12:20 Vanochtend met moeite om 07:30 uur uit bed gekomen; de discipline zit er nog niet echt in. Gelukkig had ik vanochtend een afspraak dus moest ik wel m’n bed uit. De heenweg naar Rosmalen duurde wat langer dan gepland, aangezien de TomTom-versie op m’n PDA niet weet dat er op tig plaatsen, inclusief rond Den Bosch, aan de A2 gewerkt wordt. Uiteindelijk met tien minuten vertraging gearriveerd. De jongedame met wie ik de afspraak had (ene Jessica van Ravenstein, gz-psychologe i.o.) dacht al even dat ik niet meer op zou komen dagen.
Voorlopig resultaat van een intake van anderhalf uur: ik ben positief over het CPH, een stuk positiever ook dan over Mutsaersoord, Jessica lijkt genegen te zijn om me inderdaad op te laten nemen, maar het moet daar eerst intern nog besproken worden en dan belt ze me in de loop van de week terug.
Nu eerst maar eens een boterham gaan regelen, en dan aan het werk. Eigenlijk zou ik nu weer met m’n bedrijf verder moeten gaan, maar uit de kelderkast komt een lucht alsof er iets of iemand overleden is, dus zal ik me eerst daar aan moeten wagen.
Na bijna twee weken maar weer eens een update.
Anderhalve week geleden zijn de Vera van Nunen en haar collega van de opvoedingsondersteuning weer eens op de koffie geweest, en die waren blij om te horen dat ik inderdaad op zoek was gegaan naar hulp. Intussen is de intake bij het Centrum voor Psychisch Herstel in Rosmalen ook geregeld, komende maandagochtend ben ik aan de beurt. Met de dames heb ik het ook nog over Tom gehad, het leek hen een uitstekend idee als ik ‘gewoon’ elke dag wat tijd alleen met hem door zou brengen en iets gaan doen wat hij leuk vind. Dat hoeven geen uren te zijn, een half uurtje per dag zou al veel helpen. Op zich een goed idee, maar ik ben er nog steeds niet uit waar ik die tijd vandaan moet halen. Niet zodra hij uit school komt, want dan is Max er ook. Niet vanaf pakweg vijf uur, want dan moet ik eten gaan koken. Niet na het eten want dan is het bedtijd voor de kids.
Het goede nieuws is dat inmiddels iedereen op vakantie is. Tom is afgelopen maandag naar z’n oma gebracht en daags daarna met haar voor drie weken naar Canada gegaan. Ik had wel met ‘m te doen: ze moesten drie uur voor vertrek op het vliegveld zijn, vervolgens vertrok die kist met drie uur vertraging, en toen moest-ie nog zo’n acht uur vliegen. Maar volgens Astrid had hij zich al die tijd toch goed gedragen.
Sonja en Max zijn, samen met Marlen (een vriendin van haar moeder) voor twee weken all-inclusive naar Las Palmas. Gisteren heel vroeg, zo rond 01:00 uur, zijn we met z’n allen naar Schiphol gereden, daar heb ik ze op het vliegtuig gezet (deze vertrok wel gewoon op tijd), om 04:00 uur ben ik daar weer vertrokken, en precies twee uur later was ik thuis. Twee weken rust en stilte! Whoo-hoo! Als de buren nu ook nog op vakantie zouden willen gaan…
Die terugrit was trouwens wel aangenaam. De bagage paste niet in onze Astra vanwege de LPG-tank in de kofferbak, dus zijn we met Sonja’s nieuwe leasebak gegaan, een gloednieuwe Volkswagen Polo. Pittig karretje, rijdt beter dan onze Astra. Lekker relaxed vrijwel de hele weg van Schiphol naar Eindhoven 100 gereden, behalve natuurlijk daar waar het niet mocht, Meat Loaf in de CD-speler om wakker te blijven. Nadelen van die kar zijn wel dat de stoelen naar mijn smaak te hard zijn en hij, vooral tot ongenoegen van Sonja, geen airco en geen cruise control heeft. Maar ach, wat kan mij dat schelen? Ik mag er volgens het leasecontract ook mee rijden, en de baas betaalt de brandstof.
Dan nu maar eens zien dat ik de komende twee weken veel gedaan krijg. Het nobele streven is om op tijd op te staan, te ontbijten, dan eerst wat huishoudelijk werk te doen (niet te veel in één keer), acht uur per dag aan m’n bedrijf te besteden, en dan ook nog tijd besteden aan m’n Internethandel en het uitzoeken van Tom’s Lego. Dit weekend zal het in elk geval niet lukken: gisteren ben ik na thuiskomst eerst gaan slapen en rond 11:00 uur opgestaan, vervolgens wel op tijd naar bed om dan vandaag vroeg op te staan, maar uiteindelijk ben ik weer rond dezelfde tijd opgestaan. Morgen zal het beter gaan. Het zal wel moeten, want morgen om 09:30 uur moet ik in Rosmalen zijn.
