nog ruim een uur de tijd, dus sjok ik maar even de binnenstad in. Heerlijk—honderden mensen om je heen en toch alleen, niemand die je lastigvalt.
13:30 Thuisgekomen zijn de beide dames van Opvoeden en Opgroeien al aanwezig. Sonja heeft voor de gelegenheid maar weer haar masker opgezet om zo de indruk te wekken dat ze een en al begrip, wellevendheid en wat al niet meer is. Ik weet wel beter…
Het wordt al snel duidelijk dat problemen met vooral Tom niet opgelost kunnen worden zolang de problemen van de volwassenen (lees: mijn problemen) niet opgelost worden. Ik vertel ze onder andere dat ik nu vooral rust en stilte nodig heb, de beide dames kijken nogal verbaasd als ik ze vertel dat ik echtscheiding als een serieuze optie zie maar dat dit niet realistisch is omdat Sonja eist dat ik dan de kinderen meeneem. Waarop ze vervolgens concluderen dat Sonja dus eigenlijk gewoon geen kinderen wil.
Het slot van het verhaal is dat we eigenlijk in relatietherapie zouden moeten. Leuk gevonden, voor de schijn doe ik misschien ook nog wel mee, maar ik betwijfel of het zal helpen. Therapie zou namelijk onder andere betekenen dat Sonja haar gedrag moet gaan veranderen, maar die zit zo vastgeroest in haar Duitse fantasiewereldje dat die nog niet zou veranderen al zou haar leven er van afhangen. Bovendien zal ze bij de therapeut ook ongetwijfeld weer hetzelfde masker dragen, om dat vervolgens weer af te zetten zodra ze buiten staat.
Bovendien duurt het weken, zo niet maanden, voordat je eens een keer terechtkunt bij de professionele hulpverlening, maar zoals het nu gaat heb ik geen weken meer, laat staan maanden.
14:45 Shit, Tom moet opgehaald worden.
15:00 Zo, aangezien Sonja toch thuis is kan ik nu eindelijk iets doen wat ik al een paar dagen eerder had moeten doen: wat pakketten naar het postkantoor brengen, want m’n klanten zitten op hun spullen te wachten.
17:00 Sonja heeft (met duidelijke tegenzin) eten gekookt, en iets in elkaar gedraaid wat moet lijken op pasta met saus. Max wil niet echt, en Tom doet ook weer alle mogelijke moeite om vooral niet te eten. Sonja doet intussen alsof ze moe is (geen idee waar die moe van zou moeten zijn) en vlucht naar bed zodra ze haar bord leeg heeft. Tom eet uiteindelijk z’n bord niet leeg, Max ook niet, dus krijgen ze ook geen toetje.
19:00 Bedtijd voor de kids. Max is nog wel te doen (badje, flesje, even op schoot en dan naar bed), maar Tom is weer volledig onhandelbaar. Eerst wil-ie niet naar boven, vervolgens wil-ie z’n tanden niet poetsen. Ook goed, dan niet, ik heb de energie niet meer. Ik ga het zelfs niet meer tegen Sonja vertellen, want dan krijg ik toch alleen maar nog meer verwijten naar m’n hoofd geslingerd.
20:00 Max ligt in bed en valt na wat protest toch in slaap, Tom is… euh, kweenie, die zal wel aan het spelen zijn. Ik pak nog een glaasje wijn (de derde vanavond, m’n alcoholconsumptie is de laatste maanden omhooggevlogen), zet de desktop PC aan (die voor de afwisseling meteen opstart) en ga lekker spelen. Ik ben nog steeds niet door Need for Speed: Most Wanted heen.
23:00 Weer een paar races gewonnen, aangekomen op het punt waarop ik #3 op de Most Wanted List kan gaan degraderen naar de vierde plaats, en dus een goede gelegenheid om er voor vandaag mee op te houden en naar bed te gaan. Morgenavond zal ik ‘m eens de oortjes wassen…
Ja, het verbaast mij ook, maar ondanks dat m’n leven per saldo alleen maar nog ellendiger is geworden ben ik er nog steeds, heb ik nog steeds geen einde aan m’n leven gemaakt en ben ik nog steeds niet gescheiden. Aan beiden wel veel gedacht, maar daar is het bij gebleven. Uiteraard helpt het niet dat alle waarschuwingen over naderende instortingen en zelfmoordpogingen volledig genegeerd worden, en het helpt het ook niet dat Sonja het prima vindt als ik vertrek, als ik de kinderen dan maar wel meeneem. Want Sonja gelooft nog steeds dat ze is voorbestemd voor een luxeleventje zonder enige verantwoordelijkheid en verplichting.
