Centrum voor Psychisch Herstel
Al lange tijd geen nieuwe berichten meer, maar dat wil niet zeggen dat er niets gebeurd is. Integendeel. Eerst dus maar eens in sneltreinvaart door de laatste acht maanden heendenderen.
De intake bij het CPH werd gevolgd door een opname van zes weken, van eind juli tot begin oktober. Een afwisselend zware en mooie periode, die me al met al toch veel goed gedaan heeft en waar ik een paar prachtige vriendschappen met een paar geweldige dames aan over heb gehouden. Vervolgens was het samen met Sonja door naar de GGzE in Geldrop voor iets wat “systeemtherapie” heet. Dat heeft er toe geleid dat eindelijk de beslissing genomen is die ik al drie jaar geleden had moeten nemen (en toen al door had moeten zetten): echtscheiding. Wat later vond men bij de GGzE dat systeemtherapie eigenlijk geen zin meer had en werd ons gevraagd of we ieder afzonderlijk nog behoefte aan hulp. Ik wilde wel, Sonja wilde (geheel volgens verwachting) niet. Die vind nog steeds dat ze geen hulp nodig heeft, al vind ik samen met alle hulpverleners die we ontmoet hebben dat ze wel degelijk gebaat zou zijn bij therapie. Maar ja, die Duitse mentaliteit is er zo stevig ingeslagen dat die er nooit meer uit zal komen.
Vervolgens kwam de volgende ontwikkeling: ik ben zowaar sinds 8 november 2007 weer aan het werk! Weer een hele overstap: taxichauffeur bij Connexxion in het groepsvervoer (voornamelijk schoolvervoer, en af en toe verstandelijk gehandicapten en ouderen). Vorige maand ben ik geslaagd voor zowel m’n theorie- als m’n praktijkexamen, en daarmee ben ik nu officieel gediplomeerd taxichauffeur. Weliswaar maar in deeltijd (in de praktijk zo’n 25 uur per week) maar het is beter dan niks.
12:20 Vanochtend met moeite om 07:30 uur uit bed gekomen; de discipline zit er nog niet echt in. Gelukkig had ik vanochtend een afspraak dus moest ik wel m’n bed uit. De heenweg naar Rosmalen duurde wat langer dan gepland, aangezien de TomTom-versie op m’n PDA niet weet dat er op tig plaatsen, inclusief rond Den Bosch, aan de A2 gewerkt wordt. Uiteindelijk met tien minuten vertraging gearriveerd. De jongedame met wie ik de afspraak had (ene Jessica van Ravenstein, gz-psychologe i.o.) dacht al even dat ik niet meer op zou komen dagen.
Voorlopig resultaat van een intake van anderhalf uur: ik ben positief over het CPH, een stuk positiever ook dan over Mutsaersoord, Jessica lijkt genegen te zijn om me inderdaad op te laten nemen, maar het moet daar eerst intern nog besproken worden en dan belt ze me in de loop van de week terug.
Nu eerst maar eens een boterham gaan regelen, en dan aan het werk. Eigenlijk zou ik nu weer met m’n bedrijf verder moeten gaan, maar uit de kelderkast komt een lucht alsof er iets of iemand overleden is, dus zal ik me eerst daar aan moeten wagen.
Na bijna twee weken maar weer eens een update.
Anderhalve week geleden zijn de Vera van Nunen en haar collega van de opvoedingsondersteuning weer eens op de koffie geweest, en die waren blij om te horen dat ik inderdaad op zoek was gegaan naar hulp. Intussen is de intake bij het Centrum voor Psychisch Herstel in Rosmalen ook geregeld, komende maandagochtend ben ik aan de beurt. Met de dames heb ik het ook nog over Tom gehad, het leek hen een uitstekend idee als ik ‘gewoon’ elke dag wat tijd alleen met hem door zou brengen en iets gaan doen wat hij leuk vind. Dat hoeven geen uren te zijn, een half uurtje per dag zou al veel helpen. Op zich een goed idee, maar ik ben er nog steeds niet uit waar ik die tijd vandaan moet halen. Niet zodra hij uit school komt, want dan is Max er ook. Niet vanaf pakweg vijf uur, want dan moet ik eten gaan koken. Niet na het eten want dan is het bedtijd voor de kids.
