Sonja Holten
09:35 Vanochtend om 10:00 uur hebben we het intakegesprek voor Max bij de kinderopvang. Sonja pakt voor elke zucht en scheet de auto, maar nu kondigt ze aan dat we op de fiets gaan. Oh.
10:45 Max mocht vanochtend bij de kinderopvang blijven om te zien of-ie het leuk gaat vinden. Zandbak. Schepjes. Bezem. Andere peuters. Persoonlijk denk ik dat-ie niet eens meer naar huis wil straks. Maar hoewel Max daar aan het spelen is zit er voor mij geen rust in: er moeten weer boodschappen gedaan worden. Eerst de Nettorama, dan de Lidl.
12:15 De boodschappen zijn gedaan, en Tom is bij een vriendje gaan spelen. Sonja is thuis, maar zoals gebruikelijk vind ze het niet nodig om even te helpen met het uitladen en opruimen van de boodschappen. Dat moet ik dus weer allemaal zelf doen.
12:30 Meteen weer weg, want ik moet Max op gaan halen.
13:15 We zijn weer thuis. Max heeft het naar z’n zin gehad; toen we ‘m achterlieten bij de opvang heeft-ie twee minuten staan huilen, maar daarna was het al weer over en heeft-ie zich uitstekend vermaakt. Z’n eerste vriendje heeft-ie ook al, dus dat gaat allemaal wel goed komen. Alleen had-ie nog niet zo heel veel zin om naar huis te gaan, en zelfs het argument “mama” hielp maar ten dele. Maar nu mag-ie eerst eens even naar bed, dan gaat papa voor zichzelf wat te eten regelen. Geheel volgens verwachting heeft Sonja daar niks voor geregeld.
13:45 Sonja vertrekt richting ziekenhuis voor een onderzoek. Kennelijk is ze al een heel eind hersteld, want ze gaat alleen. Tom moet rond 15:00 uur opgehaald worden, en Sonja beweert dat ze na het onderzoek dat meteen even doet. Ik gok erop dat ze rond die tijd belt om mede te delen dat ik Tom maar op moet gaan halen, want als ze inderdaad om 14:10 aan de beurt is moet het wel een verrekt kort onderzoek zijn als ze toch nog op tijd wil zijn voor Tom.
15:05 Sonja belt om te vragen of ik onderweg ben om Tom op te halen. Nee, ben ik niet, want dat zou ze zelf doen en ze heeft ook niet gebeld om te vertellen dat ik het toch maar moest doen. Max is inmiddels wakker geworden, laat ik die maar eens uit bed gaan vissen.
Maar weer eens een update van de laatste paar dagen. Sonja heeft dinsdagochtend professionele kinderopvang geregeld; vanaf volgende week gaat Max op woensdag de hele dag naar de opvang en Tom na schooltijd zodat ik “de hele dag rust” heb. Per saldo scheelt het me maar een paar uur, en dan blijven er nog zes dagen over, maar Sonja denkt nu eenmaal uitsluitend in lapmiddelen en niet in structurele oplossingen. Volgens haar zou ik dan ook nog het weekend hebben, en daarmee dus drie dagen die ik aan m’n bedrijf kan besteden. Ja hoor, vast. Dat soort weekenden ken ik; de ene onderbreking na de andere, en vrijwel de garantie dat ik een deel van m’n tijd toch beneden bij de kids moet blijven omdat Sonja “moe is” of “zich niet lekker voelt” en dus een paar uur naar bed wil.
Bovendien zijn drie dagen maar net genoeg om uiteindelijk te kunnen voldoen aan de eis van 1225 uur die je aan je bedrijf moet besteden om allerlei belastingvoordelen te kunnen krijgen. Om daadwerkelijk een goedlopend bedrijf op te bouwen heb je toch echt heel wat meer uren nodig dan die ca. 24 uur per week.
Gisteren heb ik inderdaad zowaar het grootste deel van de dag boven kunnen werken, maar uiteraard was mijn werkdruk weer groter dan die van Sonja. Vroeg in de middag is die een paar uur gaan slapen om rond kwart voor vijf weer wakker te worden. Persoonlijk zou ik dan redeneren: “ik ben uitgerust, laat ik Jeroen nog maar even doorwerken dan zal ik eten koken”. Niet dus. Sonja ging achter de computer zitten, Lego Star Wars spelen, ik moest eten gaan koken. Ik had al de hele dag continu gewerkt, maar kennelijk denkt Sonja dat je van zittend werk niet moe kunt worden (tenzij je Sonja heet natuurlijk, want dan kun je er wel moe van worden).
