Sonja Holten
09:00 Ik was al een tijdje wakker, maar m’n bed wilde me maar niet laten gaan. Toch maar opstaan nu.
10:00 Sonja schijnt maar niet te kunnen bevatten wat ik bedoel met “ik heb behoefte aan rust en stilte”, want nu wil ze naar een ander reisbureau om te kijken of die nog iets voor ons hebben. Hoebedoelu, bord voor de kop?
11:00 Eigenlijk had ik de hele dag boven willen gaan zitten om eens een keer gewoon door te kunnen werken (Sonja heeft vandaag en morgen toch vrij), maar dat zit er uiteraard weer niet in. Sonja beweert dat ze zich niet lekker voelt en “even” gaat liggen. Dat ken ik, Sonja zullen we de komende uren niet terugzien. En intussen moet ik maar zien hoe ik m’n werk gedaan krijg, terwijl Max de kamer verbouwt en Tom weer voor de TV hangt. Dit gaat weer een hele lange dag worden…
12:30 Ik geef het op. Ik heb geprobeerd te werken, maar dat lukt niet als je continu in de herrie zit en voortdurend politieagent moet spelen. Ik heb geprobeerd om dan maar verder te gaan met Need for Speed, maar ook dat is me kennelijk niet gegund. Max krijgt z’n eten en dan kan-ie naar bed. Daarna moet ik nog even naar de brievenbus, en dat zou wel eens met een hele lange omweg kunnen zijn. Ik krijg toch weer niks gedaan, en als ik al toestemming krijg om boven te gaan werken dan zal dat waarschijnlijk pas aan het eind van de middag zijn, en moet ik na een uurtje toch weer naar beneden om eten te koken. Kennelijk denkt Sonja nog steeds dat je een bedrijf van de grond kunt krijgen met een uurtje per dag.
13:00 Op naar de brievenbus dan maar. Max en Sonja liggen allebei in bed, Tom is op de computer een spelletje aan het doen.
14:30 Na anderhalf uur ben ik weer terug, en er blijkt nog niks veranderd te zijn: Max en Sonja liggen te slapen, Tom is nog steeds op de computer bezig. Ik pak m’n laptop en verdwijn naar boven, benieuwd hoelang het duurt voordat ik ook daar weer gestoord word.
15:35 Nou, dat duurde dus niet al te lang. Sonja is net uit bed gekomen en beweert dat ze zich “hondsberoerd” voelt. Hetgeen in de praktijk wel weer zal betekenen dat alles op mijn schouders belandt en ze zelf niks uitvoert, anders dan voor de TV hangen en in bed liggen. Eerste opdracht is al weer binnen: Max uit bed halen. Die slaapt weliswaar nog, maar als die te lang blijft liggen krijg ik ‘m vanavond weer niet in bed. Zal-ie toch wel niet willen, want hij is gewend dat hij de hele avond bij Sonja op schoot mag liggen.
Toch wel typisch: als Sonja zich een keer niet lekker voelt moet ik daar rekening mee houden, maar de andere kant op werkt het niet op die manier…
08:45 Drie kwartier geleden is m’n wekker begonnen met piepen, maar ik had geen zin om op te staan, de kids sliepen ook nog, dus ben ik lekker blijven liggen. Maar nu zijn Tom en Max ook wakker, dus is het gedaan met in bed liggen.
09:15 Tom komt naar beneden in z’n pyama. Ik vraag ‘m vriendelijk om zich aan te gaan kleden, maar dat wil-ie niet. Ik vraag ‘m nogmaals vriendelijk om zich aan te gaan kleden, en leg meteen even uit dat ik zover kapot ben dat ik niet alweer ruzie wil gaan maken, maar Tom wil niet, hij “wil niet naar iemand luisteren”. Dat was teveel, ik val tegen ‘m uit en schreeuw ‘m toe dat-ie dan maar z’n pyama aan moet houden, maar dat-ie dan de rest van de dag ook niks zal krijgen. Waarop Tom alsnog kwaad naar boven stampt. Hij blijft zolang weg dat Max en ik maar alvast gaan ontbijten.
10:00 Tom stond vanaf de zolder naar beneden te roepen dat-ie z’n vest niet gevonden kreeg, en Max verkondigde dat hij een vieze luier had. Dus met Max naar boven, even in bed geparkeerd en dan door naar Tom. Z’n vest blijkt vlak voor z’n neus te hangen… Terug om Max een schone luier te geven, en dan weer naar beneden. Even later komt Tom ook, en vraagt of hij wat te drinken mag. Dat kan, maar dan zal-ie wel even moeten wachten. Een paar minuten later begint-ie opnieuw, waarop ik m’n eigen bezigheden maar weer onderbreek, wat appelsap voor ‘m inschenk, en ‘m vertel dat-ie maar boven moet gaan spelen de rest van de dag. Z’n glas wordt in één keer leeggestort (zoals gebruikelijk) waarna hij naar boven verdwijnt. De rest van de dag krijgt-ie alleen nog maar kraanwater.
