Sonja Holten
07:00 Laat ik vanochtend eens vóór de wekker opstaan, scheelt toch weer een half uur van mijn kostbare tijd.
07:30 Tijd om de kids uit bed te gaan halen.
08:00 Tom is nog steeds niet beneden en blijkt zelfs nog in bed te liggen. Dan zit er niks anders op om ‘m maar uit bed te tillen en naast z’n bed te parkeren.
08:08 Zowaar, Tom laat zich eindelijk beneden zien.
11:00 Max heeft z’n best gedaan om me van m’n werk af te houden, maar nu is het bedtijd voor ‘m, hopelijk krijg ik nu wel wat gedaan.
11:55 De jongedame van Maatschappelijk Werk heeft zojuist weer gebeld. Ze heeft intussen m’n huisarts gesproken, maar wil nu graag dat ik even langskom op het inloopspreekuur vanmiddag om te bekijken wat ze voor me kunnen doen.
14:30 Het is alweer tijd om Tom op te gaan halen. Hopelijk kan ik ‘m met iemand laten afspreken, dan hoef ik ‘m niet mee te nemen naar m’n afspraak. Eén klein probleem: ik ga direct door en dus moet ik Tom met de auto op gaan halen, maar ik heb alleen het zitje van Max in de auto, de zitverhoger voor Tom ligt in Sonja’s auto.
14:50 Typisch. Elke dag gezanik over afspreken, en nu wil ik dat-ie dat doet en blijkt niemand daar tijd voor te hebben. Dan moet-ie maar mee.
16:00 Op naar de volgende hulpverlener. De jongedame van Maatschappelijk Werk heb ik het hele verhaal nog eens verteld, ze had voor mij zo gauw twee instellingen waar ik misschien iets aan zou hebben: Mutsaersoord in Venlo en eentje in Rosmalen waarvan ik de naam niet weet. Tijdens dat gesprek heeft ze Mutsaersoord gebeld en heb ik meteen maar even een afspraak gemaakt voor morgenmiddag. Directe opname is niet mogelijk, want de papierwinkel kan ik daar wel krijgen maar daar moet dan wel nog de handtekening van m’n huisarts op. Overmatig veel vertrouwen in Mutsaersoord heb ik niet; ik heb vooral rust en stilte nodig, maar hun aanpak schijnt vooral te draaien om bezigheidstherapie en sporten. Daar zit ik niet op te wachten, daar ben ik ook niet mee geholpen, en sportscholen en knutseluurtjes hebben we hier in Eindhoven ook wel.
Sonja’s reactie later op de middag is typerend: gezucht.
Aangezien ik gisteren weer eens niet aan m’n blog ben toegekomen, vandaag maar weer een overzicht van twee dagen tegelijk.
Gisterochtend heb ik eigenlijk helemaal niks kunnen doen. Ik heb wel achter m’n computer gezeten, maar echt iets gedaan heb ik eigenlijk niet. Ging niet, want m’n hoofd was continu bezig met alle ellende van m’n leven. Tegen dat het 10:00 uur was, was ik zo overdraaid dat het zweet van m’n rug stroomde, ik m’n shirt zo ongeveer uit kon wringen, en toen maar even onder een lauwe douche ben gaan staan. Max wilde vervolgens niet naar bed, dus dat schoot ook al niet op.
Om 13:30 uur kwamen vervolgens Vera van Nunen en een van de andere dames van de afdeling opvoedingsondersteuning (ik weet nog steeds niet hoe die club nou eigenlijk precies heet) van Welzijn Eindhoven weer langs. Sonja gaf zoals gebruikelijk weer haar nogal verdraaide versie van de situatie, maar had nu kennelijk opeens geen bezwaren meer tegen echtscheiding. In elk geval tot ze zich weer bedenkt. De dames waren het gelukkig wel met me eens dat ik hulp, en vooral rust en stilte, nodig heb. Om daar wat druk achter te zetten heb ik met ze afgesproken dat ik m’n huisarts zou gaan bellen voor een afspraak, om zo snel mogelijk ziekenhuisopname geregeld te krijgen.
