Vanochtend heb ik Sonja er nog eens per e-mail op gewezen dat ik van haar degelijke argumenten verwacht in plaats van alleen maar de opmerking dat mijn argumenten gebaseerd zouden zijn op verkeerde informatie. Gezien het uitblijven van een antwoord kan ik alleen maar constateren dat ze nog altijd meent dat ze gewoon per definitie altijd gelijk heeft en dus haar mening niet hoeft te onderbouwen. Helaas voor haar zie ik dat toch anders, en zal dit zeker consequenties hebben.
Vanmiddag had ik weer eens een afspraak bij GGzE Geldrop. Dat heeft in het kort drie reacties opgeleverd. De eerste was eentje van onbegrip over het feit dat zooi van mijn schoonmoeder opeens bij mij in de schuur opgeslagen moesten worden. De tweede was lof voor het feit dat ik tegen Vera van Nunen (van Welzijn Eindhoven) had gezegd dat ik vind dat ik erbij hoor te zijn als ze over onze kinderen komen praten. Tot slot werd mijn voorstel “Huisvesting vs. alimentatie” betiteld als “een goede en creatieve oplossing”. Kortom, al met al positief.
Na m’n laatste rit ben ik maar eens even onderuitgezakt in een lekker warm bad. Om 18:30 uur hoorde ik Sonja binnenkomen, en kennelijk was die ergens niet tevreden over want er werd volop met de deuren geslagen. Een uur later was het eten klaar, en was Sonja opeens verdacht vriendelijk. Aangezien dat op z’n zachtst gezegd nogal ongebruikelijk is ben ik maar meteen wantrouwig geworden; als ze zo begint moet ze wat gedaan hebben.
En jawel hoor, of ik donderdagavond de kids op wilde gaan halen bij de opvang. Oftewel, ze moet weer ergens heen. Het vergde wat doorvragen, maar uiteindelijk bleek dat ze donderdagavond weer een ‘Meet & Feed’ heeft. Een half jaar geleden hadden we toch echt afgesproken dat afspraken ruim op tijd aangekondigd moeten worden, maar klaarblijkelijk vindt Sonja dat ze zich daar niet aan hoeft te houden. Ook goed, maar als zij zich daar niet aan hoeft te houden, hoef ik het ook niet meer.
Het zal in elk geval wel laat worden. Die bijeenkomsten duren tot 21:00 uur (vreemd genoeg duurden die tot voor kort maar tot 20:00 uur), en volgens Sonja moest ze daarvoor ook nog naar Den Bosch omdat het pand van Yacht in Eindhoven verbouwd wordt. Dan ga je je toch afvragen wat voor afspraken ze die avond nog meer heeft… en of die ‘Meet & Feed’ plaatsvindt in een pand van haar werkgever of in de slaapkamer van een andere man dan waarmee ze getrouwd is…
De komende weken heeft Tom vakantie, en Sonja wist te vertellen dat ze een aantal dagen vrij had genomen. Oh, ze zat toch in haar laatste week bij d’r huidige project bij de Rabobank? Niet dus, dat bleek alweer verlengd te zijn, deze keer tot augustus. Maar ook dat was waarschijnlijk niet belangrijk genoeg om dat meteen even mede te delen toen ze het zelf hoorde.
