Ik had vandaag net zo goed kunnen gaan werken. Ik ben wel bij de huisarts geweest, maar de GGzE en Welzijn Eindhoven hebben zich niet gemeld. De huisarts kon eigenlijk weer eens niks voor me doen, zijn bijdrage bestond uit het voorschrijven van Oxazepam, een inslaper. Helaas valt dat in de categorie ‘geneesmiddelen die de rijvaardigheid beïnvloeden’, is de Oxazepam zelf na acht uur uitgewerkt maar kunnen de bijverschijnselen het 24 uur volhouden, waarmee het vrijwel nutteloos is. De enige tijd dat ik het spul zou kunnen gebruiken is tussen vrijdagavond en zaterdagavond, anders kan ik niet gaan werken. Dat betekent dus ook dat ik dan zaterdag en zondag veel zou slapen en de rest van de tijd ook met die bijverschijnselen zit, waardoor ik in het weekend weinig of niks meer doe. Da’s ook niet de bedoeling, want in het weekend probeer ik juist zoveel mogelijk weg te zijn.
Aangezien ze zelf niet belden heb ik de GGzE en Welzijn Eindhoven zelf maar gebeld, zo ergens rond 16:00 uur. En ook dat schoot niet op.
GGzE: Nelly Arts, de therapeut waarbij ik onder behandeling, ben blijkt twee weken vakantie te hebben, maar nadat ik het ‘sirenes en blauwe zwaalichten’ verhaal verteld had zou de dame aan de andere kant van de lijn gaan kijken of ik bij iemand anders terecht kon. Of ik tot 16:15 uur bereikbaar was. Ja hoor, geen probleem. En dus werd ik om 16:35 uur teruggebeld. Dat bleek een psychiater te zijn, die verkondigde ook al dat ze niets aan de crisis kon doen, maar ze wilde voor maandag een afspraak maken om te bekijken of ik geholpen zou zijn met medicijnen. Aldus geschiedde.
Welzijn Eindhoven: gebeld, Vera van Nunen was inderdaad aanwezig maar telefonisch in gesprek, de dame aan de andere kant van de lijn zou haar terug laten bellen. Hetgeen niet gebeurde.
Kortom, ik voel me behoorlijk in de steek gelaten. Ik luid de noodklok, waarschuw expliciet voor de gevaren van de huidige situatie, maar niemand kan of wil er iets aan doen. Het zal wel weer moeten gaan zoals het altijd in dit land lijkt te gaan: hulpverleners zijn op de hoogte maar grijpen niet in, vervolgens gaat het gruwelijk fout, waarna heel Nederland weer eens over de hulpverleners heenvalt omdat ze niet ingegrepen hebben. Je zou toch denken dat ze bijgeleerd zouden hebben na al die familiedrama’s van de afgelopen jaren…
Gelukkig is er niet alleen maar ellende, en zijn er ook nog mensen die m’n aanwezigheid wel op prijs stellen. Gisteravond ben ik met de trein naar Boxtel gegaan waar ik had afgesproken met een van m’n Engelen voor een avondje film kijken. Niks bioscoop, gewoon lekker op de bank DVD-tje kijken, pilsje erbij (vandaar de trein in plaats van de auto), stokbroodje erbij, en m’n GSM uit. Ik blijf het een mooie uitvinding vinden, die uitknop. Beste knop op het hele apparaat.
Ja, het was bijzonder gezellig. Ik heb er van genoten. Heerlijk, zo’n avondje geen stress en geen zorgen. Dat moeten we vaker doen. De film was “I Am Legend” met Will Smith, geen onaardige film als je het oorspronkelijke verhaal niet kent, alleen het einde is nogal teleurstellend, om niet te zeggen ongeloofwaardig. Ach ja, je kunt niet alles hebben. En het gezelschap op de bank maakte het meer dan goed.
Afgelopen woensdag heeft Sonja me zo gigantisch onderuit getrapt dat ik weer terug op de rand van een zenuwinzinking ben beland. Niet alleen dat, ze is zover gegaan dat ik me nog maar met moeite in kon houden, anders had ik ‘r eerst van de trap gesmeten en naderhand ook nog met d’r kop tegen de muur geramd (de zogeheten ‘Duitse methode’). Tijd dus om groot alarm te slaan bij al die hulpverleners. Er is nog nooit iemand geweest die me zover heeft gekregen dat ik door het lint ga, maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat als het gebeurt ik tijdelijk niet toerekeningsvatbaar ben, en in staat tot extreem fysiek geweld.
Eerst de huisarts gebeld, maar daar kon ik eigenlijk pas over anderhalve week terecht. Daarop heb ik de assistente uitgelegd wat er aan de hand was, en gezegd dat als er nu niet ingegrepen wordt, een dezer dagen de straat opgeschrikt zal worden door sirenes en blauwe zwaailichten. Dat hielp, opeens had ze aanstaande maandagmiddag nog een plekje vrij. Wat een beetje druk al niet vermag.