Nadat ze vertrokken ging Sonja weer terug naar d’r werk, want een middag vrij nemen voor zoiets “kunnen we ons niet veroorloven”. Ze wil het liefst helemaal geen vrije dagen opnemen maar die allemaal aan het einde van het jaar laten uitbetalen omdat we “dat geld hard nodig hebben”. Het zou me verbazen als het lukt, vrije dagen krijg je als regel alleen maar uitbetaald als je ze hebt opgebouwd maar bij het beëindigen van je arbeidsovereenkomst nog niet hebt opgenomen. Standaard in overige gevallen is dat je een beperkt aantal dagen (meestal 5, soms 10) mee mag nemen naar het volgende kalenderjaar, en de resterende niet-opgenomen verlofdagen dan gewoon kwijt bent. Dat is dan ook weer een van de nadelen van afgericht zijn voor de Duitse arbeidsmarkt: totaal geen besef van hoe het in Nederland geregeld is.
Direct nadat ze vertrokken was heb ik m’n huisarts gebeld en een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend. Sonja was toen ze weer thuiskwam weer haar normale ongenietbare zelf en ging nadat de kids naar bed gingen zelf ook naar bed—zonder dat even aan te kondigen overigens.
09:30 Afspraak bij de huisarts. Ik heb ‘m uitgelegd wat mijn probleem is, en hij was het inderdaad met me eens dat ik rust en stilte nodig heb. Kennelijk heb ik het echter niet voldoende uitgelegd, want spoedopname zat er niet in. Hij suggereerde dat ik misschien geholpen zou zijn met een rusthuis in plaats van een psychiatrische inrichting en heeft me er naar eentje doorverwezen. Dat moet ik echter wel grotendeels zelf regelen. Zo’n rusthuis heeft overigens wel een financieel nadeel. Tegen dat m’n bedrijf redelijk loopt ga ik een arbeidsongeschiktheidsverzekering nodig hebben, en standaard kosten die al tussen de 1.000 en 1.500 euro per jaar. Als je dan echter naar waarheid moet vermelden dat je ooit opgenomen bent geweest in een psychiatrische inrichting wordt je beschouwd als een geval van verhoogd risico, en vliegt de premie nog verder omhoog.
10:30 Op de terugweg ben ik meteen maar even bij de Lidl boodschappen gaan doen. Niet veel, en eigenlijk is m’n woensdag daar ook niet voor bedoeld, maar als ik Sonja dat laat doen krijg ik nog meer gezucht en gesteun, en daar heb ik geen zin in. Onderweg heeft zowaar iemand weer een vermelding verdiend: een bumperklever op een 50 km/u weg, die vervolgens voorbij schoot en meteen weer terug ging naar de rechterbaan, om vervolgens naast me stil te staan bij het stoplicht. Kennelijk had-ie haast. Gna gna, hij stond op de strook voor rechtdoor, ik op de strook voor rechtsaf, en ik mocht eerder weg. Gna gna. De auto in kwestie: een rode Hyundai Coupe, kenteken TT-BP-88.
12:00 Het valt nog niet mee om hulp geregeld te krijgen. Volgens m’n huisarts zit in Rosmalen een rusthuis met een goede reputatie, maar die kreeg ik op Internet niet gevonden. Ook had ik van hem een verwijsformulier naar Welzijn Eindhoven gekregen, die ik net even gebeld heb voor een afspraak. Die verbonden me vervolgens door met Maatschappelijk Werk, de jongedame aan de andere kant van de lijn wist eigenlijk niet goed of ik bij hen moest zijn of bij GGzE (Geestelijke Gezondheidszorg Eindhoven) en moest dat even overleggen met haar collega aangezien ze er zelf nog maar kort werkte. Ergens tussen nu en 13:00 uur belt ze terug.
12:57 En jawel, de jongedame van Maatschappelijk Werk heeft teruggebeld. Ze wil eerst even met m’n huisarts overleggen, maar die heeft tot 13:30 uur z’n lunchpauze. Vanmiddag belt ze me nog een keer terug, nadat ze met de huisarts overlegd heeft.