Sonja heeft zich verwaardigd alsnog te reageren op mijn voorstel van verhuizen vs. alimentatie. En jawel, wat ik voorzien had gebeurde ook: ze heeft het voorstel afgewezen. Nou is het in dit land gebruikelijk dat, als je het met iemand niet eens bent, diens argumenten weerlegt en met onderbouwde tegenargumenten komt. Maar helaas, Sonja is afgericht voor de Duitse samenleving en daar gaat het kennelijk toch heel anders. Sonja’s letterlijke reactie:
“Hartelijk dank voor het gedane voorstel. Helaas spijt het me je te moeten meedelen dat ik er geen gebruik van zal maken en dat ik zal blijven vasthouden aan de eerder gemaakte afspraak. Dit houdt in dat jij op een nader te bestemmen einddatum maar bij voorkeur bij het uitspreken van de echtscheiding de gemeenschappelijke woning per ommegaande met al je bezittingen zult verlaten en dat je de woning en de overeengekomen boedel die volgens verdeling mij zal toebehoren met alle rechten en plichten zult overdragen aan mij en de kinderen. De reden voor deze beslissing is dat de door jou hier gegeven argumentatie is gebaseerd op verkeerde en deels zelfs incorrecte informatie. Bovendien laat je een aantal wezenlijke zaken buiten beschouwing.“
Inderdaad, u raadt het al, wat dan de juiste informatie zou zijn werd niet vermeld, en die vermeende “andere wezenlijke zaken” schitteren ook al door afwezigheid. Maar eerlijk gezegd zou het me verbaasd hebben als ze dat alles er wel bij vermeld zou hebben; Sonja vindt nou eenmaal dat ze boven mij staat, en in Duitsland is het nog altijd zo dat de baas altijd gelijk heeft.
Ik vraag me trouwens af wat de experts van haar taalgebruik zouden vinden. Ondanks dat de geciteerde alinea een flinke lap tekst is bestaat deze toch maar uit vijf zinnen; de derde zin klinkt erg formeel, is maar liefst 58 woorden lang, en klinkt daarmee als een formele volzin. Het valt nog mee dat het niet in het Duits is… De daaropvolgende zin heeft het over “verkeerde en deels zelfs incorrecte informatie”. Nou kan ik me vergissen, maar volgens mij rammelt dat taalkundig behoorlijk aangezien “verkeerd” en “incorrect” synoniemen zijn. Voor degenen die spijbelden op de dag dat die uitdrukking op school behandeld werd: synoniemen zijn verschillende woorden met dezelfde betekenis. Eigenlijk staat er dus “verkeerde en deels zelfs verkeerde informatie”.
Nou ben ik geen taalkundige, maar die hele tekst wekt bij toch de indruk van iemand die zich aanzienlijk beter en intelligenter voor wil doen dan ze eigenlijk is.
Ik heb de betreffende correspondentie maar alvast uitgeprint; morgenmiddag heb ik weer eens een gesprek bij de GGzE, eens zien wat ze er daar van denken.
En dat was de middag nog maar, toen kwam de avond. Sonja was rond 19:00 uur thuis met de kids. Een half uur later kwam Tom naar boven, toen ik ‘m vroeg of het eten al klaar was wist hij te vertellen dat het eten nog niet klaar was, want “mama moest eerst nog wat doen op de computer”. Hoebedoelu, prioriteiten? Weer een half uur later kwam Tom naar boven met m’n bord eten. Ik dus weer met bord naar beneden, bleek de rest al gegeten te hebben (ja, m’n eten was inderdaad al bijna koud), en volgens Sonja had ze toch echt naar boven geroepen dat het eten klaar was. Vast…
Maar we zijn er nog niet. Om 20:00 uur stond opeens ene Hans aan de deur. Geen idee welke precies (Sonja heeft er verschillende in haar kennissenkring), maar hij kwam spullen van Astrid Holten (m’n schoonmoeder) afleveren die kennelijk bij ons in de schuur opgeslagen moesten worden. Daar wist ik niets van, en ik weet toch echt 100% zeker dat Astrid een opslagruimte heeft gehuurd voor d’r inboedel. Dus waarom haar zooi nou opeens in mijn schuur moet liggen, geen idee. Maar zodra het in de weg ligt vliegt het eruit.
Sonja en ik hebben allebei een heet hangijzer bij de echtscheiding: bij mij is het huisvesting, bij haar de alimentatie. Aangezien ze twee keer keer zoveel inkomen heeft als ik is zij namelijk degene die alimentatie moet gaan betalen.
