Ziekenhuis

07:10 De schoolvakantie is weer voorbij, en dus gaat in alle vroegte de wekker weer af. Nog even tien minuten om wakker te worden, en dan begint de gebruikelijke procedure weer. Enige verschil is dat Sonja niet gaat werken.

09:00 Tom is weer veilig afgeleverd op school, Sonja blijkt intussen weer een nieuwe afspraak gemaakt te hebben bij de huisarts voor 09:40 uur vanochtend. Alleen dus nog even tijd voor m’n tweede bak koffie en het ophalen van m’n e-mail.

09:35 Inpakken en wegwezen.

12:00 Marion Salwegter (de huisarts) wist het ook niet meer, en heeft Sonja maar meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar houden ze haar nog eventjes voor onderzoek, en dan is het afwachten of ze d’r nog een tijdje ter observatie houden of dat ze weer naar huis mag. Max en ik zijn op advies van de verpleging maar naar huis gegaan. Daar meteen maar even oma gemobiliseerd om op te komen passen, want Max moet straks even slapen, Tom moet nog van school opgehaald worden, en ik weet nu nog niet hoe laat ik weer naar het ziekenhuis moet.

17:00 Tijd om maar weer eens af te gaan wassen en voor het eten te gaan zorgen. Oma heeft Tom vanmiddag van school gehaald, dus dat heeft me weer pakweg drie kwartier gescheeld. Tom mocht vandaag niet afspreken, die moest z’n kamer eerst maar eens op gaan ruimen, aangezien hij intussen zo’n beetje al z’n speelgoed over de vloer verdeeld heeft en de vloer niet eens meer zichtbaar is. Voordat ik naar de keuken verdwijn moet ik eerst nog even naar boven om te controleren of hij inderdaad al opgeruimd heeft. Dat heeft-ie dus niet. Daar komt vlot verandering in als ik ‘m er aan herinner dat alles wat met etenstijd niet opgeruimd is in een grote vuilniszak zal verdwijnen.

Net als ik begonnen met de afwas belt Sonja vanuit het ziekenhuis. De artsen zijn het er nog niet over eens of ze naar huis mag of moet blijven.

17:15 Sonja belt nog een keer, de internist heeft besloten dat ze toch een dag of drie in het ziekenhuis moet blijven. Dus zal ik straks wat spullen bij elkaar moeten gaan zoeken en naar het ziekenhuis moeten. Maar eerst verder afwassen en dan eten koken, vandaag gaan we voor Kip Tandoori.

Altijd fijn, zo’n kwakzalvende huisarts die niet verder kijkt dan haar antroposofische neus lang is en zich overal met een receptje vanaf maakt.

18:45 Op naar het ziekenhuis. Tom mag mee, oma blijft nog even op Max passen. Die zullen de komende dagen telkens pas laat in bed liggen, want het bezoekuur is tussen 19:00 en 20:00 uur.

20:15 We zijn weer thuis. Oma gaat naar huis, Tom gaat naar bed, Max krijgt nog even z’n fles en gaat dan ook naar bed. Z’n badje schiet er vandaag een keer bij in. Nu al in de planning: zodra de kids in bed liggen ga ik weer spelen. En aangezien Sonja er niet is kan voor de afwisseling het geluid eens uit de speakers komen in plaats van uit de koptelefoon.

Het ziekenhuis is de Eindhovense tak van het Máxima Medisch Centrum, maar het is toch duidelijk een ander ziekenhuis dan de Veldhovense tak. Niet alleen is het een stuk ouder, het is ook een stuk bezoeker-onvriendelijker. Tegen het einde van het bezoekuur krijgen de patiënten wat te drinken, en in Veldhoven zijn ze dan niet te beroerd om het eventuele overgebleven bezoek te vragen of die misschien ook thee of koffie lusten. Dat doen ze bij MMC Eindhoven dus niet. Al kan het schelen dat Sonja’s opnames in MMC Veldhoven altijd te maken hadden met zwangerschap, en daar hebben ze voor de papa’s ruimere bezoektijden dan voor de rest van het volk. Tom kreeg overigens wel wat te drinken…

En dan wil je weer naar huis. Ja, maar eerst afrekenen, want in tegenstelling tot in Veldhoven moet je bij MMC Eindhoven betalen voor je parkeerplaats. Dat kostte me weer een euro, ik weet alleen nog niet of dat een vast tarief is of een uurtarief. Wat ik wel weet is dat je je parkeerkaartje niet kwijt moet raken, want dan ben je vier euro kwijt voor een andere. Of je wacht tot iemand het parkeerterrein uitrijdt, en zorgt dan dat je er vlak achter zit en weg bent voordat de slagboom weer naar beneden komt.

22:00 Er komt een klap van boven. Tom is dus weer eens niet aan het slapen. Als ik ga kijken blijkt-ie nog in z’n kleren rond te lopen en staat-ie te huilen omdat z’n ladenkastje met Lego is omgevallen. Dit vind ik niet kunnen, hij hoort te gaan slapen anders krijg ik ‘m de volgende ochtend niet in bed. Dus is het uitkleden, pyama aan en het bed in voor Tom.