Sonja Holten
Vanochtend vond ik in m’n mailbox een e-mail van Sonja. Na eerst twee keer geweigerd te hebben per e-mail met argumenten te komen heeft ze zich kennelijk toch bedacht, want ze kwam zowaar met argumenten aan. Helaas voor haar bleken die niet al te solide in elkaar te zitten. Een samenvatting.
Argument: ze krijgt geen urgentie bij de woningcorporaties als ze “financieel zelf in staat is om binnen zes maanden een woning te kopen of te huren op de particuliere markt of in het duurdere segment van een woningcorporatie”. Mooi toch, dat betekent dat de woningcorporaties het met me eens zijn dat het voor haar geen probleem moet zijn om een andere woning te vinden.
Argument: “Ik kom niet in aanmerking voor huursubsidie”. Klopt (afgezien van het feit dat dat tegenwoordig huurtoeslag heet), maar het zegt natuurlijk wel wat over de hoogte van haar inkomen. Kennelijk denkt ze dat een huurwoning alleen maar passend is als de overheid bijdraagt in de huur.
Argument: “Ik heb recht op kinderalimentatie, bij een brutosalaris van € 1.200 zou er theoretisch € 400 bruto aan kinderalimentatie mogelijk moeten zijn”. Ze zit zich dus al weer rijk te rekenen, want ten eerste bedraagt mijn inkomen bij lange na geen € 1.200 bruto per maand, en wordt er bij het bepalen van de hoogte van de kinderalimentatie ook gekeken naar mijn (vrijwel volledig afwezige) draagkracht. Ik denk dat ze blij mag zijn als ze een paar tientjes per maand krijgt.
Argument: “De berekening van de alimentatie klopt niet, want er moet nog van alles vanaf”. Die berekening zal inderdaad niet 100% kloppen, maar ik had er dan ook bij vermeld dat het een Quick & Dirty berekening was. Enerzijds moet er wel wat van af, anderzijds komt er ook weer bij, dus per saldo zullen die bedragen heel aardig in de buurt van de werkelijkheid komen. Sonja denkt echter dat ze per saldo beter af zal zijn met het betalen van partneralimentatie. Ik waag het te betwijfelen…
Argument: ik zou er geen rekening mee hebben gehouden dat ze waarschijnlijk naar een plek buiten Eindhoven moet verhuizen, waardoor ze alle kinderopvang opnieuw moet regelen en Tom naar een andere school zou moeten. Helaas voor haar, weer fout. Er zijn volop woningen in Eindhoven, en zelfs als ze elders in de regio zou gaan wonen heeft dat geen gevolgen voor school en opvang. Bij Tom op school zitten kinderen uit de hele regio, en aangezien ik zelf met enige regelmaat ritten rij voor de buitenschoolse opvang weet ik dat ook daar kinderen uit de hele regio zitten.
En als het ultieme argument om niet te verhuizen: Tom wil niet verhuizen. Pardon? Die jongen is zes, sinds wanneer hebben kinderen van die leeftijd beslissingsrecht bij verhuizingen?
Voor de rest alleen maar herhaling. In bijvoorbeeld Tilburg zijn woningen goedkoper, en als dat niet kan met m’n werk moet ik daar maar een andere baan gaan zoeken, want ik ben degene die weg wil. Weg uit m’n huwelijk, ja, maar m’n woning voldoet prima. Of ik moet ergens in de stad maar een kamer huren of zo, aldus Sonja. Waaruit maar weer eens blijkt dat ze niet luistert, want ik heb haar al eerder uitgelegd dat je als kamerbewoner geen huurtoeslag krijgt waardoor op kamers wonen niet betaalbaar is.
En toen was het tijd voor haar ‘Meet & Feed’. Raar verhaal dit keer. Ze moest verkleed want ze gingen een rollenspel doen (drie uur lang) en dan kwam er nog wat achteraan (nabespreking of zo, denk ik) waarvoor ook nog eens twee uur gepland stond. Dat hele verhaal zou om 18:00 uur beginnen, dus zouden ze tot 23:00 uur bezig zijn. En om het nog gekker te maken: ze ging niet met haar eigen auto maar werd opgehaald en ook weer thuisgebracht. De geloofwaardigheid wordt steeds minder, uit m’n vrienden- en kennissenkring kwam opnieuw het vermoeden dat ze vreemd gaat.
Het onderdeel van Yacht waarvoor Sonja werkt detacheert ICT-professionals; waarom zouden die zich moeten verkleden voor een bijeenkomst? Voorbereiding op een automatiseringsproject in het kasteel van Doornroosje of zo?
Waarmee we zijn aanbeland bij het verschil tussen mij en mijn vrienden- en kennissenkring: zij hebben een vermoeden dat Sonja vreemd gaat, ik weet het inmiddels eigenlijk wel zeker.
