09:54 Vanochtend verblijd met koffie op bed en wat later ook nog vast voedsel. Vervolgens ergens rond 09:00 uur opgestaan. M’n laptop had ik gisteravond maar alvast naar boven verhuisd toen ik naar bed ging, die heb ik eerst nog even op m’n bureau geïnstalleerd om me vervolgens beneden te melden voor een tweede bak koffie.
Daar wacht me al de eerste klus. Sonja zit op de bank een boek te lezen, uiteraard met de TV aan, en stuurt vervolgens Max op me af voor een schone luier. Maar goed dan dat ik eerst nog naar beneden ben gegaan, anders had-ie waarschijnlijk een paar uur later nog met die poepluier rondgelopen.
Intussen is het bijna 10:00 uur en zit ik boven, en nu maar hopen dat ik vandaag flink wat gedaan ga krijgen.
13:50 Zojuist de lunch naar binnen gewerkt (bestaande uit een sneetje brood met een frikandel en wat vette klodders). Voorafgaand daaraan heb ik me eerst nog zitten ergeren aan ons draadloze netwerk dat me vandaag al twee keer in de steek heeft gelaten (ja, inderdaad, Duits merk) waardoor ik naar beneden moest om de router uit en weer aan te zetten. Na de lunch nog meer ergernis, want Sonja wilde even twee uurtjes weg omdat ze “in tegenstelling tot de geruchten niet 24 uur op 24 beschikbaar is om te werken“. Een opmerkelijke uitspraak voor iemand die er heilig van overtuigd is dat een mens leeft om te werken.
Ze kon het dus weer eens niet laten, kennelijk is het voor haar niet mogelijk om iets op een normale toon te vragen of te zeggen. Die twee uurtjes konden er overigens ook drie worden.
Max nog even naar bed gebracht, die is na een paar minuten protesteren toch maar in slaap gevallen, ik ga maar weer eens verder. An die Arbeit, zoals ze in Germanistan zeggen!
14:30 Ik kom net op tijd beneden om Sonja de poort uit te zien gaan, zoals gebruikelijk weer op de vlucht voor haar aandeel in het huishouden.
15:15 Shit, Max wordt wakker. Gedaan dus met de rust, en aangezien Sonja voorlopig niet terug zal zijn zit er voor mij niks anders op dan maar naar beneden te verkassen. Ik zou ook eens een keer gewoon de hele dag door kunnen werken…
En dan zal er straks ook wel weer verwacht worden dat ik eten kook. Dat zal in elk geval de enige manier zijn om wat verse groente op tafel te krijgen, want in het onwaarschijnlijke geval dat Sonja voor het eten zorgt zullen het wel frieten worden. Onder het motto: “dan kom er lekker makkelijk vanaf”.
15:40 Even snel naar boven en weer terug, om m’n laptop naar beneden te halen. Helaas niet snel genoeg, want hoewel ik Tom nota bene nog gevraagd heb om even op Max te letten heeft-ie dat (zoals altijd) weer niet gedaan. Max heeft intussen het TV-kastje opengemaakt, een paar DVD’s uit hun doosjes gehaald en ze vervolgens in de videorecorder gestopt. Het gevolg: ik krijg weer een woedeuitbarsting, en voor Tom is het einde computeren en ophoepelen naar z’n kamer. En ik ben zo over de rooie dat ik waarschijnlijk de rest van de dag niks meer gedaan krijg. Het eerste paracetamolletje is inmiddels alweer genuttigd.
09:45 Tom is naar school, en als vanouds ging dat weer niet zonder slag of stoot. Hij was weliswaar om 08:00 uur beneden, maar vervolgens besloot-ie om z’n boterham zo ongeveer kruimeltje voor kruimeltje op te eten. Vervolgens weer een hoop gesodemieter om ‘m z’n schoenen en jas aan te laten trekken. Sonja heb ik intussen per e-mail er nog even aan herinnerd dat ik vanmiddag weg moet, nu maar hopen dat ze daaruit zelf concludeert dat ze op tijd (lees: 14:00 uur) thuis moet zijn. Max is intussen weer druk bezig me van m’n werk te houden. Ik voel de volgende inzinking al aankomen…
09:49 Sonja’s reactie is kort en bondig: “Vast”. Hetgeen kan betekenen dat ze op tijd thuis zal zijn, maar ook dat ze gewoon de hele dag wegblijft en ik m’n afspraak af moet zeggen. Kan ook, dan mag ze wat mij betreft na werktijd de kids op komen halen en meteen doorgaan naar haar moeder.