Het goede nieuws is dat inmiddels iedereen op vakantie is. Tom is afgelopen maandag naar z’n oma gebracht en daags daarna met haar voor drie weken naar Canada gegaan. Ik had wel met ‘m te doen: ze moesten drie uur voor vertrek op het vliegveld zijn, vervolgens vertrok die kist met drie uur vertraging, en toen moest-ie nog zo’n acht uur vliegen. Maar volgens Astrid had hij zich al die tijd toch goed gedragen.
Sonja en Max zijn, samen met Marlen (een vriendin van haar moeder) voor twee weken all-inclusive naar Las Palmas. Gisteren heel vroeg, zo rond 01:00 uur, zijn we met z’n allen naar Schiphol gereden, daar heb ik ze op het vliegtuig gezet (deze vertrok wel gewoon op tijd), om 04:00 uur ben ik daar weer vertrokken, en precies twee uur later was ik thuis. Twee weken rust en stilte! Whoo-hoo! Als de buren nu ook nog op vakantie zouden willen gaan…
Die terugrit was trouwens wel aangenaam. De bagage paste niet in onze Astra vanwege de LPG-tank in de kofferbak, dus zijn we met Sonja’s nieuwe leasebak gegaan, een gloednieuwe Volkswagen Polo. Pittig karretje, rijdt beter dan onze Astra. Lekker relaxed vrijwel de hele weg van Schiphol naar Eindhoven 100 gereden, behalve natuurlijk daar waar het niet mocht, Meat Loaf in de CD-speler om wakker te blijven. Nadelen van die kar zijn wel dat de stoelen naar mijn smaak te hard zijn en hij, vooral tot ongenoegen van Sonja, geen airco en geen cruise control heeft. Maar ach, wat kan mij dat schelen? Ik mag er volgens het leasecontract ook mee rijden, en de baas betaalt de brandstof.
Dan nu maar eens zien dat ik de komende twee weken veel gedaan krijg. Het nobele streven is om op tijd op te staan, te ontbijten, dan eerst wat huishoudelijk werk te doen (niet te veel in één keer), acht uur per dag aan m’n bedrijf te besteden, en dan ook nog tijd besteden aan m’n Internethandel en het uitzoeken van Tom’s Lego. Dit weekend zal het in elk geval niet lukken: gisteren ben ik na thuiskomst eerst gaan slapen en rond 11:00 uur opgestaan, vervolgens wel op tijd naar bed om dan vandaag vroeg op te staan, maar uiteindelijk ben ik weer rond dezelfde tijd opgestaan. Morgen zal het beter gaan. Het zal wel moeten, want morgen om 09:30 uur moet ik in Rosmalen zijn.
Het leek er nog even op dat ik het volgende weekend naar New York zou gaan, maar dat gaat niet door. Binnen een Internet community waar ik deel van uitmaak komt het nogal eens voor dat leden die op reis gaan of onderdak vinden bij een plaatselijk lid, of op z’n minst met een groepje uitgaan. In dit geval ging er iemand naar New York, en omdat ik en Olivia (een ander lid) verklaard hadden trouwe kijkers te zijn van Hell’s Kitchen gaat het gezelschap daar uit eten in het Hell’s Kitchen District in New York. Als het ter ere van onder andere mij is was ik daar natuurlijk graag bij geweest. Helaas, aangezien het hoogseizoen is kost het goedkoopste ticket al zo’n € 700 en dat is wat veel om even heen en weer te vliegen. Bovendien heeft m’n bedrijf dringend een nieuwe computer nodig, en die gaat ook zo’n € 750 kosten. En helaas kan ik een euro ook maar één keer uitgeven.