Het was weer eens een zware dag vandaag. Aangezien er twee kinderen van m’n schoolroute op schoolkamp zijn vertrek ik wat later, of beter gezegd wat minder vroeg. Om 06:00 uur ging de wekker af, om 06:30 uur opgestaan, om 07:00 uur de deur uit, kinderen ophalen en naar school brengen, en dan om 09:00 uur weer thuis. Nog meer documenten kopiëren voor de echtscheidingsaanvraag, om 11:30 uur weer de deur uit om diezelfde kinderen op te halen en thuis af te leveren. Na de laatste afgeleverd te hebben door naar kantoor om wat papieren op te halen voor een middagrit, en toen ik daar stond werd meteen ook maar even gevraagd of ik even met een andere chauffeur mee wilde rijden, want er stond een taxibus bij een zieke collega en die moest naar een niet-zieke collega.
Uiteindelijk om 14:55 uur thuis, om twintig minuten later te vertrekken voor de volgende rit. Rond 17:00 uur weer thuis, waar een half uur later Sonja ook binnenwandelde. Als je dacht dat al dat werk al ellende was, het begon nu pas. Ze begon weer te zeiken over de kinderalimentatie (want partneralimentatie wil ze niet betalen, maar kinderalimentatie wil ze wel ontvangen), en vervolgens kreeg ik ook nog eens naar m’n hoofd dat ik haar bedreigd zou hebben. Wat bleek: in dat voorstel ‘Huisvesting vs. alimentatie’ heb ik de regelgeving rond de alimentatieplicht beschreven, en daarbij is ook vermeld dat bij niet-betalen het hele circus op gang komt van deurwaarders, incassobureaus en dergelijke. Gewoon zakelijke informatie, maar paranoïde als ze is ziet ze dat meteen weer als bedreiging.
Dan werd ook nog een paar keer herhaald dat de advocaat wel rekening moet houden met de kosten die ze heeft voor kinderopvang. Ik zal het hem/haar vragen (misschien), maar ik heb er zo m’n twijfels over of ze daar rekening mee houden. Als ze dat al doen zullen ze toch op z’n minst alle facturen moeten hebben, maar daarvan wist Sonja te vertellen dat ze niet weet waar die allemaal zijn. Juist.
Ook wist ze nog te vertellen dat ze met haar inkomen geen huurtoeslag krijgt, en dat ik maar eens op de site van de Belastingdienst moest gaan kijken waar die grens lag. Daar zit ze inmiddels inderdaad boven, maar om dan maar gelijk weer tekeer te gaan… Typisch Sonja trouwens: eerst wat beweren, en dan van anderen verwachten dat die zelf de onderbouwing gaan leveren voor háár argumenten.
Oh, en het feit dat ze van d’r echtscheiding een complete oorlog aan het maken is, is uiteraard weer eens mijn schuld.
Ik ben het nu dus echt zat. Wat mij betreft kan ze vertrekken. Interesseert me niet waarheen en wat voor problemen dat voor haar oplevert, als ze maar vertrekt en de kinderen meeneemt.
Update 22:00 uur
Om 19:15 uur vertrokken voor m’n laatste rit van vandaag, en om 21:00 uur weer terug. Waarop Sonja weer opnieuw begon met ruziemaken, waar Tom en Max bij waren zodat ze me vervolgens kon verwijten dat ik ruzie maak waar de kinderen bij zijn. Een en al kritiek, maar de eerste constructieve bijdrage van Sonja moet nog komen. Intussen heeft ze weer precies datgene bereikt wat ze wil bereiken: ik balanceer alweer op de rand van een totale zenuwinzinking. Fijn volk, die Duitsers… Ik krijg het idee dat we na de oorlog Duitsland niet opnieuw hadden moeten opbouwen, maar in plaats daarvan volledig plat hadden moeten bombarderen…
Nog wat ‘constructieve’ bijdragen van Sonja vandaag: ik ben een risico, ik moet maar een andere baan gaan zoeken, en ik moet maar in m’n taxibus gaan wonen. Want bij haar moeder wonen kan zogenaamd niet, kinderopvang elders kan ze ook niet krijgen, en geen werkgever wil haar hebben omdat ze kinderen heeft. Vreemd genoeg liep ze een paar maanden geleden nog te verkondigen dat ze meerdere aanbiedingen van werkgevers had liggen, en toen ze bij Yacht ging werken waren die kinderen er ook al. Oftewel, het is weer gewoon het zoveelste smoesje.