De GGzE en Welzijn Eindhoven waren niet te bereiken op vrijdagmiddag om 17:00 uur, dus die heb ik per e-mail gewaarschuwd en verzocht in te grijpen. Op m’n werk heb ik aangegeven maandag niet beschikbaar te zijn, hopelijk kan ik die dag gebruiken voor overleg met al die instanties.
Vanochtend vond ik in m’n mailbox een e-mail van Sonja. Na eerst twee keer geweigerd te hebben per e-mail met argumenten te komen heeft ze zich kennelijk toch bedacht, want ze kwam zowaar met argumenten aan. Helaas voor haar bleken die niet al te solide in elkaar te zitten. Een samenvatting.
Argument: ze krijgt geen urgentie bij de woningcorporaties als ze “financieel zelf in staat is om binnen zes maanden een woning te kopen of te huren op de particuliere markt of in het duurdere segment van een woningcorporatie”. Mooi toch, dat betekent dat de woningcorporaties het met me eens zijn dat het voor haar geen probleem moet zijn om een andere woning te vinden.
Argument: “Ik kom niet in aanmerking voor huursubsidie”. Klopt (afgezien van het feit dat dat tegenwoordig huurtoeslag heet), maar het zegt natuurlijk wel wat over de hoogte van haar inkomen. Kennelijk denkt ze dat een huurwoning alleen maar passend is als de overheid bijdraagt in de huur.
Argument: “Ik heb recht op kinderalimentatie, bij een brutosalaris van € 1.200 zou er theoretisch € 400 bruto aan kinderalimentatie mogelijk moeten zijn”. Ze zit zich dus al weer rijk te rekenen, want ten eerste bedraagt mijn inkomen bij lange na geen € 1.200 bruto per maand, en wordt er bij het bepalen van de hoogte van de kinderalimentatie ook gekeken naar mijn (vrijwel volledig afwezige) draagkracht. Ik denk dat ze blij mag zijn als ze een paar tientjes per maand krijgt.
Argument: “De berekening van de alimentatie klopt niet, want er moet nog van alles vanaf”. Die berekening zal inderdaad niet 100% kloppen, maar ik had er dan ook bij vermeld dat het een Quick & Dirty berekening was. Enerzijds moet er wel wat van af, anderzijds komt er ook weer bij, dus per saldo zullen die bedragen heel aardig in de buurt van de werkelijkheid komen. Sonja denkt echter dat ze per saldo beter af zal zijn met het betalen van partneralimentatie. Ik waag het te betwijfelen…
Argument: ik zou er geen rekening mee hebben gehouden dat ze waarschijnlijk naar een plek buiten Eindhoven moet verhuizen, waardoor ze alle kinderopvang opnieuw moet regelen en Tom naar een andere school zou moeten. Helaas voor haar, weer fout. Er zijn volop woningen in Eindhoven, en zelfs als ze elders in de regio zou gaan wonen heeft dat geen gevolgen voor school en opvang. Bij Tom op school zitten kinderen uit de hele regio, en aangezien ik zelf met enige regelmaat ritten rij voor de buitenschoolse opvang weet ik dat ook daar kinderen uit de hele regio zitten.
En als het ultieme argument om niet te verhuizen: Tom wil niet verhuizen. Pardon? Die jongen is zes, sinds wanneer hebben kinderen van die leeftijd beslissingsrecht bij verhuizingen?
Voor de rest alleen maar herhaling. In bijvoorbeeld Tilburg zijn woningen goedkoper, en als dat niet kan met m’n werk moet ik daar maar een andere baan gaan zoeken, want ik ben degene die weg wil. Weg uit m’n huwelijk, ja, maar m’n woning voldoet prima. Of ik moet ergens in de stad maar een kamer huren of zo, aldus Sonja. Waaruit maar weer eens blijkt dat ze niet luistert, want ik heb haar al eerder uitgelegd dat je als kamerbewoner geen huurtoeslag krijgt waardoor op kamers wonen niet betaalbaar is.
En toen was het tijd voor haar ‘Meet & Feed’. Raar verhaal dit keer. Ze moest verkleed want ze gingen een rollenspel doen (drie uur lang) en dan kwam er nog wat achteraan (nabespreking of zo, denk ik) waarvoor ook nog eens twee uur gepland stond. Dat hele verhaal zou om 18:00 uur beginnen, dus zouden ze tot 23:00 uur bezig zijn. En om het nog gekker te maken: ze ging niet met haar eigen auto maar werd opgehaald en ook weer thuisgebracht. De geloofwaardigheid wordt steeds minder, uit m’n vrienden- en kennissenkring kwam opnieuw het vermoeden dat ze vreemd gaat.
Het onderdeel van Yacht waarvoor Sonja werkt detacheert ICT-professionals; waarom zouden die zich moeten verkleden voor een bijeenkomst? Voorbereiding op een automatiseringsproject in het kasteel van Doornroosje of zo?