11:00 Het wil vandaag weer niet. Vanochtend eerst Tom naar school gebracht, en vervolgens een machine was opgezet. Terwijl ik daarmee bezig was belde Sonja om te vragen hoe het hier thuis was (antwoord: Kwalitatief Uitermate Teleurstellend) en te vertellen dat ze al iets van vooruitgang aan het boeken is: de beschuit die er vanochtend in was gegaan is niet meer teruggekomen. Desalniettemin mag ze nog niet naar huis. Zodra ze naar huis mag moet ik zien dat ik haar moeder zo ver krijg om een handje te komen helpen, dan kan ik een paar dagen er tussenuit. Geloof me, ik heb het nodig.
Net Max even in bed gelegd, nu maar hopen dat-ie doorslaapt tot een uur of twee zodat ik nog wat werk gedaan krijg.
12:50 Shit, Max is al wakker, een uur eerder dan gepland. Tot zover m’n rust…
14:30 Net nog eerst even op de bank en vervolgens op bed gelegen (en Max in de box geparkeerd), maar ook dat mocht niet lang duren: Tom moet opgehaald worden.
15:00 Dezelfde ellende als altijd: Tom wilde afspreken, dat kon niet omdat ik niet èn Tom op kan gaan halen, èn voor het eten kan zorgen èn dan ook nog op tijd in het ziekenhuis kan zijn. Al ben ik zo kapot dat het ziekenbezoek vanavond waarschijnlijk toch niet door zal gaan. Geen energie meer, ik ben totaal uitgeput. Maar helaas heet ik geen Sonja en kan ik dus niet al het werk en alle verantwoordelijkheden bij iemand anders dumpen…
17:16 Net als ik op het punt sta om eten te gaan koken belt Sonja op omdat ze “een probleem” heeft. Het reisbureau had haar gebeld, maar hoewel wij dachten dat we alleen een optie hadden genomen en ook hadden doorgegeven dat de vakantie niet door zou gaan, dachten ze daar bij het reisbureau toch anders over. Of we maar even zo’n € 1,500 aan annuleringskosten wilden betalen. Net wat ik nodig had: nog meer problemen.
17:30 Sonja belt nogmaals, nu om te vertellen dat Marlen, Tom’s ‘geadopteerde oma’ (een in Essen woonachtige Duitse vriendin van haar moeder) mee gaat op vakantie in mijn plaats. Dat voorkomt een hoop heisa met eventuele daadwerkelijke annulering, Sonja krijgt toch haar vakantie, en ik heb twee weken rust. Jippie! Nu alleen m’n opname in het CPH Rosmalen nog zo zien te regelen dat het zo goed mogelijk aansluit op het einde van die vakantie.
18:30 Inpakken en wegwezen maar weer, op naar het ziekenhuis.
20:00 We zijn weer terug, nu achtereenvolgens Max z’n fles geven, Tom douchen en naar bed jagen, Max in bad doen, en ‘m in bed stoppen.
20:45 Nog even wat administratie doen, e-mail ophalen, en dan straks onderuit voor de TV. Vanavond om 22:45 uur is het de beurt aan Child’s Play (en morgenavond Child’s Play 2). Inderdaad, da’s die met de nogal moorddadige pop ‘Chucky’ .
07:30 Twintig minuten geleden ben ik wakker geworden, en het lijkt erop dat ik niet blij ga zijn. Op zich niks nieuws natuurlijk, maar om het nog erger te maken komt buiten het regenwater met bakken uit de lucht. Als ik met dat weer Tom naar school moet brengen ga ik zeiknat worden.
Opstaan, voor iedereen ontbijt maken, behalve voor Sonja want die mag niet eten, aangezien ze vanmiddag in het ziekenhuis onder het mes moet. Al met al ga ik vandaag dus niks voor mezelf gedaan krijgen: eerst Tom naar school brengen (gelukkig is het opgehouden met regenen), dan naar de huisarts voor m’n eigen problemen, dan Sonja naar het ziekenhuis brengen, boodschappen doen, Tom ophalen, eten koken, eten, en vanavond nog even terug naar het ziekenhuis.
09:10 Over twintig minuten heb ik een afspraak met m’n huisarts, laat ik maar eens die kant op gaan.