Wat is er zoal gebeurd sinds m’n laatste blogpost eind december? Twee positieve ontwikkelingen: per 1 januari ben ik m’n eigen webdesignbureau Cyber Constructions begonnen (loopt nog steeds voor geen meter dankzij het ontbreken van steun) en m’n eBay-handel is na zo’n drie maanden totale stilte ook weer nieuw leven ingeblazen.
De negatieve ontwikkelingen: het gat waar ik in zit is alleen maar nog dieper geworden, niet in het minst doordat Sonja alle mogelijke moeite doet om me daar te houden en me terug erin te trappen als ik probeer eruit te komen. Intussen ben ik ook al een paar keer volledig ingestort, maar uiteraard heeft dat niks opgelost. Met name de eerste keer dat ik instortte gaf schrikbarend veel inzicht in Sonja’s mentaliteit. Ik kwam terug van een babbeltje met de Maatschappelijke Dienst, thuis was het meteen weer knallende ruzie, waarop ik een zenuwinzinking gekregen heb. Ik ben met een hysterische huilbui op bed gaan liggen, Max was intussen wakker geworden en lag in bed te huilen omdat-ie uit bed gehaald wilde worden. En wat deed Sonja? Precies, die pakte haar jas en haar tas, en ging naar d’r werk…
Verder? Vrijwel dagelijkse woedeuitbarstingen en huilbuien, en Sonja gaat nog steeds vrolijk door met me op alle mogelijke manieren onderuit te trappen. Wat ik ook doe, hoe ik het ook doe, ze zal altijd iets vinden om me te bekritiseren en tegelijkertijd te doen alsof ze het zelf zo slecht heeft.
Voor de rest is eigenlijk elke dag hetzelfde. Sonja verstopt zich achter haar baantje, bij voorkeur ook ‘s avonds (al dan niet tot een uur of één ‘s nachts) en in het weekend, en verwacht van mij dat ik haar alles uit handen neem zodat ze zelf geen enkele andere verantwoordelijkheid of verplichting heeft—want “dat is ja wie het zich hoort” zoals dat in het fantasie-Nederlands van haar en haar moeder heet. (Inderdaad, gij oplettende lezer, dat is inderdaad een letterlijke vertaling uit het Duits.)
Tom is nog steeds onhandelbaar, en ook dat wordt steeds erger, waarbij het ook bepaald geen positief effect heeft dat Sonja ‘m nog steeds aanpakt op de hardhandige Duitse wijze die ze van thuis heeft meegekregen. Da’s weer typisch Sonja: ik mag niet uitvallen, kwaad worden of anderszins emotie tonen, maar zelf gaat ze bij het minste of geringste tegen de kids tekeer en dreigt ze ze regelmatig met geweld—in de trant van “als je met dit-of-dat nu niet ophoudt kom ik het ook even doen, maar dan gaat het wel zeer doen”. Fijn volk, die Duitsers…
08:00 Tijd om maar weer eens op te staan. Sonja’s wekker is om 06:00 uur al begonnen te blaten en sindsdien heb ik niet meer geslapen. Tom en Max slapen nog. De wekker begon trouwens wel met een toepasselijk nummer: Abba’s The Winner Takes It All—over echtscheiding…
09:30 Max is wakker geworden, laat ik die maar eens uit bed gaan halen. Tom blijkt ook al wakker te zijn en zit in bed met een Suske & Wiske. Opstaan wil-ie niet, meneer wenst z’n ontbijt op bed. Mooi niet dus.
10:10 Het ontbijt van Max heb ik zojuist geannuleerd. Tot het moment dat ik ‘m in z’n stoel zette ging het goed, maar daarna was het alleen nog maar geschreeuw. Na een kwartier proberen hem zover te krijgen dat hij z’n pap gaat eten heb ik het maar opgegeven. Dan lijdt-ie maar honger.