Typisch Holten-gedrag trouwens, die ‘communicatie’ over twee verdiepingen en door dichte deuren heen. Sonja is daar ook erg goed in…
12:05 Sonja belt om me eraan te herinneren dat ze vanavond pas laat thuis is, en om te vragen of ze nog wat mee moet brengen. Mooi, dan mag zij de boodschappen gaan doen bij de Lidl, scheelt mij weer tijd en bespaart me de ellende van boodschappen moeten doen met twee kids.
08:00 De wekker laat weer van zich horen. Wat minder nachtrust dan anders, want Max heeft ons (of toch in elk geval mij) tot ergens 01:30 uur of zo wakker gehouden omdat-ie bij z’n mama op schoot wilde. Dat kan uiteraard niet. Het verschil in mentaliteit tussen mij en Sonja werd ook weer eens duidelijk; toen ik uit bed kwam en naar Max ging bleef ik rustig, toen Sonja later naar ‘m toe ging begon ze al meteen te commanderen dat-ie nu maar op moest houden. Kennelijk snappen de Duitsers nog steeds niet dat kinderen geen hersenloze soldaatjes zijn die op bevel alles doen.
08:30 Opstaan dan maar. Tom is net uit bed, Max is ook net wakker geworden.
10:00 Tijd voor m’n tweede bak koffie, en ik ben nu al weer een zenuwinzinking nabij. Tom is buiten gaan spelen, Max zit intussen luidkeels jammerend al voor de derde of vierde keer vanochtend in de box omdat-ie telkens op stoelen klimt en dan de tafel of de dressoirkast probeert leeg te ruimen. Dat doet-ie nu al dagen, en ik ben het zo kotsbeu dat ik elke drie minuten daarvoor m’n werk moet onderbreken dat ik de stoelen maar in de gang geparkeerd heb.
15:00 Sinds pakweg 12:00 uur kwam Tom elke tien minuten vragen hoe laat het was, want hij wil om 14:30 uur iets kijken op TV (iets met Mickey Mouse Club of iets in die richting). Dat is nu afgelopen, de TV kan uit want we moeten nog even naar het postkantoor.
16:15 We zijn weer terug, eigenlijk had ik nog naar het reisbureau gewild om voor mezelf een lang weekend te boeken (waar Sonja niet blij mee was), maar gezien de tijd, het feit dat ik ook nog naar de groenteboer moet, Tom continue aan het zeuren was, en het er ook nog op leek alsof het zou gaan regenen, is dat er bij ingeschoten.
16:30 Het was vanmiddag dus weer een en al ellende, met als gevolg dat ik effectief weinig of niks gedaan heb. Dat zal vandaag ook niet meer gebeuren, want er moet afgewassen worden en eten gekookt worden. Vandaag op het menu: varkensfricandeau met spinazie en aardappelen. Terwijl ik daarmee bezig ben komt Sonja thuis, en het is alweer meteen knallende ruzie. Ik krijg weer een complete zenuwinzinking, maar uiteraard kan haar dat niet boeien. En hoewel mensen in mijn toestand wel vaker schreeuwen (omdat ze anders niet gehoord worden) mag ik dat uiteraard ook al niet, want “dat is niet goed voor de kinderen”. Heel begrijpelijk natuurlijk, vanuit Sonja’s standpunt gezien, want stel je voor dat ze zouden leren om hun emoties te uiten—dat past absoluut niet binnen de Duitse cultuur van hard zijn, geen gevoelens en emoties tonen, en altijd maar doorgaan, doorgaan, doorgaan.
De vakantie naar Griekenland gaat vrijwel zeker niet door aangezien het mij absoluut niet meer kan interesseren (ook al heeft Sonja wel toestemming gekregen van haar baas), en ook daar is ze kwaad over. Ik heb er inmiddels absoluut geen behoefte meer aan om met wie dan ook op vakantie te gaan, maar ze wil ook niet alleen met Max op vakantie. Wat mij betreft mogen ze alledrie vandaag nog naar d’r moeder vertrekken. En niet meer terugkomen.
07:45 Ik word wakker doordat Tom de trap afkomt. Vrijwel tegelijkertijd meldt ook Max zich. Naar m’n gevoel moet het al na tienen zijn, maar een blik op de klok leert anders. Opstaan dan maar, en ontbijt gaan maken.
08:45 Tom liet op zich wachten, maar uiteindelijk hebben we allemaal gegeten. De kids gaan spelen, ik ga aan het werk. Als de kids me laten, tenminste, en daar ben ik nog niet van overtuigd.