11:23 Sonja kan weer tevreden zijn (al zal ze dat toch wel niet zijn). M’n eigen werk heb ik maar weer laten liggen, in plaats daarvan heb ik wasgoed opgeruimd, een machine wasgoed opgehangen, de volgende machine opgezet, m’n afspraak voor vanmiddag afgezegd, en Sonja meteen maar even een mailtje gestuurd om te vertellen dat ze NIET eerder naar huis hoeft, GEEN VRIJ hoeft te nemen en dus gewoon de hele dag kan DOORWERKEN. Die man met wie ik die afspraak had zit in bespreking en belt me straks terug voor het maken van een nieuwe afspraak.
Nu nog gauw even de woonkamer stofzuigen en dan moet ik Tom weer op gaan halen. De planning daarna hangt af van de vraag of hij wel of niet bij iemand af gaat spreken. Doet-ie dat niet dan gaan we door naar het Gemeentehuis (sorry, “Stadskantoor” heet dat ding tegenwoordig) om de paspoorten van de kids op te halen en daarna naar huis om te eten. Gaat-ie wel bij iemand spelen dan gaan Max en ik terug naar huis, even eten, en daarna boodschappen doen bij de Nettorama, de Lidl èn de Albert Heijn.
12:15 Tom bleek spoorloos verdwenen toen ik ‘m op kwam halen. Oh shit. Ik had nog even gehoopt dat hij langs een andere route zelf naar huis zou zijn gelopen, maar dat bleek niet het geval. Op het moment dat ik binnenkwam ging de telefoon en was het mysterie opgelost; hij was bij een vriendje gaan spelen. Tot zover m’n planning. Nou was die toch al aangepast, want toen we richting school vertrokken was het zo enthousiast aan het regenen dat ik de papieren voor het afhalen van die paspoorten maar thuis heb gelaten.
13:10 Sonja nog even gauw een mailtje gestuurd met de vraag of ze Tom op kan halen, aangezien ik niet weet of ik op tijd terug ben, en dan nu wegwezen om boodschappen te gaan doen. Ik zie nog net dat ze gereageerd op m’n andere mailtje van vandaag, en zo te zien is ze weer eens pissig. Ik zou haar gisteren niet verteld hebben hoe laat ik weg moest, maar volgens mij heb ik het haar wel verteld maar zal ze het wel weer te druk gehad hebben met zuchten en steunen. Die man van Mutsaersoord belde vervolgens ook nog, helaas bleek hij woensdag vrij te zijn, uiteindelijk zijn we uitgekomen op dinsdag 10:30 uur. Dan zal Max waarschijnlijk wel mee moeten, maar vooruit maar weer.
Ik kom nog wel toe aan het boodschappen doen, het duurt alleen wat langer eer ik weg ben…
15:23 Kijk, zo doe je dat dus. Vooraf bedenken wat je hebben moet, en alles op je boodschappenlijstje in dezelfde volgorde zetten als waarin het in de schappen ligt. In twee uur tijd bij drie verschillende winkels (op drie verschillende locaties) boodschappen gedaan, boodschappen allemaal weer opgeruimd, en Max in bed gelegd. En dan heb ik er nog m’n gemak over gedaan. Al dat werk betekent wel dat ik niet aan werkzaamheden voor m’n bedrijf toekom, dus ik heb zo’n vermoeden dat ik al weet wat vanavond m’n tijdsbesteding gaat worden. En het hele weekend, vooropgesteld dat Sonja het niet weer saboteert.
