Vreest niet, dames en heren lezers, ik ben er nog. Geen zelfmoord gepleegd, zelfs niet geprobeerd, en ook nog niet in een psychiatrische inrichting opgenomen–met de nadruk op “nog niet”…
Niet getreurd, wie zich door al mijn voorgaande posts heeft heen geworsteld kan zich toch wel een heel aardig beeld vormen van de dagelijkse sleur. En nee, daar is niet echt veel aan veranderd. Niet veel, wel wat. Sonja blijkt namelijk nogal wat vrijheid te hebben met het indelen van die 40 uur per week, met als gevolg dat het elke dag weer een verrassing is of ze wel of niet naar kantoor gaat, of het dan een hele of een halve dag is, en wanneer ze weer terug zal zijn. Dat maakt het voor mij wel schier onmogelijk om iets van een planning te maken, want als ze “een paar uurtjes” gaat kan het goed zijn dat ze de hele dag wegblijft, en als ze zegt de hele dag weg te zijn kan het ook gebeuren dat ze een paar uur later al weer thuis is.
Verder is er eigenlijk weinig schokkends gebeurd tijdens de stilte in dit weblog. Ik heb in die tijd twee keer Sonja’s beruchte monologen aan moeten horen (à pakweg 25 minuten per stuk), de eerste keer de bekende Duitse onzin van ‘psychische problemen zijn onzin, je moet gewoon doorgaan en je er overheen zetten’, en de tweede keer moest ik weer eens aanhoren dat ik met niets en niemand rekening houd, alleen maar aan mezelf denk, en ter afsluiting ook nog als grove belediging naar m’n hoofd gesmeten kreeg dat ik eerst aan mezelf dacht, gevolgd door een hele tijd niks, en daarna pas de kinderen aan de beurt waren. Ze heeft geen flauw benul hoe ongelooflijk kwetsend dat was, het zal wel weer vallen in de Duitse onzincategorie van ‘dat vormt je karakter’. Ik vind het nogal een grove opmerking, zeker uit de mond van iemand die zelf nauwelijks tijd besteedt aan mijn kinderen en ‘s avonds zo’n beetje alles aan mij overlaat—terwijl dat nou juist de enige tijd van de dag is dat ze Tom en Max haar onverdeelde aandacht kan geven.
Verder nog? Tom is eerder deze week een keer een dag ziek thuisgebleven nadat hij een of ander virus had opgelopen (dat schijnt momenteel te heersen), en vannacht blijkt dat virus mij gevonden te hebben. De hele dag strontziek, kotsmisselijk, m’n ontbijt heb ik twee keer gezien (één keer bij het eten, en later via hetzelfde kanaal nog een keer maar dan de andere kant op), en ik ben al de hele dag aan de diarree. Maar ja, Sonja moest vandaag naar een of andere introductiedag van Yacht (daar zijn ze wel lekker op tijd mee, nou ze er al een maand werkt) en dus kwam alles op mij neer. Tom naar school brengen en weer ophalen, voor Max zorgen, en dat alles terwijl ik elk moment in elkaar kon zakken. Ik heb Sonja nog wel een paar keer een SMSje erover gestuurd, maar op de eerste kwam als reactie “het had erger gekunnen: Max had over kunnen geven”, en op de tweede kwam helemaal geen reactie. Wat nou, ‘ik kom wel terug naar huis, mijn gezin is belangrijker dan zo’n nutteloze introductiedag’? Niks ervan, zoek het zelf maar uit.
En wat gebeurde er vervolgens? Sonja belde op dat ze onderweg naar huis was, en ook ziek was. Juist ja, en dan toch de hele dag bij je baas blijven zitten? Kennelijk is het nog niet doorgedrongen dat je in Nederland in zo’n geval gewoon naar huis kunt gaan. Het zou best kunnen dat je in Duitsland daarvoor op staande voet ontslagen zou worden, maar hier gaan we daar toch fatsoenlijker mee om.