14:20 Zojuist heeft ze weer gebeld, maar m’n huisarts bleek vanmiddag niet aanwezig te zijn. En dus schuift het allemaal weer een dag op. Shit.
18:00 Tijd om Max maar eens op te gaan halen. Ik vraag me alleen wel af hoe Sonja hem vanochtend naar de opvang heeft gekregen, want het kinderstoeltje waarin hij in de auto vervoerd moet worden heeft ze niet meegenomen. Wel meegenomen is de zitverhoger, maar daarvoor is hij nog te klein.
18:15 Voor de zekerheid bel ik Sonja nog even om te vragen of zij Tom op gaat halen. Geen gehoor.
18:20 Net als ik bij de opvang naar binnen loop belt Sonja terug. Ze heeft zowel Tom als Max opgehaald en staat nu bij de Albert Heijn. Geweldig. Not. Ik sta dus voor joker bij de opvang en kan weer naar huis. Weer een half uur verspild. Gelukkig is mijn tijd niet belangrijk… Ik ben benieuwd hoe ze dat ophalen dan geregeld heeft; twee kinderen die allebei nog niet zo op de achterbank mogen, en dan toch maar één zitje in de auto…
Dat snap ik dus niet. Wel altijd klagen dat ik “niet communiceer” maar zelf vervolgens van alles gaan doen zonder eerst te overleggen. Volgens mij doet ze het met opzet…
20:45 De kids liggen eindelijk in bed, maar niet zonder slag of stoot. Max had weer last van z’n maag, en Sonja was weer eens ruzie aan het maken met Tom. Eindelijk relatieve rust, want ze zijn twee uur geleden thuisgekomen en zijn zo’n beetje continu tegen elkaar tekeer aan het gaan. Ik ga voor de afwisseling maar eens een paar uurtjes gamen, Tom’s Lego komt morgen wel weer aan de beurt.
Op de valreep nog even een pesterijtje van Sonja: ze had even gauw de afwas gedaan (dat wil zeggen, afwassen en opstapelen, want afdrogen en opruimen is teveel gevraagd) maar m’n koffiemok heeft ze gewoon laten staan. Kinderachtig.
21:20 De volgende hatelijke opmerking. Alvorens te gaan spelen heb ik nog even m’n webmail bekeken. Aangezien Need for Speed niet draait op m’n laptop heb ik de desktop-PC in gebruik. Commentaar van Sonja: “Ik weet dat het je tegenstaat, maar ik zou m’n mail van m’n werk weer eens op moeten halen” (dat kan ze niet bij haar huidige opdrachtgever en moet ze dus thuis doen). Wat is er nou zo moeilijk aan om gewoon even te vragen of het even kan? Bovendien heeft ze zelf ook nog een laptop, maar die moet opnieuw ingericht worden en kennelijk wordt van mij verwacht dat ik dat voor haar doe.
21:40 Sonja schuift een stoel bij en zet mijn laptop aan om haar e-mail op te gaan halen. Zonder te vragen. En dat terwijl ik zelf zo ongeveer nog toestemming moet vragen om naar de WC te mogen.
22:15 Sonja is klaar met haar e-mail en keert terug naar de bank en de TV. Even m’n laptop uitzetten en de stoel terugzetten is—geen verrassing hier—weer eens teveel moeite. In plaats daarvan komt vanaf de bank de opmerking dat ik dat nog even moet doen.
07:45 De dag begint al slecht voor m’n humeur. Sonja heeft zo te zien gisteren nog even een machine was opgezet en de was daarna opgehangen, maar de wasmachine ook even uitzetten (een simpele handeling van twee seconden) was kennelijk weer te veel moeite. Op het aanrecht ligt een stapel afval, het was dus ook al teveel gevraagd om dat even buiten in de vuilnisbak te gooien.
