Ben ik weer…

Ja, het verbaast mij ook, maar ondanks dat m’n leven per saldo alleen maar nog ellendiger is geworden ben ik er nog steeds, heb ik nog steeds geen einde aan m’n leven gemaakt en ben ik nog steeds niet gescheiden. Aan beiden wel veel gedacht, maar daar is het bij gebleven. Uiteraard helpt het niet dat alle waarschuwingen over naderende instortingen en zelfmoordpogingen volledig genegeerd worden, en het helpt het ook niet dat Sonja het prima vindt als ik vertrek, als ik de kinderen dan maar wel meeneem. Want Sonja gelooft nog steeds dat ze is voorbestemd voor een luxeleventje zonder enige verantwoordelijkheid en verplichting.

Wat is er zoal gebeurd sinds m’n laatste blogpost eind december? Twee positieve ontwikkelingen: per 1 januari ben ik m’n eigen webdesignbureau Cyber Constructions begonnen (loopt nog steeds voor geen meter dankzij het ontbreken van steun) en m’n eBay-handel is na zo’n drie maanden totale stilte ook weer nieuw leven ingeblazen.

De negatieve ontwikkelingen: het gat waar ik in zit is alleen maar nog dieper geworden, niet in het minst doordat Sonja alle mogelijke moeite doet om me daar te houden en me terug erin te trappen als ik probeer eruit te komen. Intussen ben ik ook al een paar keer volledig ingestort, maar uiteraard heeft dat niks opgelost. Met name de eerste keer dat ik instortte gaf schrikbarend veel inzicht in Sonja’s mentaliteit. Ik kwam terug van een babbeltje met de Maatschappelijke Dienst, thuis was het meteen weer knallende ruzie, waarop ik een zenuwinzinking gekregen heb. Ik ben met een hysterische huilbui op bed gaan liggen, Max was intussen wakker geworden en lag in bed te huilen omdat-ie uit bed gehaald wilde worden. En wat deed Sonja? Precies, die pakte haar jas en haar tas, en ging naar d’r werk…

Verder? Vrijwel dagelijkse woedeuitbarstingen en huilbuien, en Sonja gaat nog steeds vrolijk door met me op alle mogelijke manieren onderuit te trappen. Wat ik ook doe, hoe ik het ook doe, ze zal altijd iets vinden om me te bekritiseren en tegelijkertijd te doen alsof ze het zelf zo slecht heeft.

Voor de rest is eigenlijk elke dag hetzelfde. Sonja verstopt zich achter haar baantje, bij voorkeur ook ‘s avonds (al dan niet tot een uur of één ‘s nachts) en in het weekend, en verwacht van mij dat ik haar alles uit handen neem zodat ze zelf geen enkele andere verantwoordelijkheid of verplichting heeft—want “dat is ja wie het zich hoort” zoals dat in het fantasie-Nederlands van haar en haar moeder heet. (Inderdaad, gij oplettende lezer, dat is inderdaad een letterlijke vertaling uit het Duits.)

Tom is nog steeds onhandelbaar, en ook dat wordt steeds erger, waarbij het ook bepaald geen positief effect heeft dat Sonja ‘m nog steeds aanpakt op de hardhandige Duitse wijze die ze van thuis heeft meegekregen. Da’s weer typisch Sonja: ik mag niet uitvallen, kwaad worden of anderszins emotie tonen, maar zelf gaat ze bij het minste of geringste tegen de kids tekeer en dreigt ze ze regelmatig met geweld—in de trant van “als je met dit-of-dat nu niet ophoudt kom ik het ook even doen, maar dan gaat het wel zeer doen”. Fijn volk, die Duitsers…