Sonja heeft inmiddels gereageerd op het mailtje over het ophalen van Tom. Hetzelfde antwoord als vanochtend: “Vast”. Waarvan ik maar aanneem dat het “Ja” betekent.
16:30 Inmiddels is iedereen thuis, Tom zit achter de computer, Sonja is naar boven en zal wel weer in bed liggen. Ik ga maar alvast aan het eten beginnen. Sonja vroeg of ik misschien frietjes voorzien had voor vanavond, maar die heeft ze niet verdiend dus krijgt ze die niet. Bovendien heb ik nog de nodige verse groenten in de koelkast liggen, en er wordt al veel te veel eten weggegooid in dit huishouden. Vandaag op het menu: de ‘papaschotel’, zijnde een mix van (in dit geval) sperziebonen, krielaardappeltjes en braadworst.
20:00 Het was alweer heibel. Tom wilde niet achter de computer vandaan komen om te komen eten, waarop Sonja besloot om ‘m dan voorlopig nog maar even te laten zitten. Als straf heeft-ie echter geen eten gehad (en dus ook geen toetje) en moest-ie na het eten direct naar bed—hetgeen betekende dat hij dus ook niet The Simpsons mocht kijken. Er was weer flink wat ruzie voor nodig om ‘m uiteindelijk achter de computer vandaan te krijgen.
Sonja’s commentaar op het eten: “Bijna net zo lekker als frieten”. Grrr…
07:00 Laat ik vanochtend eens vóór de wekker opstaan, scheelt toch weer een half uur van mijn kostbare tijd.
07:30 Tijd om de kids uit bed te gaan halen.
08:00 Tom is nog steeds niet beneden en blijkt zelfs nog in bed te liggen. Dan zit er niks anders op om ‘m maar uit bed te tillen en naast z’n bed te parkeren.
08:08 Zowaar, Tom laat zich eindelijk beneden zien.
11:00 Max heeft z’n best gedaan om me van m’n werk af te houden, maar nu is het bedtijd voor ‘m, hopelijk krijg ik nu wel wat gedaan.
11:55 De jongedame van Maatschappelijk Werk heeft zojuist weer gebeld. Ze heeft intussen m’n huisarts gesproken, maar wil nu graag dat ik even langskom op het inloopspreekuur vanmiddag om te bekijken wat ze voor me kunnen doen.
14:30 Het is alweer tijd om Tom op te gaan halen. Hopelijk kan ik ‘m met iemand laten afspreken, dan hoef ik ‘m niet mee te nemen naar m’n afspraak. Eén klein probleem: ik ga direct door en dus moet ik Tom met de auto op gaan halen, maar ik heb alleen het zitje van Max in de auto, de zitverhoger voor Tom ligt in Sonja’s auto.
14:50 Typisch. Elke dag gezanik over afspreken, en nu wil ik dat-ie dat doet en blijkt niemand daar tijd voor te hebben. Dan moet-ie maar mee.
16:00 Op naar de volgende hulpverlener. De jongedame van Maatschappelijk Werk heb ik het hele verhaal nog eens verteld, ze had voor mij zo gauw twee instellingen waar ik misschien iets aan zou hebben: Mutsaersoord in Venlo en eentje in Rosmalen waarvan ik de naam niet weet. Tijdens dat gesprek heeft ze Mutsaersoord gebeld en heb ik meteen maar even een afspraak gemaakt voor morgenmiddag. Directe opname is niet mogelijk, want de papierwinkel kan ik daar wel krijgen maar daar moet dan wel nog de handtekening van m’n huisarts op. Overmatig veel vertrouwen in Mutsaersoord heb ik niet; ik heb vooral rust en stilte nodig, maar hun aanpak schijnt vooral te draaien om bezigheidstherapie en sporten. Daar zit ik niet op te wachten, daar ben ik ook niet mee geholpen, en sportscholen en knutseluurtjes hebben we hier in Eindhoven ook wel.
Sonja’s reactie later op de middag is typerend: gezucht.
Aangezien ik gisteren weer eens niet aan m’n blog ben toegekomen, vandaag maar weer een overzicht van twee dagen tegelijk.
