Afzien

Het was weer eens een zware dag vandaag. Aangezien er twee kinderen van m’n schoolroute op schoolkamp zijn vertrek ik wat later, of beter gezegd wat minder vroeg. Om 06:00 uur ging de wekker af, om 06:30 uur opgestaan, om 07:00 uur de deur uit, kinderen ophalen en naar school brengen, en dan om 09:00 uur weer thuis. Nog meer documenten kopiëren voor de echtscheidingsaanvraag, om 11:30 uur weer de deur uit om diezelfde kinderen op te halen en thuis af te leveren. Na de laatste afgeleverd te hebben door naar kantoor om wat papieren op te halen voor een middagrit, en toen ik daar stond werd meteen ook maar even gevraagd of ik even met een andere chauffeur mee wilde rijden, want er stond een taxibus bij een zieke collega en die moest naar een niet-zieke collega.

Uiteindelijk om 14:55 uur thuis, om twintig minuten later te vertrekken voor de volgende rit. Rond 17:00 uur weer thuis, waar een half uur later Sonja ook binnenwandelde. Als je dacht dat al dat werk al ellende was, het begon nu pas. Ze begon weer te zeiken over de kinderalimentatie (want partneralimentatie wil ze niet betalen, maar kinderalimentatie wil ze wel ontvangen), en vervolgens kreeg ik ook nog eens naar m’n hoofd dat ik haar bedreigd zou hebben. Wat bleek: in dat voorstel ‘Huisvesting vs. alimentatie’ heb ik de regelgeving rond de alimentatieplicht beschreven, en daarbij is ook vermeld dat bij niet-betalen het hele circus op gang komt van deurwaarders, incassobureaus en dergelijke. Gewoon zakelijke informatie, maar paranoïde als ze is ziet ze dat meteen weer als bedreiging.

Dan werd ook nog een paar keer herhaald dat de advocaat wel rekening moet houden met de kosten die ze heeft voor kinderopvang. Ik zal het hem/haar vragen (misschien), maar ik heb er zo m’n twijfels over of ze daar rekening mee houden. Als ze dat al doen zullen ze toch op z’n minst alle facturen moeten hebben, maar daarvan wist Sonja te vertellen dat ze niet weet waar die allemaal zijn. Juist.

Ook wist ze nog te vertellen dat ze met haar inkomen geen huurtoeslag krijgt, en dat ik maar eens op de site van de Belastingdienst moest gaan kijken waar die grens lag. Daar zit ze inmiddels inderdaad boven, maar om dan maar gelijk weer tekeer te gaan… Typisch Sonja trouwens: eerst wat beweren, en dan van anderen verwachten dat die zelf de onderbouwing gaan leveren voor háár argumenten.

Oh, en het feit dat ze van d’r echtscheiding een complete oorlog aan het maken is, is uiteraard weer eens mijn schuld.

Ik ben het nu dus echt zat. Wat mij betreft kan ze vertrekken. Interesseert me niet waarheen en wat voor problemen dat voor haar oplevert, als ze maar vertrekt en de kinderen meeneemt.

Update 22:00 uur
Om 19:15 uur vertrokken voor m’n laatste rit van vandaag, en om 21:00 uur weer terug. Waarop Sonja weer opnieuw begon met ruziemaken, waar Tom en Max bij waren zodat ze me vervolgens kon verwijten dat ik ruzie maak waar de kinderen bij zijn. Een en al kritiek, maar de eerste constructieve bijdrage van Sonja moet nog komen. Intussen heeft ze weer precies datgene bereikt wat ze wil bereiken: ik balanceer alweer op de rand van een totale zenuwinzinking. Fijn volk, die Duitsers… Ik krijg het idee dat we na de oorlog Duitsland niet opnieuw hadden moeten opbouwen, maar in plaats daarvan volledig plat hadden moeten bombarderen…

Nog wat ‘constructieve’ bijdragen van Sonja vandaag: ik ben een risico, ik moet maar een andere baan gaan zoeken, en ik moet maar in m’n taxibus gaan wonen. Want bij haar moeder wonen kan zogenaamd niet, kinderopvang elders kan ze ook niet krijgen, en geen werkgever wil haar hebben omdat ze kinderen heeft. Vreemd genoeg liep ze een paar maanden geleden nog te verkondigen dat ze meerdere aanbiedingen van werkgevers had liggen, en toen ze bij Yacht ging werken waren die kinderen er ook al. Oftewel, het is weer gewoon het zoveelste smoesje.

Oh, en al die vermeende vrienden en kennissen van haar die zogenaamd staan te popelen om te helpen? Die zitten er (volgens Sonja zelf!) niet op te wachten om haar met de kinderen in huis te nemen. En dat noemt ze dan vrienden? Als dat haar ‘vrienden’ zijn, dan word ik toch nieuwsgierig naar haar vijanden…