In een ongebruikelijke aanval van snelheid heeft het CWI m’n dossier doorgestuurd naar WZI, voluit de Dienst Werk, Zorg en Inkomen van de Gemeente Eindhoven. Vanochtend lag er een brief in de bus met de mededeling dat ik me aanstaande dinsdagochtend om 09:30 uur moet melden voor een gesprek waarin we gaan bekijken hoe ze me kunnen helpen met het vinden van werk.
Volgens de bijlage wordt dan ook meteen ter plekke een afspraak gemaakt voor de volgende dag bij het gemeentelijk reïntegratiebedrijf. En dus ben ik nu benieuwd of ze zo slim zullen zijn om m’n huidige reïntegratietraject door te laten lopen, of dat ik opnieuw moet beginnen bij hun eigen reïntegratieclub.
In een overweldigend gebrek aan inzicht hebben ze tegelijk ook Sonja uitgenodigd. Zelfde tijd, zelfde plaats, andere ambtenaar. Kennelijk hebben ze zich niet gerealiseerd dat we twee kinderen hebben en dat hier inmiddels de zomervakantie begonnen is. En bij gebrek aan een oppas zullen die twee dus mee moeten. Dat kan nog lachen worden: niets zo goed voor het inkorten van een gesprek als een paar herriemakende kinderen…
Na een weekend zwoegen op het invullen van formulieren en het verzamelen van een forse stapel bewijsmateriaal (van giro-afschriften tot autopapieren en verzekerings-polissen) was het tijd voor de volgende ronde. Weer naar het CWI, deze keer bij ene Heleen Louvee als ik het handschrift van Roy Jeucken correct ontcijferd heb. En deze keer geen koffie. Gelukkig, ze zijn dus toch nog niet klantvriendelijk geworden. Althans, niet in de zin van ‘we zijn aardig richting de klant’. De andere betekenis—klantvriendelijk betekent dat de klant ten allen tijde vriendelijk moet blijven—is nog wel van kracht.
Heleen was niet tevreden. Op de formulieren staat herhaaldelijk vermeld dat we originele bewijsstukken mee moesten brengen, en dat hebben we dus ook braaf gedaan. Maar kennelijk hadden we daar zelf wel even kopieën van moeten maken voor het CWI. Dat hadden ze er niet bijverteld!
We moesten ook giro-afschriften meebrengen van al onze rekeningen, “over de laatste drie maanden vóór de datum waarop u deze aanvraag hebt gedaan”. Ik had dus netjes alle afschriften meegenomen van na 19 maart 2006, maar u raadt het al, dat was te weinig. Wat ze bedoelden was “de laatste drie volledige kalendermaanden vóór de datum waarop u deze aanvraag hebt gedaan”.
Het huidige beleid is erop gericht om zoveel mogelijk op de uitkering te kunnen korten. Dat leidt onder andere tot de idiote situatie dat we van de Belastingdienst elke maand Huurtoeslag en Zorgtoeslag krijgen omdat ons inkomen relatief laag is, en de Gemeentelijke Sociale Dienst die toeslagen vervolgens beschouwt als inkomsten en daarom op de uitkering in mindering brengt.
Met andere woorden: degenen die zo’n toeslag het hardste nodig hebben mogen ‘m niet houden. Het zou toch fijn zijn als de Haagse ambtenaren op Financiën (waar de Belastingdienst onder valt) en hun collega’s op Sociale Zaken eerst eens met elkaar zouden praten alvorens elkaars beleid te ondermijnen…
Maar daar bleef het niet bij! In onze jaarlijkse belastingaangifte geven we ook aan dat we in aanmerking komen voor de algemene heffingskorting en de kinderkorting. Die schijn je maandelijks als voorschot uitgekeerd te kunnen krijgen, maar in ons geval wordt dat gewoon in één keer verrekend bij de definitieve belastingaanslag. En daar is het CWI het dus niet mee eens.
Van Heleen Louvee moeten we een ‘Beschikking Belastingdienst’ inleveren over die kortingen, en zoals zij het brengt moeten we eigenlijk maar bij de Belastingdienst verzoeken om die korting maandelijks uit te keren. Leuk gevonden natuurlijk, maar ik ga toch echt niet m’n belastingzaken overhoop gooien alleen omdat het CWI zo graag nog een paar tientjes extra wil korten. Het probleem is nu alleen wel: doordat we die kortingen niet maandelijks uitgekeerd krijgen hebben we daar ook geen beschikking over ontvangen. Dus hoe we nu een niet-bestaand document in moeten leveren? Geen idee.