Gisterochtend heb ik eigenlijk helemaal niks kunnen doen. Ik heb wel achter m’n computer gezeten, maar echt iets gedaan heb ik eigenlijk niet. Ging niet, want m’n hoofd was continu bezig met alle ellende van m’n leven. Tegen dat het 10:00 uur was, was ik zo overdraaid dat het zweet van m’n rug stroomde, ik m’n shirt zo ongeveer uit kon wringen, en toen maar even onder een lauwe douche ben gaan staan. Max wilde vervolgens niet naar bed, dus dat schoot ook al niet op.
Om 13:30 uur kwamen vervolgens Vera van Nunen en een van de andere dames van de afdeling opvoedingsondersteuning (ik weet nog steeds niet hoe die club nou eigenlijk precies heet) van Welzijn Eindhoven weer langs. Sonja gaf zoals gebruikelijk weer haar nogal verdraaide versie van de situatie, maar had nu kennelijk opeens geen bezwaren meer tegen echtscheiding. In elk geval tot ze zich weer bedenkt. De dames waren het gelukkig wel met me eens dat ik hulp, en vooral rust en stilte, nodig heb. Om daar wat druk achter te zetten heb ik met ze afgesproken dat ik m’n huisarts zou gaan bellen voor een afspraak, om zo snel mogelijk ziekenhuisopname geregeld te krijgen.
Nadat ze vertrokken ging Sonja weer terug naar d’r werk, want een middag vrij nemen voor zoiets “kunnen we ons niet veroorloven”. Ze wil het liefst helemaal geen vrije dagen opnemen maar die allemaal aan het einde van het jaar laten uitbetalen omdat we “dat geld hard nodig hebben”. Het zou me verbazen als het lukt, vrije dagen krijg je als regel alleen maar uitbetaald als je ze hebt opgebouwd maar bij het beëindigen van je arbeidsovereenkomst nog niet hebt opgenomen. Standaard in overige gevallen is dat je een beperkt aantal dagen (meestal 5, soms 10) mee mag nemen naar het volgende kalenderjaar, en de resterende niet-opgenomen verlofdagen dan gewoon kwijt bent. Dat is dan ook weer een van de nadelen van afgericht zijn voor de Duitse arbeidsmarkt: totaal geen besef van hoe het in Nederland geregeld is.
Direct nadat ze vertrokken was heb ik m’n huisarts gebeld en een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend. Sonja was toen ze weer thuiskwam weer haar normale ongenietbare zelf en ging nadat de kids naar bed gingen zelf ook naar bed—zonder dat even aan te kondigen overigens.
09:30 Afspraak bij de huisarts. Ik heb ‘m uitgelegd wat mijn probleem is, en hij was het inderdaad met me eens dat ik rust en stilte nodig heb. Kennelijk heb ik het echter niet voldoende uitgelegd, want spoedopname zat er niet in. Hij suggereerde dat ik misschien geholpen zou zijn met een rusthuis in plaats van een psychiatrische inrichting en heeft me er naar eentje doorverwezen. Dat moet ik echter wel grotendeels zelf regelen. Zo’n rusthuis heeft overigens wel een financieel nadeel. Tegen dat m’n bedrijf redelijk loopt ga ik een arbeidsongeschiktheidsverzekering nodig hebben, en standaard kosten die al tussen de 1.000 en 1.500 euro per jaar. Als je dan echter naar waarheid moet vermelden dat je ooit opgenomen bent geweest in een psychiatrische inrichting wordt je beschouwd als een geval van verhoogd risico, en vliegt de premie nog verder omhoog.
10:30 Op de terugweg ben ik meteen maar even bij de Lidl boodschappen gaan doen. Niet veel, en eigenlijk is m’n woensdag daar ook niet voor bedoeld, maar als ik Sonja dat laat doen krijg ik nog meer gezucht en gesteun, en daar heb ik geen zin in. Onderweg heeft zowaar iemand weer een vermelding verdiend: een bumperklever op een 50 km/u weg, die vervolgens voorbij schoot en meteen weer terug ging naar de rechterbaan, om vervolgens naast me stil te staan bij het stoplicht. Kennelijk had-ie haast. Gna gna, hij stond op de strook voor rechtdoor, ik op de strook voor rechtsaf, en ik mocht eerder weg. Gna gna. De auto in kwestie: een rode Hyundai Coupe, kenteken TT-BP-88.