Eerst de huisvesting: gigantisch probleem, want ik kan nergens terecht. Voor de sociale woningbouw ben ik geen urgentiegeval, en dus mag ik achteraan aansluiten met een wachttijd van zes tot zeven jaar. Twee woningcorporaties hier in Eindhoven verloten hun woningen (www.kansrijkhuren.nl), maar dat is met een gemiddelde van misschien twee per week en 800-1200 reacties per woning. Het kan dus zijn dat ze morgen bellen dat ik een woning toegewezen krijg, maar het kan ook jaren duren.
Zelfstandige woonruimte in de particuliere sector is onbetaalbaar, want voor de huurtoeslag mag mijn maximale huurbedrag ongeveer € 480 per maand zijn, maar woningen in die sector zijn een stuk duurder dan dat. Onzelfstandige woonruimte dan (oftewel: op kamers)? Ook al niet, want daarvoor vragen ze hier ook al gauw € 400 per maand, en als kamerbewoner heb je geen recht op huurtoeslag. Koopwoning dan misschien? Ook al niet, want met mijn inkomen krijg ik maximaal € 40.000 aan hypotheek, en daar koop je in Eindhoven nog maar amper een garagebox voor, laat staan een woning.
Sonja weigert te verhuizen, want die heeft zichzelf er inmiddels van overtuigd dat ze, als ze zich inschrijft en urgentiestatus krijgt, ze een tweekamerflatje van € 600 per maand aan de andere kant van Eindhoven zal krijgen. Ik heb geprobeerd haar uit te leggen dat dat niet kan, aangezien een tweekamerflat geen passende woning is voor een volwassene plus twee kinderen, en dergelijke huurbedragen niet voorkomen in de sociale woningbouw. Maar helaas, ook dat verhaal past niet in Sonja’s wereldbeeld en dus wordt er niet geluisterd.
Door naar de alimentatie. Sonja heeft ergens op Internet een berekening gevonden waarmee ze uitkwam op een alimentatie van zo’n € 600 per maand. Traditiegetrouw heeft ze niet verder gelezen, anders had ze geweten dat dat het maximale bedrag is wat ze met haar inkomen kwijt zou zijn. De mededeling dat er ook gekeken wordt naar mijn inkomen en naar het bedrag per maand wat zij nodig heeft was weer eens aan dovemansoren gericht.
Tijd dus voor een andere aanpak. Ik heb haar voorgesteld (voorzien van de nodige argumenten) dat zij met de kinderen gaat verhuizen, in ruil daarvoor zie ik dan af van alimentatie. Dat zou mijn huisvestingsprobleem oplossen, en haar de komende 12 jaar (de maximale alimentatieduur) ettelijke duizenden euro’s besparen. Het heeft nog wel meer voordelen, maar bij Sonja draait alles om geld dus wat dat het krachtigste argument. Noodgedwongen is dat voorstel per e-mail gegaan. Als ik het mondeling geprobeerd zou hebben was ik al bij voorbaat kansloos geweest, want zodra Sonja het woord ‘verhuizen’ hoort in combinatie met haar eigen naam gooit ze haar kont tegen de krib en luistert ze niet meer.
Sonja reageerde in stijl. Geen “akkoord” of zelfs maar “klinkt niet verkeerd, daar wil ik even over nadenken”, nee, in plaats daarvan mailde ze terug met een verwijzing naar de al eerder genoemde website kansrijkhuren.nl met de opmerking dat er verschillende woningen op aangeboden worden die ik zou moeten kunnen betalen. Ik heb haar geadviseerd om er eerst eens over na te denken en zonodig de mening van anderen te vragen, maar Sonja kennende zal dat wel weer niet gebeuren en houdt ze gewoon haar poot stijf.