Om een lang verhaal niet nodeloos nog langer te maken: op 7 juli moeten we weer terugkomen (bij alweer een andere ambtenaar), en dan moeten we alle ontbrekende documenten ook meebrengen. En wel graag zelf kopieën maken!
Typische overheid-inefficiëntie. Zelf zou ik de aanvraag alvast in behandeling hebben genomen in afwachting van de ontbrekende documenten, maar dat is toch weer teveel gevraagd. In plaats daarvan schuiven we het gewoon bijna twee weken op, waarmee uiteraard de rest van de procedure ook opschuift, wat dan weer als consequentie heeft dat het nu twee maanden kan duren voordat we te horen krijgen of we onze WWB-uitkering ook inderdaad krijgen.
Dat betekent dus twee maanden zonder inkomen. M’n laatste volledige vier weken WW zijn net binnen, dus we hoeven nog even niet dood te hongeren, maar daarna gaat het krap worden. Ik heb van het UWV nog een week WW tegoed, maar die komt pas over een week of vier binnen dus daar hebben we voorlopig niks aan. Alleen wel leuk voor de Sociale Dienst, hebben ze weer wat om op onze WWB-uitkering te korten…
De tweede stap richting een leven in de WWB is gezet—vanochtend zijn we bij Roy Jeucken van het CWI geweest voor de eerste ronde van de intake. Geheel onverwacht werd ons zelfs koffie/thee aangeboden. Da’s voor het eerst. Ze zouden toch zeker niet klantvriendelijk aan het worden zijn?
We hadden al half-en-half verwacht dat we teruggestuurd zouden worden omdat we tig verschillende documenten niet mee hadden genomen, maar dat viel al weer mee. Sterker nog, die drie documenten die we mee moesten nemen (legitimatie, einde-WW brief en opgave van inkomsten) waren zelfs nog te veel. Halverwege het gesprek werd wel naar de brief gevraagd, en oh ja, ook graag even de legitimatie, maar naar de opgave van inkomsten werd niet geïnformeerd.
Nu ik het toch over legitimatie heb: het volgende vond plaats tijdens de intake. Een collega van Roy kwam even wat vragen. Hij had een cliënt die niet in het bezit was van een geldig legitimatiebewijs, wat nu? Geen probleem aldus Roy, dan vul je gewoon als paspoortnummer “123…” in, en als geldigheidsdatum 1 januari 2007.
Dat schept vertrouwen in de organisatie, nietwaar?
Waar was ik? Oh ja, de papierwinkel. Uiteindelijk werden we naar huis gestuurd met een pak papier, bestaande uit vijf in te vullen formulieren: een aanvraagformulier van 12 kantjes, een bijlage ‘Inwonende kinderen’ (twee kantjes), een bijlage ‘Bezit en/of schulden’ (goed voor 5 kantjes, kennelijk hebben hun cliënten veelal meer schulden dan kinderen), en nog twee formulieren van elk twee kantjes voor het overzicht van sollicitatie-activiteiten. Invullen, idioot veel documenten erbij voegen (originelen, wel te verstaan), en maandag om 12:00 uur weer terug zijn voor de tweede ronde van de intake. Kleine positieve ontwikkeling voor de belastingbetalers: bij het CWI gebruiken ze tegenwoordig beide zijden van het papier.
Aanstaande dinsdag is de eerste dag sinds anderhalf jaar dat ik niet in de WW zal zitten. Maandag is m’n laatste dag, vanaf dinsdag wordt het een Bijstandsuitkering. Sorry, een “uitkering op grond van de Wet Werk en Bijstand”. Klinkt wat duurder, maar betaalt net zo beroerd.
CWI
Vanochtend ben ik dus maar even naar het CWI gewandeld om alvast die uitkering aan te vragen. Toen ik m’n WW aanvroeg was het een kwestie van binnenlopen, papierwinkel in ontvangst nemen en invullen, en ook gelijk weer inleveren. Maar voor een WWB-uitkering gelden weer andere procedures. Om die te krijgen moet m’n echtgenote (Sonja) namelijk ook bij het CWI ingeschreven staan als werkzoekende. En dat is ze niet. Dus luidde de opdracht van het CWI: naar huis, Sonja zichzelf via Internet laten inschrijven, en dan bellen voor het maken van een afspraak.