Maar toen kwam ze thuis. Vooraf had ze iets gezegd over ‘op tijd naar bed nadat we de kids in bed hebben gelegd’, maar u raadt het al, daar kwam weer eens niks van terecht. Sonja ging douchen en vervolgens “even tien minuten liggen”, en heb ik vervolgens niet meer teruggezien, met als gevolg dat ik met m’n strontzieke kop alles toch weer zelf moest doen.
07:25 Het is weer tijd om op te staan. Tom is weer genezen verklaard, dus die kan vandaag weer gewoon naar school. Alleen jammer dat het maar een halve dag is. Ik sta op, kleed me aan en ga Tom wakker maken. Om het proces een beetje te bespoedigen til ik ‘m ook maar meteen uit bed en zet ‘m op de grond—alwaar Tom z’n best doet om zogenaamd door te slapen. Ik ga alvast naar beneden, Sonja brengt zometeen Max mee.
08:05 Tom komt nu pas naar beneden en heeft alweer geen zin om te eten. Dus gaan z’n boterhammen terug naar de keuken, die krijgt hij dan na school. Terwijl ik Max verder voer kan hij dan alvast z’n schoenen en z’n jas aan gaan trekken.
08:20 Het heeft de nodige moeite en herhaalde opdrachten gekost, maar we zijn eindelijk klaar voor vertrek. Sonja vertrekt vandaag later zodat ik Max niet mee hoef te nemen. Dat scheelt alweer.
08:45 Tom is afgeleverd, ik pak m’n laptop en verdwijn naar boven: er moeten nog wat spullen ingepakt worden voor een paar klanten.
09:35 Sonja moet zo direct weg, dus verkas ik weer terug naar beneden. Nu nog ergens tijd vinden om naar het postkantoor te gaan, en voor die tijd eerst maar eens m’n eBay-administratie een eindje bijwerken.
09:50 Max heeft het maar opgegeven, die is in de box in slaap gevallen. Het positieve daaraan is dat ik nog even rust heb, het negatieve is dat ik daardoor vrijwel zeker niet eerst naar het postkantoor kan om daarna Tom op te halen, maar het in omgekeerde volgorde zal moeten.
11:10 Gedaan met de rust: Max is weer wakker. Te laat om eerst nog naar het postkantoor te kunnen. Dat zal sowieso moeten als Sonja thuis is, want een van de dozen is dermate groot dat ik die niet op de fiets of op de kinderwagen mee kan nemen, dus zal ik met de auto moeten gaan. Maar dan ik Max weer niet meenemen, want daarvoor kom ik dan een paar handen tekort.
07:15 De wekker loopt af, Sonja ligt nog in bed en op de overloop brandt al een aantal uren het licht. Tom is vannacht ziek geworden, gisteren is hij al aan de diarree geraakt maar daar is vannacht ook nog eens braken bijgekomen. Ik denk dat ik ‘m vandaag maar thuis houd.
07:30 Tijd om op te staan. Ik ga even bij Tom kijken, die beweert dat hij niet meer ziek is en naar school wil. Prima, maar dan zal hij wel op moeten staan, zich aan moeten kleden en naar beneden gaan. Dat doet hij zometeen (beweert-ie), hij moet alleen nog even wakker worden.
08:30 Ik heb voor iedereen ontbijt gemaakt en voor Sonja en Tom ook nog hun lunch. Het ontbijt is achter de kiezen, behalve bij Tom want die heeft zich nog niet laten zien. Goeie kans dat hij nog steeds ligt te slapen, door al dat gedoe vannacht zal hij niet veel slaap gehad hebben. Nu eerst maar even de school bellen om ‘m voor vandaag ziek te melden.
08:55 Sonja is inmiddels vertrokken, ik ga eens even boven kijken hoe met Tom gaat.