10:00 Ondanks dat ik een van z’n eerste patiënten ben vandaag, ben ik toch met een kwartier vertraging aan de beurt. Tien minuten later sta ik weer buiten, met een ingevuld en ondertekend aanmeldingsformulier van de huisarts. Niet voor Mutsaersoord (die papieren was ik toch al vergeten mee te nemen) maar voor het Centrum voor Psychisch Herstel in Rosmalen. Naar het schijnt zou ik dan binnen drie weken opgenomen moeten kunnen worden. De aanpak zal niet zo gek veel verschillen van die van Mutsaersoord: ook in Rosmalen wordt het een combinatie van rust en therapie (inclusief die vreselijke “creatieve therapie”, wat ik ook wel aanduid als het knutseluurtje). Afgaande op de website en de folder heb ik echter wel het idee dat ze in Rosmalen wat meer bij de tijd zijn dan in Venlo.
Enig risico is er wel: Jeroen Meulendijks, de psychopatische hufter die verantwoordelijk is voor het feit dat ik een paar jaar geleden m’n baan bij DTO ben kwijtgeraakt en verantwoordelijk is voor m’n zenuwinzinking waarmee Sonja’s huiselijk geweld begon, woont ook in Rosmalen, en niet eens zo ver van het CPH.
11:30 Volgende rit: Sonja naar het ziekenhuis brengen. Meteen ook maar een boodschappentas met lege flessen meenemen, dan kunnen Max en ik op de terugweg meteen even naar de Lidl.
13:00 Sonja is afgeleverd en zal (als er geen complicaties zijn) waarschijnlijk in of direct na het weekend weer ontslagen worden uit het ziekenhuis. Tot die tijd sta ik er dus weer alleen voor. Ik zit er over te denken om Sonja’s advies op te volgen, en te proberen de kids in het weekend bij oma onder te brengen. Het boodschappen doen schuift door naar morgenochtend, want Max is doodmoe.
14:25 Hoogste tijd om Max maar eens uit bed te gaan halen en naar school te wandelen om Tom op te halen.
15:00 Op de heenweg kwamen de eerste druppels al weer naar beneden, en op de terugweg werd het geleidelijk aan meer. En uiteraard hield het op met regenen zodra we thuis waren. Onderweg ook maar meteen even het inmiddels volledig ingevulde aanmeldingsformulier voor het CPH Rosmalen op de bus gedaan.
18:00 De kids hebben me vanmiddag weer tot waanzin gedreven. Tijd nu om eten te gaan maken, dan kunnen we straks nog even naar het ziekenhuis. Ik heb noch de zin noch de energie om te gaan staan koken, dus vandaag worden het frieten.
19:00 En dan nu wegwezen. Het bezoekuur is zojuist begonnen.
20:15 Sonja’s operatie was later dan gepland, met als gevolg dat ze nog niet helemaal terug was op deze wereld. Erg lang zijn we dan ook niet gebleven. Maar in een zeldzame aanval van eerlijkheid had ze wel iets te bekennen…
Een tijdje geleden belde ze vanaf haar werk op om te vertellen dat we maar zonder haar moesten eten, want ze moest overwerken. Toen ze ‘s avonds thuiskwam zei ze dat ze doodop was en meteen door naar bed ging. Dat bleek dus één grote leugen.
Ze had niet overgewerkt, ze was naar de Rutgers Stichting geweest voor een abortus! Ik wist niet eens dat ze zwanger was! Kennelijk was het dus eigenlijk niet de bedoeling dat ik ooit iets zou horen over die zwangerschap en abortus. Tel daar nog bij dat (a) ons seksleven zo goed als niet-bestaand is, en (b) er al een tijdje een verdenking is dat ze vreemdgaat, dan lijkt mij het vermoeden gerechtvaardigd dat ik niet degene ben die dat kind verwekt heeft.
Waarmee dus uiteraard de vraag zich opdringt: als ik het niet ben, wie dan wel?
Voor de kids is het nu bedtijd, papa gaat z’n frustraties verdrinken.