08:15 Het is toch niet te geloven! Max en ik hebben al ontbeten, Max zit al in z’n buggy, maar Tom is nog steeds niet op komen dagen. Wat blijkt? Gewoon, precies datgene wat ik al verwacht had: hij is nog niet aangekleed maar zit op bed te spelen. Dat wordt dus heel snel aankleden en zonder ontbijt naar school. En trakteren vanwege z’n verjaardag kan-ie wat mij betreft ook wel vergeten vandaag.
10:15 Ik ben weer veel te aardig en heb met juffrouw Gerrie afgesproken dat ik rond 10:30 uur terug op school ben om Tom’s verjaardag in de klas te vieren. Max heeft intussen een hoop zooi van een van onze kasten afgegooid, en ik ben het nu zo beu dat ik een doos gepakt heb, al die rommel erin gegooid heb, en de doos op Sonja’s bed geparkeerd heb. Het zijn vooral haar spullen, dan mag ze het ook zelf opruimen. Ik ga maar eens alles inpakken voor school: een speeltje met snoepje voor elk van de kids, mini-ijsjes voor diezelfde kids, en nog wat meer van die ijsjes plus een doos chocoladesoesjes voor het personeel (dat schijnt daar gebruikelijk te zijn).
11:00 Juffrouw Gerrie is vanaf nu uit de gratie. Nadat speeltje & snoepje waren uitgedeeld wilde ik Tom nog een rondje laten maken met de ijsjes, maar volgens juffrouw Gerrie “hadden ze wel genoeg gesnoept”. Geen ijsjes voor de kids dus (ook al is het zomers weer), en dus ben ik met evenveel ijsjes en soesjes thuisgekomen als waarmee ik vertrokken ben. Want zo ben ik dan ook wel weer: geen discriminatie, als de kids hun ijsje niet krijgen dan krijgt het personeel ook niks.
Sonja had ik vanochtend even een mailtje gestuurd over het bijna geannuleerde feestje van Tom en het feit dat ik gigantisch achterloop met m’n werk. Het antwoord is intussen ook binnen, ze vindt dat ik de ochtend maar aan Max moet besteden en de middag en avond aan m’n bedrijf, want dat zou voor mij meer rust betekenen. Leuke theorie maar niet compatibel met de praktijk. Op die manier kom ik niet aan ontspanning toe, en helaas voor haar ben ik niet gedrild voor een leven dat alleen maar bestaat uit werken en slapen, zoals bij onze oosterburen gebruikelijk schijnt te zijn.
11:45 Max mag even naar bed, ik heb nog helemaal niks kunnen doen voor m’n bedrijf. Erg vervelend, want volgens m’n urenstaat moet ik deze maand nog zo’n 129 uur aan m’n bedrijf besteden om weer op schema te komen voor m’n 1225 uur. Dat komt neer op bijna 6,5 uur per dag, elke dag tot het einde van de maand. Dat ga ik dus van z’n lang zal ze leven niet redden.
Gisteren stond zo’n beetje alles in het teken van de voorbereidingen voor Tom’s zesde verjaardag vandaag. Het positieve daaraan was dat Sonja een paar uur lang met Max op stap was om boodschappen te doen, Tom op de PS2 aan het spelen was, en ik me dus in die tijd terug kon trekken om te werken.
De rest van de middag en de avond waren echter weer doffe ellende. In plaats van te vragen wat Tom op z’n verjaardag wilde doen besloot Sonja dat we naar het Land van Ooit zouden gaan. Daar had ik geen zin in, daar had Tom ook geen zin in, maar Sonja kon het niet nalaten om haar zin door te drijven. Dus heeft ze gisteravond online nog toegangskaarten gekocht (niet voor mij, want ik blijf thuis), nadat ze eerst haar moeder nog gebeld had om te vragen of die mee wilde gaan. Dat laatste ging ook al niet soepel, want het park gaat om 10:00 uur open en om 17:00 uur weer dicht, maar Astrid Holten had geen zin om al zo vroeg hier te moeten zijn en vond kennelijk 13:00 uur wel een redelijke tijd om hier te verschijnen.