Waarmee we zijn aanbeland bij het verschil tussen mij en mijn vrienden- en kennissenkring: zij hebben een vermoeden dat Sonja vreemd gaat, ik weet het inmiddels eigenlijk wel zeker.
Het was weer eens een zware dag vandaag. Aangezien er twee kinderen van m’n schoolroute op schoolkamp zijn vertrek ik wat later, of beter gezegd wat minder vroeg. Om 06:00 uur ging de wekker af, om 06:30 uur opgestaan, om 07:00 uur de deur uit, kinderen ophalen en naar school brengen, en dan om 09:00 uur weer thuis. Nog meer documenten kopiëren voor de echtscheidingsaanvraag, om 11:30 uur weer de deur uit om diezelfde kinderen op te halen en thuis af te leveren. Na de laatste afgeleverd te hebben door naar kantoor om wat papieren op te halen voor een middagrit, en toen ik daar stond werd meteen ook maar even gevraagd of ik even met een andere chauffeur mee wilde rijden, want er stond een taxibus bij een zieke collega en die moest naar een niet-zieke collega.
Uiteindelijk om 14:55 uur thuis, om twintig minuten later te vertrekken voor de volgende rit. Rond 17:00 uur weer thuis, waar een half uur later Sonja ook binnenwandelde. Als je dacht dat al dat werk al ellende was, het begon nu pas. Ze begon weer te zeiken over de kinderalimentatie (want partneralimentatie wil ze niet betalen, maar kinderalimentatie wil ze wel ontvangen), en vervolgens kreeg ik ook nog eens naar m’n hoofd dat ik haar bedreigd zou hebben. Wat bleek: in dat voorstel ‘Huisvesting vs. alimentatie’ heb ik de regelgeving rond de alimentatieplicht beschreven, en daarbij is ook vermeld dat bij niet-betalen het hele circus op gang komt van deurwaarders, incassobureaus en dergelijke. Gewoon zakelijke informatie, maar paranoïde als ze is ziet ze dat meteen weer als bedreiging.
Dan werd ook nog een paar keer herhaald dat de advocaat wel rekening moet houden met de kosten die ze heeft voor kinderopvang. Ik zal het hem/haar vragen (misschien), maar ik heb er zo m’n twijfels over of ze daar rekening mee houden. Als ze dat al doen zullen ze toch op z’n minst alle facturen moeten hebben, maar daarvan wist Sonja te vertellen dat ze niet weet waar die allemaal zijn. Juist.
Ook wist ze nog te vertellen dat ze met haar inkomen geen huurtoeslag krijgt, en dat ik maar eens op de site van de Belastingdienst moest gaan kijken waar die grens lag. Daar zit ze inmiddels inderdaad boven, maar om dan maar gelijk weer tekeer te gaan… Typisch Sonja trouwens: eerst wat beweren, en dan van anderen verwachten dat die zelf de onderbouwing gaan leveren voor háár argumenten.
Oh, en het feit dat ze van d’r echtscheiding een complete oorlog aan het maken is, is uiteraard weer eens mijn schuld.
Ik ben het nu dus echt zat. Wat mij betreft kan ze vertrekken. Interesseert me niet waarheen en wat voor problemen dat voor haar oplevert, als ze maar vertrekt en de kinderen meeneemt.
Update 22:00 uur
Om 19:15 uur vertrokken voor m’n laatste rit van vandaag, en om 21:00 uur weer terug. Waarop Sonja weer opnieuw begon met ruziemaken, waar Tom en Max bij waren zodat ze me vervolgens kon verwijten dat ik ruzie maak waar de kinderen bij zijn. Een en al kritiek, maar de eerste constructieve bijdrage van Sonja moet nog komen. Intussen heeft ze weer precies datgene bereikt wat ze wil bereiken: ik balanceer alweer op de rand van een totale zenuwinzinking. Fijn volk, die Duitsers… Ik krijg het idee dat we na de oorlog Duitsland niet opnieuw hadden moeten opbouwen, maar in plaats daarvan volledig plat hadden moeten bombarderen…
Nog wat ‘constructieve’ bijdragen van Sonja vandaag: ik ben een risico, ik moet maar een andere baan gaan zoeken, en ik moet maar in m’n taxibus gaan wonen. Want bij haar moeder wonen kan zogenaamd niet, kinderopvang elders kan ze ook niet krijgen, en geen werkgever wil haar hebben omdat ze kinderen heeft. Vreemd genoeg liep ze een paar maanden geleden nog te verkondigen dat ze meerdere aanbiedingen van werkgevers had liggen, en toen ze bij Yacht ging werken waren die kinderen er ook al. Oftewel, het is weer gewoon het zoveelste smoesje.
Oh, en al die vermeende vrienden en kennissen van haar die zogenaamd staan te popelen om te helpen? Die zitten er (volgens Sonja zelf!) niet op te wachten om haar met de kinderen in huis te nemen. En dat noemt ze dan vrienden? Als dat haar ‘vrienden’ zijn, dan word ik toch nieuwsgierig naar haar vijanden…