12:00 Het valt nog niet mee om hulp geregeld te krijgen. Volgens m’n huisarts zit in Rosmalen een rusthuis met een goede reputatie, maar die kreeg ik op Internet niet gevonden. Ook had ik van hem een verwijsformulier naar Welzijn Eindhoven gekregen, die ik net even gebeld heb voor een afspraak. Die verbonden me vervolgens door met Maatschappelijk Werk, de jongedame aan de andere kant van de lijn wist eigenlijk niet goed of ik bij hen moest zijn of bij GGzE (Geestelijke Gezondheidszorg Eindhoven) en moest dat even overleggen met haar collega aangezien ze er zelf nog maar kort werkte. Ergens tussen nu en 13:00 uur belt ze terug.
12:57 En jawel, de jongedame van Maatschappelijk Werk heeft teruggebeld. Ze wil eerst even met m’n huisarts overleggen, maar die heeft tot 13:30 uur z’n lunchpauze. Vanmiddag belt ze me nog een keer terug, nadat ze met de huisarts overlegd heeft.
14:20 Zojuist heeft ze weer gebeld, maar m’n huisarts bleek vanmiddag niet aanwezig te zijn. En dus schuift het allemaal weer een dag op. Shit.
18:00 Tijd om Max maar eens op te gaan halen. Ik vraag me alleen wel af hoe Sonja hem vanochtend naar de opvang heeft gekregen, want het kinderstoeltje waarin hij in de auto vervoerd moet worden heeft ze niet meegenomen. Wel meegenomen is de zitverhoger, maar daarvoor is hij nog te klein.
18:15 Voor de zekerheid bel ik Sonja nog even om te vragen of zij Tom op gaat halen. Geen gehoor.
18:20 Net als ik bij de opvang naar binnen loop belt Sonja terug. Ze heeft zowel Tom als Max opgehaald en staat nu bij de Albert Heijn. Geweldig. Not. Ik sta dus voor joker bij de opvang en kan weer naar huis. Weer een half uur verspild. Gelukkig is mijn tijd niet belangrijk… Ik ben benieuwd hoe ze dat ophalen dan geregeld heeft; twee kinderen die allebei nog niet zo op de achterbank mogen, en dan toch maar één zitje in de auto…
Dat snap ik dus niet. Wel altijd klagen dat ik “niet communiceer” maar zelf vervolgens van alles gaan doen zonder eerst te overleggen. Volgens mij doet ze het met opzet…
20:45 De kids liggen eindelijk in bed, maar niet zonder slag of stoot. Max had weer last van z’n maag, en Sonja was weer eens ruzie aan het maken met Tom. Eindelijk relatieve rust, want ze zijn twee uur geleden thuisgekomen en zijn zo’n beetje continu tegen elkaar tekeer aan het gaan. Ik ga voor de afwisseling maar eens een paar uurtjes gamen, Tom’s Lego komt morgen wel weer aan de beurt.
Op de valreep nog even een pesterijtje van Sonja: ze had even gauw de afwas gedaan (dat wil zeggen, afwassen en opstapelen, want afdrogen en opruimen is teveel gevraagd) maar m’n koffiemok heeft ze gewoon laten staan. Kinderachtig.
21:20 De volgende hatelijke opmerking. Alvorens te gaan spelen heb ik nog even m’n webmail bekeken. Aangezien Need for Speed niet draait op m’n laptop heb ik de desktop-PC in gebruik. Commentaar van Sonja: “Ik weet dat het je tegenstaat, maar ik zou m’n mail van m’n werk weer eens op moeten halen” (dat kan ze niet bij haar huidige opdrachtgever en moet ze dus thuis doen). Wat is er nou zo moeilijk aan om gewoon even te vragen of het even kan? Bovendien heeft ze zelf ook nog een laptop, maar die moet opnieuw ingericht worden en kennelijk wordt van mij verwacht dat ik dat voor haar doe.
