Overdag is het een engeltje om te zien, echt zo’n mooi en lief kindje. Ik schat dat hij een jaar of 2 nu is. Ik zie hem vaak lopen met zijn ouders en oudere broertje. Een kop met ravenzwart krullend haar, grote blauwe ogen en stapelgek op mijn honden, hij moet ze altijd aaien als ik ze tegenkom. Maar ‘s nachts is het een regelrechte ramp. Het begint al voor mijn wekker om 04.45 afloopt. Heel in de verte hoor ik hem schreeuwen, want huilen is niet het goede woord. Gisteren werd ik er wakker van en dat op zondag, de dag dat ik uit kan slapen. We horen dan ook 1 van zijn ouders tegen hem schreeuwen, fijn daar ging mijn uitslaap moment.
[Noot van de redactie: Meer hebben we zelfs via de Google cache helaas niet kunnen terughalen van dit blogbraakseltje. De redactie houdt zich aanbevolen voor schermafdrukken (of ‘screens’ in het Hertums) en backups. Een en ander kunt u mailen naar stopyvh@gmail.com.]