Uiteraard willen ze bij zo’n inschrijving weer van alles en nog wat weten, zelfs waar je tig jaar geleden gewerkt hebt (en dat moet dan ook nog tot op de dag nauwkeurig worden aangegeven!), dus dat betekende dat er weer uit alle hoeken en gaten allerlei gegevens opgedoken moesten worden. Da’s uiteindelijk gelukt, meteen na de inschrijving braaf gebeld voor een afspraak. Volgende week vrijdag mogen we allebei ons gezicht laten zien, en daar hoeven we zowaar verder niets voor mee te nemen—behalve dan een legitimatiebewijs, de einde-WW brief en een opgave van huidige inkomsten. Tja, als ik dat laatste zou hebben zou ik geen WWB-uitkering aan hoeven te vragen…
Hm. Aantreden voor het aanvragen van een uitkering, en dan geen stapels papier mee hoeven te brengen? Gezien de voorliefde van ambtenaren voor dikke stapels papier gaan we daar ongetwijfeld nog wel een keer voor gestraft worden.
UWV
Het CWI was niet de enige afspraak vandaag, voor vanmiddag had ik er ook nog een bij WerkConsult. En zowaar, die ging gewoon door. 🙂
Het was weer eens tijd voor een rapportage richting het UWV, dus daar hebben we ons volop mee bezig gehouden. Het nut ontgaat me enigszins, aangezien het vandaag vrijdag is en het maandag m’n laatste dag in de WW is. Tegen de tijd dat Nicole van Crey (de casemanager bij het UWV) die rapportage leest ben ik al een ex-client van het UWV. En voor zover ik weet bestaat er niet al te veel communicatie tussen UWV en Gemeentelijke Sociale Dienst, dus goeie kans dat ze bij de GSD die rapportage nooit zullen zien. Maar goed, wie ben ik om de ambtenaren hun geliefde papierwinkel te ontzeggen?
Voor de rest kunnen we nu niet zo bijster veel meer doen, behalve bedrijven benaderen om een stageplaats geregeld te krijgen. Daar hoeven we waarschijnlijk ook niet al te veel haast mee te maken, aangezien we nu in de overgang zitten van WW naar WWB en ambtelijke molens nog altijd erg langzaam draaien. Eerst moet ik maar eens zien dat ik überhaupt een WWB-uitkering krijg, en dan moeten we ons zorgvuldig opgebouwde plan nog aan de GSD zien te slijten. Daar zit dan ook nog een zomervakantie tussen, dus ik vrees nu al het ergste.
Ik ben benieuwd hoe het straks gaat, de combinatie van WWB en reïntegratie. Het traject is al betaald, en Johan Migchels gaat dan ook gewoon vrolijk verder, maar ik moet nog zien dat de GSD het allemaal accepteert. Het is tenslotte weer een andere instantie, dus het zou me niks verbazen als die eerst m’n reïntegratietraject de nek omdraaien, me vervolgens een half jaar thuis laten zitten, en dan opeens aan komen zetten met “goh, het lijkt ons geen slecht idee als je een reïntegratietraject zou gaan doen”. Ze ZIJN er toe in staat…
Over de uitkomst van het laatste onderzoek (die met de sokken van Ria) hebben we het niet eens meer gehad, dat zal voor de volgende keer zijn.
Oorspronkelijk stond er voor vandaag om 11:00 uur een afspraak gepland bij WerkConsult. Vrijdag kwam er een mailtje binnen van Johan Migchels met de vraag of de afspraak verzet kon worden naar 15:00 uur. Prima, geen probleem.
Vanmiddag om 15:00 was ik er. Ik stond nog buiten toen de telefoon ging: Johan belde. Tegelijkertijd kwam hij naar buiten, zodat de telefoon weer uit kon. Wat bleek: hij had twee afspraken op hetzelfde tijdstip gepland. Dus vertrok ik maar weer, om een uurtje later nog een keer gebeld te worden voor het plannen van een nieuwe afspraak.
Zucht…
