Elektronisch betalingsverkeer

07:15 En toen was het vrijdagochtend. Officieel heb ik er nu één week opzitten als huisman. Straks meer daarover. Tom is weer eens z’n opstandige zelf: in plaats van zichzelf aan te kleden ligt hij op bed door een exemplaar van Suske & Wiske te bladeren (plaatjes kijken aangezien hij nog niet kan lezen). Hij wil weer eens niet aankleden en niet naar school. Hij zal toch moeten. Tegen 08:00 uur is hij dan toch eindelijk beneden, en om 08:20 uur zijn we de deur uit.

08:45 Tom is op school afgeleverd, Max en ik gaan meteen even door naar de Albert Heijn. Bij de kassa blijkt dat de pinapparaten van AH vrij gevoelig staan afgesteld: volgens het apparaat is ook dit pasje (horende bij de huishoudrekening) ongeldig. Nu is dus maar de vraag of het aan het apparaat of aan de pas ligt. Gelukkig heb ik nog wat contant geld bij me, maar ik vind het toch triest dat je in deze tijd van elektronisch betalingsverkeer nog altijd contanten bij je moet hebben omdat je pinpas niet overal werkt. En waarom kunnen we hier eigenlijk nog steeds niet met creditcard betalen in de supermarkt? Zelfs in Belgische supermarkten is dat de normaalste zaak van de wereld, en België staat toch niet echt bekend als vooroplopend in de vaart der volkeren. Goed, creditcards accepteren kost natuurlijk geld en ik kan me voorstellen dat budget-supermarkten als Aldi en Lidl er daarom niet aan beginnen, maar de Albert Heijn richt zich tot vooral op de financieel wat beter gesitueerde medemens.

09:15 Weer thuis. Boodschappen even opruimen, en dan: koffie!

11:45 Ik ben inmiddels maar eens begonnen aan iets wat op een globale weekplanning moet lijken, maar dat blijkt lastiger dan gedacht. In elk geval heb ik nu even een onderbreking: Tom moet weer opgehaald worden.

12:15 Eerst maar eens even lunchen, dan kan Max daarna naar bed, Tom kan gaan spelen en ik kan weer verder met m’n weekplanner.

14:02 Sonja belt om te vragen of ik naar de Aldi kan gaan om hoestpastilles te organiseren. Dat wil ik best doen, maar Max slaapt nog dus dat zal even moeten wachten.

15:00 Max is zojuist wakker geworden. Die zal nu vast wel z’n fruithapje lusten, daarna gaan we even op stap naar de Aldi.

16:15 We zijn weer terug, maar zonder de hoestpastilles. Die hadden ze namelijk niet. Meteen maar even Sonja bellen om het slechte nieuws door te geven, en meteen maar even vragen om op de terugweg een kleine omweg langs de geldautomaat te maken. Ik moet straks ook nog de ‘grote boodschappen’ doen bij de Nettorama, en is het maar afwachten of m’n pinpas daar werkt. De laatste keer dat ik er geweest ben (twee weken geleden) deed-ie het nog wel, maar dat is uiteraard geen garantie.

16:45 Oh ja, dat moest ik ook nog doen: afwassen. Daarna is het wachten tot Sonja terug is, dan kan ik meteen door naar de Nettorama. Sonja heeft al gezegd dat zij dan wel zou koken, dus dat scheelt weer. Vandaag staat er couscous (uit een pakje van de AH) op het menu.

18:45 Sonja is terug, dus kan ik boodschappen gaan doen. Sonja blijkt echter ook nog naar de Albert Heijn geweest te zijn waardoor het menu voor vanavond gewijzigd wordt: boerenkip in de braadzak, met krieltjes en salade. Maar eerst op pad.

19:45 Kijk, da’s nog eens tempo draaien: op vrijdagavond boodschappen doen, gegarandeerd druk, en dan toch maar een uur nodig hebben inclusief 2 x 10 minuten rijden en 10 minuten om boodschappen in de auto te laden. Het blijkt weer eens buitengewoon handig als je vooraf weet wat je allemaal nodig hebt (al kom je er in de winkel vanzelf achter dat je lijstje niet compleet is), weet waar je alles kunt vinden, en de artikelen op je boodschappenlijstje noteert in de volgorde van je vaste route door de winkel. Ik presteer het zelfs om artikelen uit het schap te halen en in m’n winkelwagen te gooien zonder te stoppen.

Het zou nog sneller kunnen, ware het niet dat andere klanten nogal eens in de weg lopen. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel klanten hun winkelwagentje aan de ene kant in het gangpad zetten, vervolgens naast hun kar gaan staan (midden in wat resteert van de doorgang) en dan op hun gemak gaan staan kijken wat er allemaal in de schappen ligt, waarbij de wereld om hen heen volledig verdwijnt. Ook altijd goed voor de nodige frustratie: vrouw loopt met karretje door gangpad, komt een kennis tegen die hetzelfde aan het doen is, en gaan dan gezellig met elkaar staan kletsen, ondertussen het hele gangpad blokkerend.

Toen ik een paar jaar geleden voor m’n werk drie weken naar Azië ging heb ik bij de ANWB zo’n persoonlijk alarm gekocht, een klein apparaatje dat, als je de pin eruit trekt, een enorme herrie maakt—iets van 90 decibel of zo. Ik heb alsmaar de neiging om dat ding eens een keer te gebruiken als er weer eens een stel van die kwebbbeltantes alles dichtgeparkeerd hebben…