Het leek er nog even op dat ik het volgende weekend naar New York zou gaan, maar dat gaat niet door. Binnen een Internet community waar ik deel van uitmaak komt het nogal eens voor dat leden die op reis gaan of onderdak vinden bij een plaatselijk lid, of op z’n minst met een groepje uitgaan. In dit geval ging er iemand naar New York, en omdat ik en Olivia (een ander lid) verklaard hadden trouwe kijkers te zijn van Hell’s Kitchen gaat het gezelschap daar uit eten in het Hell’s Kitchen District in New York. Als het ter ere van onder andere mij is was ik daar natuurlijk graag bij geweest. Helaas, aangezien het hoogseizoen is kost het goedkoopste ticket al zo’n € 700 en dat is wat veel om even heen en weer te vliegen. Bovendien heeft m’n bedrijf dringend een nieuwe computer nodig, en die gaat ook zo’n € 750 kosten. En helaas kan ik een euro ook maar één keer uitgeven.
11:00 Het wil vandaag weer niet. Vanochtend eerst Tom naar school gebracht, en vervolgens een machine was opgezet. Terwijl ik daarmee bezig was belde Sonja om te vragen hoe het hier thuis was (antwoord: Kwalitatief Uitermate Teleurstellend) en te vertellen dat ze al iets van vooruitgang aan het boeken is: de beschuit die er vanochtend in was gegaan is niet meer teruggekomen. Desalniettemin mag ze nog niet naar huis. Zodra ze naar huis mag moet ik zien dat ik haar moeder zo ver krijg om een handje te komen helpen, dan kan ik een paar dagen er tussenuit. Geloof me, ik heb het nodig.
Net Max even in bed gelegd, nu maar hopen dat-ie doorslaapt tot een uur of twee zodat ik nog wat werk gedaan krijg.
12:50 Shit, Max is al wakker, een uur eerder dan gepland. Tot zover m’n rust…
14:30 Net nog eerst even op de bank en vervolgens op bed gelegen (en Max in de box geparkeerd), maar ook dat mocht niet lang duren: Tom moet opgehaald worden.
15:00 Dezelfde ellende als altijd: Tom wilde afspreken, dat kon niet omdat ik niet èn Tom op kan gaan halen, èn voor het eten kan zorgen èn dan ook nog op tijd in het ziekenhuis kan zijn. Al ben ik zo kapot dat het ziekenbezoek vanavond waarschijnlijk toch niet door zal gaan. Geen energie meer, ik ben totaal uitgeput. Maar helaas heet ik geen Sonja en kan ik dus niet al het werk en alle verantwoordelijkheden bij iemand anders dumpen…
17:16 Net als ik op het punt sta om eten te gaan koken belt Sonja op omdat ze “een probleem” heeft. Het reisbureau had haar gebeld, maar hoewel wij dachten dat we alleen een optie hadden genomen en ook hadden doorgegeven dat de vakantie niet door zou gaan, dachten ze daar bij het reisbureau toch anders over. Of we maar even zo’n € 1,500 aan annuleringskosten wilden betalen. Net wat ik nodig had: nog meer problemen.
17:30 Sonja belt nogmaals, nu om te vertellen dat Marlen, Tom’s ‘geadopteerde oma’ (een in Essen woonachtige Duitse vriendin van haar moeder) mee gaat op vakantie in mijn plaats. Dat voorkomt een hoop heisa met eventuele daadwerkelijke annulering, Sonja krijgt toch haar vakantie, en ik heb twee weken rust. Jippie! Nu alleen m’n opname in het CPH Rosmalen nog zo zien te regelen dat het zo goed mogelijk aansluit op het einde van die vakantie.
18:30 Inpakken en wegwezen maar weer, op naar het ziekenhuis.
20:00 We zijn weer terug, nu achtereenvolgens Max z’n fles geven, Tom douchen en naar bed jagen, Max in bad doen, en ‘m in bed stoppen.
20:45 Nog even wat administratie doen, e-mail ophalen, en dan straks onderuit voor de TV. Vanavond om 22:45 uur is het de beurt aan Child’s Play (en morgenavond Child’s Play 2). Inderdaad, da’s die met de nogal moorddadige pop ‘Chucky’ .
Het weekend was nog enigszins te doen, dankzij m’n schoonmoeder. Zaterdagochtend had ik die even gebeld om haar de laatste stand van zaken met Sonja te melden, en gelukkig vroeg ze of ze nog iets kon doen om te helpen. Oh ja, reken maar! En dus mocht Tom dit weekend bij z’n oma gaan logeren. Een half uur later waren we de deur uit.