09:00 Het is toch niet te geloven! Hij lag dus niet te slapen, hij was aangekleed en was een Suske & Wiske aan het lezen! Als ik ‘m vertel dat ik ‘m ziekgemeld heb krijgt hij weer een van z’n woede-aanvallen en roept dat hij naar school wil. Ik leg ‘m uit waarom dat niet kan, maar het is weer aan dovemansoren gericht. Stampvoetend gaat hij naar beneden. En ik ben weer een stap dichter bij een zenuwinzinking.
09:50 Max zit samen met Tom Teletubbies te kijken. De situatie is wel heel erg herkenbaar. de Teletubbies hebben een puinhoop gemaakt van hun huis: de bedden niet opgemaakt, flink geknoeid met hun ‘Tubbie Toetje’ en een hoop ‘Tubbie Toast’ over de tafel en de grond verspreid. Maar ruimen ze dat dan ook zelf op? Nee, dat moet Noo-Noo (de stofzuiger) maar doen, die dan ook alles op gaat ruimen terwijl de Teletubbies toekijken. Ik voel me opeens heel erg verwant met Noo-Noo. Het verschil is dat die tenminste nog wel gewaardeerd wordt.
Daarmee is het voor mij niet nodig om me uit verwantschap voortaan ook maar Noo-Noo te laten noemen. Geen probleem, ik voel me nog veel meer verwant met een ander fictieve huisslaaf, zij het dan dat die tenminste uiteindelijk z’n vrijheid kreeg. Even voorstellen: the name is ‘Dobby’; just ‘Dobby’.
11:15 Ik ben er zojuist achter gekomen waar Sonja die doos met naaihobby-gerelateerde papieren gelaten heeft: onder de bank. Waar Max ‘m intussen gevonden heeft. En leeggemaakt. Van Tom verwacht ik dat hij ook een oogje op Max houdt, maar daarin werd ik weer eens teleurgesteld; hij zat er bijna bovenop, maar in plaats van even te waarschuwen blijft-ie gewoon naar de TV staren. Ik heb het maar weer opgeruimd, en de hele doos naar boven verbannen.
11:40 Hèhè, eindeljk even wat rust. Max ligt in bed, Tom is boven op z’n kamer gaan spelen.
14:15 Max was kennelijk toch behoorlijk moe, want hij wordt nu pas wakker. En dat betekent dat het nu lunchtijd is. Alleen is-tie nou wel te laat voor de Teletubbies.
17:00 De keuken roept. Vandaag staat er weer degelijke Hollandse kost op het menu: boerenkoolstamp met rookworst.
18:00 Een uur, anderhalve kilo aardappelen, twee zakken boerenkool, twee rookworsten en één afwas later staat het eten op tafel. Tom begint al meteen te roepen dat hij geen honger heeft.
18:40 Z’n bord wil-ie niet leegeten, maar hij is wel al aan het zeuren dat hij een toetje wil. Dankzij z’n moeder komt-ie weer overal mee weg: z’n eten mag hij laten staan, in plaats daarvan krijgt hij een boterham, en dan krijgt hij ook nog eens een toetje.
20:00 Doordat het toetje nog gemaakt moest worden gaan de kids weer eens veel te laat naar bed. Althans, Tom naar bed, Max in bad en dan weer naar beneden.
22:30 Hoogste tijd om toch nog maar even wat te gaan doen. De afgelopen twee uur heb ik alleen maar voor de TV gezeten, met een kleine onderbreking om Max naar bed te brengen. Eerst CSI:Miami en daarna Herman Helpt. Arme Herman, aan de slag met en tussen een kudde jongedames. Wat ik me alleen wel afvraag: waarom is het dat, telkens als ik leden van een studentenvereniging bij elkaar zie, ze zo hun best doen om de indruk te wekken dat ze allemaal VVD stemmen? Neem als voorbeeld uit de aflevering van vandaag de jongedame uit het bestuur; niet onaardig om te zien, het zal vast ook een hele aardige meid zijn, maar het eerste wat in me opkwam toen ik ‘r zag was: ah, weer zo’n VVD-trutje.