09:30 Laat ik maar weer eens een machine wasgoed opzetten. Dat heb ik al meer dan een week niet gedaan, en er ligt dan ook een gigantische stapel. Uiteraard nog niet uitgesorteerd, want die enkele keer dat Sonja de vuile was inderdaad mee naar de zolder neemt en die was ‘sorteert’ komt het ‘sorteren’ neer op ‘gooi maar in een willekeurige bak’. Het zal nog een hele tijd duren voordat die hele stapel weg is, want het ophangen om te drogen wordt geplaagd door ruimtegebrek: het enige wat ik ter beschikking heb is de waslijn buiten (niet echt bruikbaar met dit weer), een douchestang over de breedte van de overloop, en een klein wasrek in de badkamer. Ik heb dan weliswaar nog een heel groot wasrek (genoeg voor vier machines was), maar dat kan ik niet meer gebruiken. Toen ik nog een werkplek op de zolderkamer had stond het ding daar (en gruwelijk in de weg) maar moest ik het laten staan; Sonja is zelfs kwaad geworden toen ik het een keer opgeborgen heb. Maar nu is die kamer Tom’s slaapkamer geworden, en mag dat wasrek er niet meer staan van Sonja. En uiteraard weet ze niet te vertellen waar het dan moet komen te staan. Ik weet het ook niet, ik weet alleen dat ik er verder geen plek voor heb.
11:00 Net gebeld door de IJssel Mediagroep uit Zutphen. Naar blijkt een van de vele advertentieverkopers waarmee ondernemers geteisterd worden. Vlotte babbel natuurlijk, maar ik ken de trucs al en heb dus niks toegezegd. In plaats daarvan gevraagd om meer informatie, waarop de jongedame me doorverwees naar hun website. Morgenochtend belt ze nog een keer. Nu eerst maar eens zien wat Googlen op hun naam oplevert.
12:00 Da’s niet misselijk: het bedrijf wordt op diverse fora genoemd, en vooral in combinatie met woorden als “oplichters” en “oplichting”. Daar wil ik als ondernemer toch echt niks mee van doen hebben. Ik heb dan weliswaar niks toegezegd, maar ik ga ze toch maar even een mailtje sturen.
05:30 Geen idee waarom, maar ik ben wakker geworden. Althans, ik slaap niet meer.
08:00 Ergens rond 07:00 uur moet ik weer in slaap gevallen zijn, nu word ik weer wakker omdat Sonja opstaat. Even later meldt ook Max zich.
09:45 De rust keert weder. Sonja en Max zijn zojuist richting Limburg vertrokken, Tom ophalen en een rondje over de jaarlijkse Winseler straatmarkt. Die zijn voorlopig dus nog niet terug. Mooi! Dan kan ik tenminste eens wat werk gedaan krijgen.
12:00 Oh-oh! Ik ruik iets dat verdacht veel lijkt op een gaslucht. Da’s niet goed! Geen gaslek te vinden echter, en de gasmeter staat ook stil. Over een uurtje nog maar eens kijken of-tie toch doorgelopen is.
13:00 De gasmeter staat nog op exact dezelfde stand, dus is er geen lek. Nader onderzoek leert dat de gaslucht (of wat er op lijkt) veroorzaakt wordt door een plantje dat in de keuken op het aanrecht staat. Die mag dus direct buiten verder gaan leven.
16:00 Bijzonder lekker, op je gemakkie doorwerken zonder afgeleid, lastiggevallen of anderszins van je werk gehouden te worden. Toch ben ik moe, dus ga ik maar eens even een halfuurtje liggen. Misschien dat het helpt.
17:10 OK, het is dus een uurtje geworden in plaats van een halfuurtje, maar het heeft me wel goed gedaan. Terug aan het werk dan maar weer.
17:30 Sonja belt om te vertellen dat ze nu vertrekt (en dus over een goed uur thuis is), zij en de kids hebben al gegeten dus ik hoef alleen maar wat voor mezelf klaar te maken. Dat wordt een makkie: er ligt nog een pizza in de diepvries. Twintig minuten in de oven (vijftien volgens de verpakking, maar onze oven is al op leeftijd dus die heeft wat langer nodig), pilsje erbij, klaar.
19:15 Het volk is teruggekeerd. Tom kan meteen door naar bed, Max wil eerst nog z’n bad, z’n fles en bij mama op schoot.
20:30 Volgens de site van Neckermann.nl (de reistak van Neckermann) zijn we beter af als we z’n anderhalve week eerder vertrekken: dat scheelt namelijk zo’n € 260 op de totale prijs. Andere voordelen zijn dat we dan terug zijn voordat Tom terug is uit Canada, en dat we terug zijn voordat Max jarig is. In de oorspronkelijke planning zouden we pas na z’n tweede verjaardag terugvliegen, met als mogelijk gevolg dat we dan opeens bij moeten betalen voor z’n terugvlucht. Aan Sonja nu de taak om haar bazen zover te krijgen dat ze ook inderdaad eerder op vakantie kan. Moet maar kunnen, en anders moeten ze het prijsverschil maar vergoeden.