Vervolgens duurde het een hele tijd voordat Max en ik weer thuiswaren. Eerst Tom wegbrengen, dan terug naar huis, even wat ophalen en dan meteen weer door naar het ziekenhuis, waar we nog net op tijd waren voor het laatste kwartiertje van het bezoekuur. Op de terugweg was het opeens stilstaan en langzaam rijden, want een of andere idioot had bedacht dat het wel leuk zou zijn om dit weekend een wielerwedstrijd van meerdere dagen te organiseren in de binnenstad, met als gevolg dat de route die ik eigenlijk wilde volgen afgesloten was. Niet goed voor m’n humeur. Vervolgens even naar de C1000, want die hadden de kratten Grolsch in de aanbieding gegooid, en voor zo’n twee Euro per krat minder dan ik anders betaal loonde het wel om even om te rijden. Bovendien was ik toch net door m’n bier heen.
Maar ja, die aanbieding liep al een paar dagen, en als je dan op zaterdagmiddag nog binnenwandelt kun je natuurlijk verwachten dat de voorraad op is. Ook al niet goed voor m’n humeur. Dan maar een krat Bavaria. Nou weet ik ook weer waarom ik Grolsch drink; dat smaakt toch echt beter dan Bah-varia.
De zondag was… doenbaar… Heel even naar het ziekenhuis geweest, maar Sonja voelde zich dermate slecht dat we na tien minuten alweer vertrokken waren. Tot pakweg 19:15 uur ging het allemaal vrij aardig; vanmiddag nog wat werk kunnen doen, gegeten, Max naar bed, op de bank voor de TV met een pilsje om Hell’s Kitchen te kijken. Maar toen stond m’n schoonmoeder aan de deur met Tom. Max sliep nog niet, werd dus helemaal wakker, en redeneerde kennelijk dat als er nu nog iemand thuis kwam het z’n mama wel moest zijn. Niet dus. Max blèren, Tom naar bed, schoonmoeder weer naar huis.
Inmiddels is het 21:25 uur geworden, Tom is nog aan het rondspoken op z’n kamer, en Max sliep een kwartiertje geleden ook nog niet. Gelukkig was-ie niet meer aan het huilen, maar zo te horen met z’n knuffelbeesten aan het spelen. En een of andere idioot een paar deuren verder vond het kennelijk wel een goed idee om rond deze tijd nog buiten te gaan staan klussen.
Zo, weblog weer bijgewerkt, nog even terug aan het werk en dan naar bed.
00:50 Een paar pilsjes, een bak chips, een huilbui en een zenuwinzinking verder ga ik ook maar eens naar bed. Vrijdag zal ongetwijfeld weer een zware dag worden.
07:30 Met een totaal gebrek aan zin om op te staan kom ik uit bed om me weer door de ochtendprocedure heen te slepen.
08:15 Tom is alweer nog steeds niet beneden, en dus moet ik weer twee trappen op om in te grijpen.
08:50 Tom is naar school gebracht, maar rust zit er niet in: er moeten boodschappen gedaan worden bij de Lidl. Lege flessen in de auto, Max in de auto, en wegwezen maar weer.
09:40 Ik zit er helemaal doorheen. Wat mij betreft mogen de kids vanmiddag nog naar hun oma, liefst permanent, en Sonja mag er achteraan zodra ze uit het ziekenhuis komt. Want ik trek het niet meer, ik ben volledig compleet totaal op.
11:00 Inmiddels ben ik zo overdraaid en aan het zweten dat het tijd wordt voor maatregelen. Max wordt even in bed geparkeerd, en ik ga even een kwartiertje onderuit in de badkuip. Ik zou wel langer willen blijven liggen, maar Tom moet zometeen weer opgehaald worden.
12:15 Dat ophalen was weer de gebruikelijke ellende met afspreken. Tom wilde afspreken, dat kon niet omdat we vanmiddag naar het ziekenhuis gaan, en dus was het geschreeuw en gehuil weer niet van de lucht. Ik hoop toch echt dat ik ze vanmiddag naar hun oma kan brengen, want voor mij is het niet meer vol te houden. Als het zo doorgaat krijgt vanavond de buurt weer wat om te roddelen: ambulance voor de deur om mij af te voeren, en een of andere hulpverleningsinstantie om de kinderen op te vangen.
13:20 Volgende actie: ziekenbezoek. Niet dat ik er zin in heb, maar dan kan Sonja naderhand niet klagen dat ik helemaal niet geweest ben, en de kids kunnen vanavond dan op tijd naar bed.
13:35 Onderweg alweer eentje die kennelijk graag hier vermeld wil worden. Deze keer een bumperklevende Citroën C3 met het kenteken 26-PV-XL.
14:15 Gauw weer wegwezen, want het was weer allerminst gezellig. De diverse artsen in MMC Eindhoven waren het weer eens niet met elkaar eens, met als gevolg dat Sonja pijnstillers heeft gekregen waarvan in haar dossier staat dat ze die niet mag hebben, aangezien ze daar maagklachten van krijgt. Het gevolg: niet alleen pijn, maar ook nog misselijk en aan het braken. Tom deed weer eens alle mogelijke moeite om interessant te doen, tot grote ergernis van zowel mij als Sonja. En hoewel het duidelijk is dat ik het niet meer trek moest ik toch maar “doorbijten”.
Kijk mama, zonder tandjes…