07:15 M’n wekker loopt af, Sonja is al uit bed. Opstaan doe ik nog maar even niet; m’n bed is lekker warm, Tom hoeft vandaag niet naar school vanwege een studiedag van het personeel, en zowel Tom als Max slapen nog.
08:10 Sonja komt naar boven met de vraag of ik misschien nog denk op te staan “want het is al tien over acht”. Het toont weer eens aan dat we weliswaar een kalender hebben maar dat Sonja er nooit op kijkt. Het is duidelijk weer bedoeld om mij flink onder druk te zetten; anders had ze wel om half acht geroepen, in plaats van te wachten tot vijf minuten voordat Tom normaal gesproken naar school zou moeten.
Vrijwel op datzelfde moment worden Tom en Max wakker. Tijd voor mij dus om op te staan. Tom komt in z’n pyama de trap af en is dolblij als hij van Sonja hoort dat hij niet naar school hoeft. Desalniettemin stuur ik ‘m terug naar boven om zich aan te kleden “want we moeten dadelijk ook nog boodschappen doen”, waarop als antwoord weer eens komt “ik wil niet boodschappen doen”. Ik ga alvast Max uit bed halen, volgens Sonja staan beneden de papflessen en de boterhammen al klaar.
08:20 Dat laatste bleek dus niet helemaal te kloppen: de papflessen waren gemaakt, brood voor Tom en Max was gesmeerd, maar dat van mij niet. Tom heeft zich nog niet beneden laten zien, dan ga ik maar alvast samen met Max ontbijten.
08:50 Tom komt eindelijk naar beneden. In z’n pyama. Als ik ‘m vraag wat hij het afgelopen half uur dan allemaal gedaan heeft komt het antwoord: “m’n sokken aangedaan”. Een half uur om een paar sokken aan te trekken? Hij zal wel weer hebben zitten spelen. Ik probeer ‘m terug naar boven te sturen om zich alsnog aan te kleden, maar hij wil niet. Goed, dan niet. Dan worden er vandaag maar geen boodschappen gedaan (dat mag hij dan zelf straks aan Sonja uitleggen), maar dan hoeft hij de rest van de dag ook nergens voor bij mij aan te komen. Geen eten, geen drinken, geen spelletjes. Hij ziet maar dat hij zichzelf redt, want ik kan het niet meer aan. Ik ben nu echt een totale zenuwinzinking nabij, het zou me verbazen als ik het einde van de dag nog haal zonder compleet in te storten.
16:30 Sonja belt op om te vertellen dat ze onderweg is, en vraagt of ze nog wat mee moet brengen. Komt dat even mooi uit! Als ze het dan toch zelf vraagt mag ze meteen doorfietsen naar de Lidl.
17:15 Sonja is weer terug. Eigenlijk had ik voor vanavond ook nog kokosmelk nodig maar die hadden ze niet, waarmee het menu intussen flink beperkt wordt. Dat worden frietjes en frikandellen vandaag.
20:30 De kinderen liggen in bed, ik ga maar eens iets ongebruikelijks doen: CSI kijken in plaats van verder werken.
21:30 Toch nog maar even werken, voor zover ik daar nog energie voor heb.
23:40 Einde oefening voor wat betreft het werk, ik ga nog even Hell’s Kitchen kijken en dan is het bedtijd. Ik heb het zowaar voor elkaar gekregen om niet helemaal in te storten vandaag. Maar het is pas maandag, de week is nog lang niet om, dus…
07:30 Hé, daar voel ik Sonja’s hand in m’n edele delen. Is die van plan wat ik denk dat ze van plan is?
08:00 Yep, dat was ze inderdaad van plan. Daar moet haast wel een prijskaartje aan hangen.
08:15 En jawel, er hangt inderdaad een prijskaartje aan. Sonja gaat alvast ontbijt maken, ik word geacht ook op te staan want Sonja “moet de hele dag studeren”. Dus dat was de achterliggende bedoeling.
09:00 Ik ben nog maar even blijven liggen, wat me zowaar ontbijt op bed oplevert. Bakkie koffie en twee halve broodjes.