En toen werd het vandaag…
08:45 Schoonmoeder staat aan de deur, want die komt vanochtend even op Max passen. Sonja en Max zijn Tom naar school brengen, straks (09:40 uur) hebben we een afspraak bij haar huisarts, kwakzalver Marion Salwegter, vanwege ‘relatieproblemen’. Ik zie het al aankomen: Sonja zet haar masker weer op, doet weer alsof ze een en al begrip en medeleven is, en zodra we weer weg zijn beginnen het gezanik en de verwijten weer.
10:30 En jawel, het ging precies zoals ik gedacht had. Sonja had haar masker opgezet, en op de terugweg liet ze weer duidelijk merken dat ze vond dat alles maar moest op haar manier. Echtscheiding wil ze eigenlijk niet, want Sonja is nog grootgebracht met het ouderwetse idee dat een huwelijk voor het leven is, en er kwam ook weer een verhaal op gang dat er in feite op neerkomt dat bij een scheiding ze door de Bijstand (waar ik dan een beroep op moet gaan doen) zo’n beetje kaalgeplukt wordt en alles wat meer is dan 70% van het minimumloon naar mij gaat. Nou is Sonja wel vaker slecht geïnformeerd dankzij haar gewoonte om een complete omschrijving van een situatie op te stellen op basis van twee woorden aan informatie over die situatie, dus het zal allemaal wel meevallen. Ik heb het al eens opgezocht; de Bijstand kort het bedrag van de alimentatie op mijn Bijstandsuitkering, als er geen alimentatie betaald wordt gaan ze het bedrag wat betaald had moeten worden terugvorderen bij de ex-partner.
Opmerking die ook niet uit kon blijven: “dan moet ik maar stoppen met werken”. Die opmerking zag ik al aankomen, want telkens als een gesprek (of een ruzie) ook maar enigszins gaat in de richting van uit elkaar gaan is dat zo’n beetje het eerste wat ze roept. Ze is duidelijk niet in staat tot rationeel denken; ze heeft haar moeder om op terug te vallen, ze heeft de kinderopvang om op terug te vallen, ze is kortom beter af dan ik, want ik moet zelfs nog maar afwachten of ik wel een uitkering zal krijgen.
Thuisgekomen was het nog even ruzie en geschreeuw, waarop ik naar boven ben vertrokken en weer een complete inzinking heb gehad.
11:15 Sonja is met moeder en Max ergens op familiebezoek, die zal voorlopig niet terug zijn. Intussen heeft ze wel (met tegenzin) geaccepteerd dat ik niet mee zal gaan op vakantie, en inmiddels gaat zelfs de hele vakantie niet meer door. Ze had nog wel gezegd dat ze de reis om zou laten boeken en alleen met Max op vakantie zou gaan, maar dat blijkt nogal duur te zijn. Het is kennelijk niet mogelijk om accommodatie te boeken voor één volwassene met kind, er moet altijd voor twee volwassenen betaald worden. Wat een ongelooflijk belachelijke regeling! Dat betekent dus dat je als alleenstaande ouder nooit met je kind op vakantie zou kunnen! Gezien het grote aantal alleenstaande ouders kan ik me niet voorstellen dat zo’n vakantie niet te boeken zou zijn ergens. Er is duidelijk een markt voor, er kan dus geld mee verdiend worden, en ik kan me dan ook niet indenken dat niemand op het idee is gekomen om dat gat in de markt op te gaan vullen.
08:30 De wekker is een half uur geleden afgegaan en heeft zich sindsdien elke tien minuten opnieuw gemeld, laat ik maar eens uit bed komen. De stilte is oorverdovend: geen Sonja, geen kinderen, gewoon stilte. Zo moest het altijd zijn.
11:30 Sonja belt om te vragen of ik haar en de kids straks weer op kom halen. Na wat heen-en-weer gepraat en wat commentaar uit de achtergrond is het resultaat dat haar moeder ze vanavond na het eten terugbrengt. Dat betekent dus dat ik nog rust heb tot pakweg een uur of zeven vanavond. En daarna is het weer gedaan. Niet dat ik me nu zo goed voel, want ik heb vanochtend weer een kleine inzinking gehad, met als gevolg dat ik nog niks gedaan heb. Sonja kan het niet nalaten om toch nog een keer op te merken dat rust en stilte me niet zal helpen maar het alleen maar erger zal maken. Laat ik daar nou eens helemaal niks van geloven. Maar ja, Sonja is nou eenmaal overtuigd van haar eigen gelijk en niet in staat om in te zien dat het ze het ook wel eens mis zou kunnen hebben.