Tijd voor hardere maatregelen, vrees ik…
Vanmiddag om half drie hadden we thuis weer eens een afspraak met Vera van Nunen van Welzijn Eindhoven. Of beter gezegd: Sonja had een afspraak, want die had het (ongetwijfeld met opzet) zo gepland dat het samenviel met mijn middagrit. Ik had nog gevraagd of ze dat kon verzetten, maar het antwoord luidde dat ze “geen tijd had op de tijdstippen dat ik tijd heb”. Nou zijn m’n werktijden dusdanig dat ik (als er geen extra ritten zijn) elke dag tussen pakweg 09:00 en 14:00 uur thuis ben, dus dat argument was nogal zwak, naar mijn niet overmatig bescheiden mening. Ik kan dan ook niet anders concluderen dat mijn aanwezigheid niet gewenst was, ongetwijfeld omdat Sonja de indruk wilde wekken dat alles prima gaat met de kids, en ze al aan zag komen dat ik nog wel eens wat kritische opmerkingen zou kunnen maken.
Maar goed. Ik stond op het punt te vetrekken toen Vera aanbelde, en Sonja was uiteraard weer eens niet op tijd thuis. Dat deed ze bij de GGzE in Geldrop ook stelselmatig, het lijkt er dan ook op dat dit haar manier is van zeggen dat het haar allemaal niet interesseert. Met Vera heb ik wel afgesproken dat ze de volgende afspraak met mij maakt en niet met Sonja, het gaat tenslotte ook om mijn kinderen en dus wil ik daar wel bij zijn.
Eveneens gebruikelijk inmiddels is dat Sonja ‘s avonds nauwelijks wilde vertellen wat er besproken was, en ik zoals gewoonlijk weer alle beetjes informatie er stukje bij beetje uit moest trekken. Wat er nu eigenlijk gezegd is weet ik nog steeds niet, Sonja had het er eigenlijk alleen maar over dat ze de bemoeienis van Welzijn Eindhoven maar niks vindt, en dat Vera volgens haar d’r werk niet goed deed. Volgens haar had ze zelf verschillende normale vragen gesteld maar deed Vera niks anders dan dreigen de kinderen uit huis te plaatsen. Nou heb ik Vera al vaker gesproken, en het lijkt me dan ook hoogst onwaarschijnlijk dat ze dat gedaan heeft.
Probleem is echter dat Sonja aan een paranoïde persoonlijkheidsstoornis lijdt. Ze heeft zichzelf wijsgemaakt dat Welzijn Eindhoven er op uit is om haar de kinderen af te nemen, en dat is dan ook het enige wat ze hoort. Al het andere past niet in haar wereldbeeld en wordt dan ook volledig genegeerd. En uiteraard valt haar weer niks te verwijten en ligt het allemaal aan een ander. Deze keer is Tom aan de beurt: Sonja heeft contact gezocht met alweer een therapeut die mag proberen Tom’s gedrag te veranderen. Het komt niet in haar op dat de oorzaak van veel problemen wel eens bij haarzelf zou kunnen liggen…
Kortom, ik in therapie, Tom in therapie, Max dan straks ongetwijfeld ook, en Sonja maar niet snappen waarom het in de wereld niet gaat zoals zij het wil… Ik voorzie nog heel veel problemen voor haar in de komende jaren (zo niet de rest van haar leven).
In februari heb ik een klacht ingediend bij het Adviespunt Discriminatie Zuidoost Brabant vanwege de discriminatie in de sociale woningbouw bij echtscheiding. Even ter herinnering: als je vertrekt met je kinderen ben je een urgentiegeval en krijg je binnen zes maanden een andere woning, als je vertrekt zonder je kinderen word je aan je lot overgelaten. Wachttijd voor een woning: zes tot zeven jaar.
Welnu, zojuist werd ik teruggebeld door een dame van dat Adviespunt, en die beweert dat een procedure tegen dit beleid kansloos is. Volgens haar is deze rechtsongelijkheid normaal beleid bij alle woningcorporaties in Nederland en valt er daardoor niks tegen te ondernemen.
Met andere woorden: discriminatie mag zolang het maar consequent doorgevoerd wordt…