09:20 Tijd om op te staan. Beneden gekomen maakt Sonja zich al vrij snel uit de voeten, voordat ze naar boven verdwijnt doet ze nog even alsof het haar iets interesseert wat ik op m’n eigen planning had staan. Als ik vraag of ze vandaag nog naar beneden komt (haar standaard vraag in die zeldzame gevallen dat ik boven ga werken) komt als antwoord dat ze “vanmiddag misschien wel een uurtje of anderhalf of twee beneden kan gaan zitten”. Daar heb ik dus ook niks aan.
D’r baas zal wel blij met d’r zijn: die betaalt minimumloon voor weken van vijf dagen à acht uur per dag, en krijgt daarvoor zo ongeveer zeven dagen van 24 uur per dag. Sonja’s \ excuus’ daarvoor: ze moet in twee weken tijd zeshonderd pagina’s doorwerken. Ja, en? Twee weken, dat is tien werkdagen, dat is zestig pagina’s per dag. Onder werktijd. Als je dat niet aankunt heb je te hoog gegrepen en moet je iets anders gaan zoeken. Persoonlijk zie ik dat ‘studeren ‘s avonds en in het weekend’ meer als vluchtgedrag; een smoesje om onder de verantwoordelijkheden jegens huishouden en kinderen uit te komen.
Sonja verdwijnt naar boven, Tom is vanochtend al meteen voor de TV gedumpt, en Max is aan het spelen. Met al dat lawaai kan ik m’n eigen werk toch niet doen, dus gaat de laptop weer uit en ga ik maar afwassen. Eerst de reguliere afwas van de afgelopen twee dagen, en daarna ook nog het serviesgoed dat Sonja heeft meegebracht.
11:10 De afwas is gedaan, en ik ben inmiddels ook maar begonnen aan het inpakken van het oude serviesgoed en het zoeken van plek voor het nieuwe serviesgoed (wat trouwens niet echt nieuw is maar tweedehands). Maar daar heb ik nu even geen zin meer in, eerst maar eens koffie en ondertussen m’n weblog bijwerken.
12:10 Sonja heeft in de woonkamer een kartonnen doos staan met papierzooi voor haar naaihobby (patronen, tijdschriften, dat soort spul allemaal). Daar kan Max makkelijk bij al mag hij er uiteraard niet aankomen, en Sonja huldigt het standpunt “hij moet er maar afblijven”—een standpunt dat inderdaad afkomstig is uit wat eufemistisch ‘de degelijke Duitse opvoeding’ heet en dus inderdaad in de praktijk niet werkt. Max heeft zojuist de doos leeggehaald, de eerste scheuren zijn al gemaakt. Aangezien ik toch al een pesthumeur heb laat ik bij het opruimen duidelijk horen wat ik vind van Sonja’s mentaliteit, en dat gaat kennelijk zo luid dat Sonja er voor naar beneden komt. Kwaad natuurlijk omdat Max aan haar spullen heeft gezeten en kwaad omdat ik kritiek op haar heb durven uiten. Ik word aan de kant geschoven, ze zal het zelf wel opruimen. Ik ga maar weer naar de keuken, verder met opruimen.
12:20 Sonja komt de keuken binnen met het volgende bevel: Max moet te eten hebben. En dus ga ik maar eten maken voor Max. Sonja haalt intussen brood uit de diepvries voor Tom, zelf heeft ze nog ontdooid brood—dat blijkt al sinds gisteren in de magnetron te liggen.
13:15 Max heeft gegeten en heb ik net naar bed gebracht. Daarbij kreeg ik ook te zien hoe Sonja zich geïnstalleerd had: niet op mijn werkkamer maar in bed, met de TV aan. Aha. Beneden kan ze niet studeren vanwege het lawaai, maar boven met de TV aan kan ze het wel. Waarom komt de term ‘vluchtgedrag’ nu opeens weer boven?