Oh, en al die vermeende vrienden en kennissen van haar die zogenaamd staan te popelen om te helpen? Die zitten er (volgens Sonja zelf!) niet op te wachten om haar met de kinderen in huis te nemen. En dat noemt ze dan vrienden? Als dat haar ‘vrienden’ zijn, dan word ik toch nieuwsgierig naar haar vijanden…
Vanochtend heb ik Sonja er nog eens per e-mail op gewezen dat ik van haar degelijke argumenten verwacht in plaats van alleen maar de opmerking dat mijn argumenten gebaseerd zouden zijn op verkeerde informatie. Gezien het uitblijven van een antwoord kan ik alleen maar constateren dat ze nog altijd meent dat ze gewoon per definitie altijd gelijk heeft en dus haar mening niet hoeft te onderbouwen. Helaas voor haar zie ik dat toch anders, en zal dit zeker consequenties hebben.
Vanmiddag had ik weer eens een afspraak bij GGzE Geldrop. Dat heeft in het kort drie reacties opgeleverd. De eerste was eentje van onbegrip over het feit dat zooi van mijn schoonmoeder opeens bij mij in de schuur opgeslagen moesten worden. De tweede was lof voor het feit dat ik tegen Vera van Nunen (van Welzijn Eindhoven) had gezegd dat ik vind dat ik erbij hoor te zijn als ze over onze kinderen komen praten. Tot slot werd mijn voorstel “Huisvesting vs. alimentatie” betiteld als “een goede en creatieve oplossing”. Kortom, al met al positief.
Na m’n laatste rit ben ik maar eens even onderuitgezakt in een lekker warm bad. Om 18:30 uur hoorde ik Sonja binnenkomen, en kennelijk was die ergens niet tevreden over want er werd volop met de deuren geslagen. Een uur later was het eten klaar, en was Sonja opeens verdacht vriendelijk. Aangezien dat op z’n zachtst gezegd nogal ongebruikelijk is ben ik maar meteen wantrouwig geworden; als ze zo begint moet ze wat gedaan hebben.
En jawel hoor, of ik donderdagavond de kids op wilde gaan halen bij de opvang. Oftewel, ze moet weer ergens heen. Het vergde wat doorvragen, maar uiteindelijk bleek dat ze donderdagavond weer een ‘Meet & Feed’ heeft. Een half jaar geleden hadden we toch echt afgesproken dat afspraken ruim op tijd aangekondigd moeten worden, maar klaarblijkelijk vindt Sonja dat ze zich daar niet aan hoeft te houden. Ook goed, maar als zij zich daar niet aan hoeft te houden, hoef ik het ook niet meer.
Het zal in elk geval wel laat worden. Die bijeenkomsten duren tot 21:00 uur (vreemd genoeg duurden die tot voor kort maar tot 20:00 uur), en volgens Sonja moest ze daarvoor ook nog naar Den Bosch omdat het pand van Yacht in Eindhoven verbouwd wordt. Dan ga je je toch afvragen wat voor afspraken ze die avond nog meer heeft… en of die ‘Meet & Feed’ plaatsvindt in een pand van haar werkgever of in de slaapkamer van een andere man dan waarmee ze getrouwd is…
De komende weken heeft Tom vakantie, en Sonja wist te vertellen dat ze een aantal dagen vrij had genomen. Oh, ze zat toch in haar laatste week bij d’r huidige project bij de Rabobank? Niet dus, dat bleek alweer verlengd te zijn, deze keer tot augustus. Maar ook dat was waarschijnlijk niet belangrijk genoeg om dat meteen even mede te delen toen ze het zelf hoorde.
Sonja heeft zich verwaardigd alsnog te reageren op mijn voorstel van verhuizen vs. alimentatie. En jawel, wat ik voorzien had gebeurde ook: ze heeft het voorstel afgewezen. Nou is het in dit land gebruikelijk dat, als je het met iemand niet eens bent, diens argumenten weerlegt en met onderbouwde tegenargumenten komt. Maar helaas, Sonja is afgericht voor de Duitse samenleving en daar gaat het kennelijk toch heel anders. Sonja’s letterlijke reactie:
“Hartelijk dank voor het gedane voorstel. Helaas spijt het me je te moeten meedelen dat ik er geen gebruik van zal maken en dat ik zal blijven vasthouden aan de eerder gemaakte afspraak. Dit houdt in dat jij op een nader te bestemmen einddatum maar bij voorkeur bij het uitspreken van de echtscheiding de gemeenschappelijke woning per ommegaande met al je bezittingen zult verlaten en dat je de woning en de overeengekomen boedel die volgens verdeling mij zal toebehoren met alle rechten en plichten zult overdragen aan mij en de kinderen. De reden voor deze beslissing is dat de door jou hier gegeven argumentatie is gebaseerd op verkeerde en deels zelfs incorrecte informatie. Bovendien laat je een aantal wezenlijke zaken buiten beschouwing.“
Inderdaad, u raadt het al, wat dan de juiste informatie zou zijn werd niet vermeld, en die vermeende “andere wezenlijke zaken” schitteren ook al door afwezigheid. