Er zijn van die momenten dat ik echt mijn lachspieren niet meer in bedwang kan houden. Ik denk dat iedereen er wel eens last van heeft. De één kan er mee omgaan, de ander weet het even niet, zo werkt het op de lachspieren. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik in de eindexamen klas een vriendin had die ik maar aan hoefde te kijken en het was gebeurd, je kon me dan opvegen, we werden ook steevast uit elkaar gezet, ik voorin, zij achterin, maar dat mocht de pret niet drukken, Als ik dan naar het toilet moest, moest ik langs haar en en probeerde har niet aan te kijken want anders was het weer foute boel. Dat lukte haast nooit want je moest wel naar haar kijken. We stonden dan ook regelmatig bij de Rector lachend uit te leggen wat er gebeurd was. Dat soort momenten bedoel ik, en zo’n moment heb ik nu.
[Noot van de redactie: Meer hebben we zelfs via de Google cache helaas niet kunnen terughalen van dit blogbraakseltje. De redactie houdt zich aanbevolen voor schermafdrukken (of ‘screens’ in het Hertums) en backups. Een en ander kunt u mailen naar stopyvh@gmail.com.]