Sonja vroeg wat ik dan de hele dag ging doen. Werken, natuurlijk, want zo vaak krijg ik de kans niet om in alle rust en stilte een aantal uren te werken. Waarop Sonja constateerde dat werken voor mij kennelijk belangrijker was dan Tom’s verjaardag. Dat is het natuurlijk niet, maar ik weet nu al hoe dat uitstapje gaat: Tom spookt weer van alles uit, wordt vervolgens niet door één maar door twee volwassenen afgebekt, zodat iedereen daar dadelijk met een chagrijnige kop rondloopt, en aan dat soort gezelschap heb ik geen behoefte.
Saillant detail: Sonja levert kritiek op het feit dat mijn werk belangrijk voor me is, maar zelf ging ze wel om 23:00 uur nog even de email van de baas ophalen om daar dan tot na middernacht mee bezig te blijven…
Sonja roept telkens weer dat niemand mijn problemen op kan lossen en dat ik het zelf zal moeten doen, na die laatste ruzie heb ik me inderdaad voorgenomen om dat te gaan doen, al zal Sonja daar gegarandeerd niet blij mee zijn. Als het een beetje meezit kan na het weekend het drie-dagen-plan in werking treden: maandag de huisarts bellen voor een afspraak, dinsdag de afspraak, en dan woensdag een spoedopname in een psychiatrisch ziekenhuis of de afdeling Psychiatrie van een gewoon ziekenhuis.
11:15 Inmiddels is het zondagochtend, de schoonmoeder is rond 9:00 uur gearriveerd, de cadeaus zijn uitgepakt, de chocoladeverjaardagstaart is nog niet aangesneden, het volk is richting Land van Ooit. Dat zal wel afzien worden voor oma, gezien haar ouderwetse Duitse overtuiging dat kinderen gewoon braaf moeten zijn, bevelen dienen op te volgen en voor de rest hun mond moeten houden. Daar moet je bij Tom toch al niet mee aankomen, maar om het voor oma nog erger te maken: in het Land van Ooit zijn de kinderen de baas…
U vindt het toch niet erg dat ik een zekere mate van satanische voldoening put uit die gedachte?
06:50 Slecht geslapen vannacht, en al sinds 05:00 uur wakker. Sonja is intussen vertrokken en Max is helaas ook al wakker. Daar komt nog bij dat ik langzaam weer koppijn op voel komen, dus dit gaat weer een hele lange en weinig productieve dag worden. Sonja blijkt deze keer de ontbijtrommel wel opgeruimd te hebben, maar ter compensatie heeft ze de koelkast open laten staan.
08:50 Tom is naar school, hopelijk laat Max me de komende uren met rust. Vast niet. Tom was weer eens z’n gebruikelijke onhandelbare zelf bij het ontbijt. Hij was op tijd beneden, maar dat was dan ook het enige positieve. Z’n glas appelsap werd in twee slokken naar binnen gestort, over z’n boterham heeft-ie een half uur gedaan, en ook kon hij het niet laten om weer met z’n mond open te eten.
Nog meer ellende: met z’n juf op school had ik gisteren afgesproken dat hij maandag op school z’n verjaardag mag vieren. Alsof-ie het geroken had: hij wilde vandaag z’n verjaardag vieren. Toen ik ‘m vertelde dat-ie dat maandag mag doen kwam het gebruikelijke “WIL IK NIET” er weer uit. Nog meer geruzie dus, en als ik ‘m nog één keer “wil ik niet” hoor roepen gaat wat mij betreft z’n hele verjaardag niet door.
Intussen ben ik al weer kapot, heb ik koppijn, zweet ik als een otter, en is m’n keel schor van het schreeuwen. Het liefst zou ik zien dat ze alledrie vertrekken, maar dat zal toch niet gebeuren, echtscheiding zit er ook al niet in, dus resten me eigenlijk nog maar twee opties: mezelf met spoed op laten nemen in een psychiatrische inrichting, of zelfmoord. Want eerder zal toch niet worden geaccepteerd dat mijn ziekte wel degelijk een zeer groot probleem is en niet, zoals Sonja lijkt te denken, onzin en aanstellerij, iets wat je maar gewoon weg moet stoppen.
