De geschiedenis blijft zich maar herhalen: ook m’n derde sollicitatiegesprek heeft geen baan opgeleverd. Waarmee ik even door de geplande gesprekken heen ben. Maar gelukkig is Sonja alweer een fase verder in haar huidige sollicitatie en moet er vanmiddag nog even onderhandeld worden over het salaris. Goeie kans dat ze aangenomen wordt en 1 augustus dan kan beginnen. Leuk natuurlijk, want dan komt er tenminste weer geld binnen (momenteel gaat de geldstroom alleen maar de andere kant op), en zijn we ook verlost van de Bijstandsellende.
Nadeel is natuurlijk wel dat m’n reïntegratietraject dan eigenlijk een tamelijk zinloze aangelegenheid wordt. Allebei full-time buitenshuis werken is geen optie dus zal ik dan huisman moeten worden, en bij gebrek aan een uitkerende instantie is er geen instantie meer die we op kunnen laten draaien voor m’n opleidingskosten. Moet ik het dus toch nog zelf gaan betalen… 🙁
Op zich kan dat traject gewoon doorlopen, het is tenslotte toch al betaald. De resterende tijd moeten dan misschien maar gebruiken voor oriëntatie op het starten van een eigen bedrijf aan huis.
Aangezien ik alsmaar niks hoorde na m’n gesprek bij Pacific Island Travel besloot ik gisteren toch maar eens een mailtje die kant op te sturen. Vanochtend kwamen er maar liefst twee reacties terug: de eerste om te vertellen dat Rob Kusters op vakantie was en 14 augustus weer terug zou zijn, en twee uur later nog eentje om te vertellen dat de keuze toch niet op mij was gevallen.
Da’s dus de tweede afwijzing. Maar niet getreurd, vanmiddag heb ik alweer een sollicitatiegesprek. Op naar de volgende afwijzing…
Vandaag in de post: een brief van WZI, met de mededeling dat de Dienst mijn IRO-traject zal blijven volgen. Waarna de opmerking kwam dat ik weliswaar nog geen WWB-uitkering toegekend heb gekregen maar desalniettemin toch verplicht ben me aan de regels van de WWB te houden.
Dus geen centen maar wel verplicht solliciteren, alle geschikte arbeid aanvaarden, enzovoort. Oftewel: ik heb nu wel de lasten van de WWB, maar niet de lusten. Voor zover je een WWB-uitkering een “lust” kunt noemen natuurlijk…
Het houdt maar niet op: net even m’n e-mail opgehaald, blijkt er alweer een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek tussen te zitten! Deze keer wordt mijn aanwezigheid verwacht volgende week woensdag.
Of mijn CV is opeens wel heel aantrekkelijk voor werkgevers, of ik kom alleen maar door de eerste selectie heen omdat de bulk van de geschiktere kandidaten momenteel allemaal op vakantie is en dus niet in de gelegenheid om te solliciteren. Ik hou het nog maar even op dat laatste…
Dan is het wel zaak dat ik nu heel rap ergens aan de slag kan. Hetzelfde verschijnsel deed zich een jaar geleden namelijk ook voor: alsmaar geen uitnodigingen, vervolgens kwam de zomervakantie en werd ik opeens wel een paar keer uitgenodigd, en na de vakantie was het weer voorbij.
Altijd een slecht voorteken: een uitzendbureau zal je terugbellen over het wel of niet doorgaan van een baan, maar ze bellen alsmaar niet. En inderdaad, ergens tegen drie uur vanmiddag belde Adecco pas om te vertellen dat de klus bij Kwantum niet doorging. Althans, niet voor mij. Volgens de Manager e-Commerce bij Kwantum zou ik “heel wat meer” kunnen dan foto’s bewerken, en “dus” gaven ze de voorkeur aan een andere kandidaat. Ach ja, afgewezen omdat je overgekwalificeerd bent is weer eens wat anders dan de gebruikelijke verklaringen “te oud” en “u woont te ver weg”. Hé, het is al heel wat dat ze überhaupt de moeite nemen om terug te bellen; de meeste werkgevers en tussenhandelaren huldigen nog steeds het standpunt ‘als je niks meer hoort ben je afgewezen’.
Pacific Island Travel
Dat telefoontje kwam precies op het moment dat m’n trein het Centraal Station van Amsterdam binnenreed (en zowaar zonder vertraging). Vervolgens mocht ik me ruim een half uur in het stadsgedruis storten op weg naar m’n volgende sollicitatiegesprek. Geheel tegen m’n gewoonte in duurde dat gesprek maar liefst anderhalf uur—normaal gesproken duren die bij mij maar een half uurtje. Of dat een goed of slecht voorteken is moet ik nog maar afwachten, des werkgevers wegen zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk. Aardige vent, dat wel. Niet eens het tweedelig-pak-met-stropdas type, wat ik eigenlijk wel verwacht had. Mocht-ie me aannemen (wat ik aan het einde van deze week zou moeten horen) dan krijgt-ie misschien nog wel een keer een biertje van me. M’n stamkroeg ligt toch bij hun Eindhovense vestiging om de hoek…
Reiskostenvergoeding
Een altijd hekel punt is dat van de reiskostenvergoeding. Bij de meeste werkgevers en bemiddelingsbureaus moet je niet het lef hebben om daar om te vragen, want die schijnen het woord ‘reiskostenvergoeding’ een vies woord te vinden. Bij Pacific Island Travel ging het echter heel anders, zelfs nog anders dan bij de incidentele andere werkgevers die hun kandidaten niet zelf voor de kosten laten opdraaien. Ik hoefde er niet eens zelf over te beginnen, hij begon er zelf over! En deze keer niet eens ‘declaratieformulier invullen en opsturen’, maar gewoon ter plekke even een kopietje maken van het treinkaartje, handtekening eronder om de boekhouder tevreden te houden, en meteen cash afrekenen. Kijk, dat vind ik nou nog eens een sympathieke manier van werken! Bovendien heeft het het voordeel dat de Sociale Dienst het niet ziet en ze die vergoeding dus ook niet kunnen korten op m’n eventuele uitkering.
Want zo zijn die Bijstandsjongens dan ook wel weer: de kosten moet je zelf betalen, maar de vergoeding ervoor trekken ze van je uitkering af…
Te warm voor het dievengilde
En ik heb zowaar Amsterdam zonder kleerscheuren overleefd! Ondanks twee wandelingen van elk een goed half uur door het centrum is m’n portemonnee niet gerold, zijn m’n GSM en PDA niet gejat, is m’n tas (met laptop…) niet van m’n schouder gerukt en ben ik ook niet anderszins aangevallen, beroofd of wat dan ook. Zou 32 graden ook voor het dievengilde soms te warm zijn om te werken, of heb ik gewoon mazzel gehad? Misschien scheelde het dat ik er niet uitzag als een toerist…