Sonja heeft Tom inmiddels aan het spelen gezet op de PlayStation (hij bleef maar zeuren dat hij op de PC Lego Star Wars wilde spelen, maar het antwoord daarop was, is en blijft “nee”). Sonja is inmiddels weer naar boven verdwenen.
14:00 Ik krijg weer eens een hele tirade over me heen van Sonja over wat ik allemaal fout doe en dat ik het allemaal niet begrijp. Kennelijk is het de normaalste zaak van de wereld dat als je een baan hebt tegen minimumloon en een opleiding krijgt, je dan ook niks anders meer doet dan dat. Al die tijd wordt besteed omdat ze dat zelf graag wil; ze beweert dat ze het voor zichzelf doet, ze ziet niet in dat ze nu gewoon 24/7 voor haar baas werkt, die dat ongetwijfeld geweldig zal vinden. Tegelijkertijd zit ze ook te azen op een baan als proto-engineer bij ASML waarvoor ze dit weekend een gesprek heeft. Dus waarom ze nu al haar tijd besteedt aan studeren voor IT Test Engineer terwijl ze eigenlijk een andere baan wil?
Kortom, het komt er allemaal op neer dat van mij geëist wordt dat ik mezelf weer volledig opoffer, op m’n eentje het huishouden doe en op m’n eentje de kinderen grootbreng, zodat Sonja zich 100% op haar carrière kan concentreren zonder ook nog maar enige andere verplichtingen te hebben. Dat betekent dus ook dat ik m’n eBay-handel op zal moeten doeken, m’n ondernemingsplan door de papiervernietiger kan gaan draaien, het reïntegratiebureau kan gaan vertellen dat ik met onmiddellijke ingang er mee stop, en dan ook nog maar al mijn data op de diverse computers weg kan gaan gooien. Dat heb ik immers allemaal niet meer nodig als huisslaaf, geheel in overeenstemming met het Duitse regime in dit huishouden besta ik alleen maar om anderen te dienen en heb ik zelf geen rechten, geen mening, geen hobbies, geen vrije tijd, geen inkomen, niks niet.
16:00 Sonja “gunt me wat vrije tijd” door met Tom en Max te gaan wandelen. Daar heb ik dus ook niks aan, ik ben nog volop bezig met de was, en over een uurtje moet ik naar de keuken om eten te gaan koken.
17:00 Tijd om eten te gaan koken. Aangezien ik vooral van alles niet in huis heb zet ik vandaag een van m’n standaard noodmaaltijden op het menu: rijst met pangroenten en saté.
17:30 Eigenlijk moet de tafel gedekt worden, maar Sonja is met Tom nog een spelletje aan het doen. Of het misschien nog even een paar minuten kan wachten? Duidelijk weer een retorische vraag, dus wacht ik maar weer terwijl het eten langzaam verpietert.
19:00 Bedtijd voor de kinderen, maar daar ging weer een hele strijd aan vooraf. Tom’s eerste opmerking toen hij hoorde wat hij te eten zou krijgen: “Ik wil geen saté”. Om vervolgens wel eerst aan z’n saté te beginnen en z’n rijst en groente te laten liggen. Een half uur, twee satéstokjes en een paar hapjes rijst en groente later verkondigt hij dat hij niks meer lust. Niks mee te maken, hij moet z’n eten gewoon opeten, want als we ‘m dat niet laten doen begint-ie een half uur nadat hij naar bed is gegaan te mekkeren dat hij honger heeft. Uiteindelijk gaat wel alles op, maar dan wel met een hoop wangedrag dat er duidelijk op gericht is om ons zo ver te krijgen dat hij naar bed gestuurd wordt en z’n bord niet leeg hoeft te eten.
20:00 Tom ligt in bed, Max ligt bij Sonja op schoot te slapen. Tijd nu om het huiselijke geruzie even af te wisselen met herrie op TV: de volgende aflevering van Hell’s Kitchen met Gordon Ramsay.
21:00 Ik ga maar eens een poging doen wat werk voor mezelf te verrichten.