21:40 Sonja schuift een stoel bij en zet mijn laptop aan om haar e-mail op te gaan halen. Zonder te vragen. En dat terwijl ik zelf zo ongeveer nog toestemming moet vragen om naar de WC te mogen.
22:15 Sonja is klaar met haar e-mail en keert terug naar de bank en de TV. Even m’n laptop uitzetten en de stoel terugzetten is—geen verrassing hier—weer eens teveel moeite. In plaats daarvan komt vanaf de bank de opmerking dat ik dat nog even moet doen.
07:45 De dag begint al slecht voor m’n humeur. Sonja heeft zo te zien gisteren nog even een machine was opgezet en de was daarna opgehangen, maar de wasmachine ook even uitzetten (een simpele handeling van twee seconden) was kennelijk weer te veel moeite. Op het aanrecht ligt een stapel afval, het was dus ook al teveel gevraagd om dat even buiten in de vuilnisbak te gooien.
08:15 Het is toch niet te geloven! Max en ik hebben al ontbeten, Max zit al in z’n buggy, maar Tom is nog steeds niet op komen dagen. Wat blijkt? Gewoon, precies datgene wat ik al verwacht had: hij is nog niet aangekleed maar zit op bed te spelen. Dat wordt dus heel snel aankleden en zonder ontbijt naar school. En trakteren vanwege z’n verjaardag kan-ie wat mij betreft ook wel vergeten vandaag.
10:15 Ik ben weer veel te aardig en heb met juffrouw Gerrie afgesproken dat ik rond 10:30 uur terug op school ben om Tom’s verjaardag in de klas te vieren. Max heeft intussen een hoop zooi van een van onze kasten afgegooid, en ik ben het nu zo beu dat ik een doos gepakt heb, al die rommel erin gegooid heb, en de doos op Sonja’s bed geparkeerd heb. Het zijn vooral haar spullen, dan mag ze het ook zelf opruimen. Ik ga maar eens alles inpakken voor school: een speeltje met snoepje voor elk van de kids, mini-ijsjes voor diezelfde kids, en nog wat meer van die ijsjes plus een doos chocoladesoesjes voor het personeel (dat schijnt daar gebruikelijk te zijn).
11:00 Juffrouw Gerrie is vanaf nu uit de gratie. Nadat speeltje & snoepje waren uitgedeeld wilde ik Tom nog een rondje laten maken met de ijsjes, maar volgens juffrouw Gerrie “hadden ze wel genoeg gesnoept”. Geen ijsjes voor de kids dus (ook al is het zomers weer), en dus ben ik met evenveel ijsjes en soesjes thuisgekomen als waarmee ik vertrokken ben. Want zo ben ik dan ook wel weer: geen discriminatie, als de kids hun ijsje niet krijgen dan krijgt het personeel ook niks.
Sonja had ik vanochtend even een mailtje gestuurd over het bijna geannuleerde feestje van Tom en het feit dat ik gigantisch achterloop met m’n werk. Het antwoord is intussen ook binnen, ze vindt dat ik de ochtend maar aan Max moet besteden en de middag en avond aan m’n bedrijf, want dat zou voor mij meer rust betekenen. Leuke theorie maar niet compatibel met de praktijk. Op die manier kom ik niet aan ontspanning toe, en helaas voor haar ben ik niet gedrild voor een leven dat alleen maar bestaat uit werken en slapen, zoals bij onze oosterburen gebruikelijk schijnt te zijn.
11:45 Max mag even naar bed, ik heb nog helemaal niks kunnen doen voor m’n bedrijf. Erg vervelend, want volgens m’n urenstaat moet ik deze maand nog zo’n 129 uur aan m’n bedrijf besteden om weer op schema te komen voor m’n 1225 uur. Dat komt neer op bijna 6,5 uur per dag, elke dag tot het einde van de maand. Dat ga ik dus van z’n lang zal ze leven niet redden.