Intussen is het tegen twaalven, laat ik maar eens proberen toch nog wat gedaan te krijgen.
De laatste 48 uur waren zwaar. Vandaar ook de onderbreking.
Ondanks dat ik helemaal niet op vakantie wil zijn we eergisteren toch naar het reisbureau geweest (een andere deze keer, in Veldhoven). Dat was stressen want we moesten daar weer op tijd weg zijn vanwege Tom’s afspraak bij de tandarts. Auto geparkeerd, vervolgens nog kostbare tijd verloren omdat Sonja Max liet lopen in plaats van ‘m in de buggy te zetten. Om iets na drieën stonden we weer buiten en had Sonja een vakantie geboekt, maar nu is het niet Griekenland maar de Canarische Eilanden geworden. Ik heb er nog steeds geen zin in. Snel terug naar de auto, en op advies van Sonja niet de binnendoorroute genomen maar de kortste weg terug naar de A2. Dat was dus bepaald geen briljant idee, want het stuk tot aan de A2 zat zo dicht dat we zo’n twintig minuten gedaan hebben over een stuk wat je normaliter in nog geen tien minuten doet. Uiteindelijk waren maar een paar minuten te laat bij de tandarts en konden we meteen doorlopen. Om vijf minuten later al weer buiten te staan.
Gisteren heb ik weinig gedaan gekregen aangezien het weer eens ruzie was en ik weer een (deze keer wat kleinere) inzinking er aan over heb gehouden.
Vandaag is gematigd beter. Sonja had al aangekondigd dat ze met de kids naar haar moeder zou gaan vandaag en dan morgen weer terug zou komen, zodat ik “een paar dagen rust” zou hebben. Nou, dat valt dus ook al tegen. Doordat Sonja nog aan de medicijnen is wilde ze zelf niet rijden dus moest ik ze wegbrengen. En uiteraard was er weer helemaal niks voorbereid maar moest alles wat mee moest op het laatste moment nog bij elkaar gezocht worden. Waardoor we pas rond 11:00 uur vertrokken. Uiteindelijk was ik pas rond 14:45 uur weer thuis. Kortom, m’n eerste dag “rust” is al grotendeels om en m’n rust moet nog komen.
Onderweg was het ook weer ‘feest’ dankzij mijn medeweggebruikers. De heenweg: ik reed op de rechterbaan achter een auto met caravan, en die wilde ik inhalen. Schuin achter me op de linkerbaan reed een zwarte Renault Laguna (kenteken 05-NB-DL)[*]. Ik gaf netjes richting aan en begon geleidelijk naar links op te schuiven. Waarop die hufter in z’n Renault z’n gaspedaal intrapte en begon te toeteren. Even later zag ik ‘m hetzelfde nog een keer uithalen bij een andere inhaler. Ik mag hopen dat die vent zichzelf heel rap in de prak rijdt, misschien dat-ie dan eens een keer leert zich fatsoenlijk te gedragen.
Op de terugweg een ander bekend verschijnsel: de bumperklever. Ik was bezig met 120 km/u een lange rij auto’s in te halen (die werden opgehouden door een vrachtwagen), maar kennelijk ging dat niet snel genoeg volgens een idioot in een grijze Volkswagen Passat (kenteken 25-LV-JV)[*] die achter me zat.
[*] Jazeker, geachte lezer, ik ken geen genade. Wie onderweg mijn veiligheid en/of die van anderen in gevaar brengt wordt zonder pardon hier vermeld, met kenteken en al.
Maar nu ben ik eindelijk thuis en is het rustig. Helaas is het morgenavond al weer afgelopen.
08:10 Een paar dagen geleden heb ik een lading wasgoed buiten gehangen om te drogen. Kon makkelijk was het was toch zomers weer. En toen begon het zachtjes te regenen. Shit! Rennen om de was binnen te halen voordat het weer opnieuw gewassen kan worden. Gisteravond had ik nog een machine was opgezet met het idee om die vanochtend buiten te hangen, maar dat gaat dus niet door. Maar nu eerst Tom naar school brengen.
08:45 Ik heb Tom er nog twee keer aan herinnerd vanochtend dat hij vanmiddag naar de tandarts moet, ik ben benieuwd of ik dan straks toch nog een hoop gesodemieter krijg als ik ‘m op ga halen. Ik mag me nu eerst aan het wasgoed gaan wijden; de afgehaalde was wordt nog even opnieuw opgehangen, gevolgd door de tweede lading. En daarna wacht mij de koffie. Benieuwd hoe laat Sonja zich zal melden.
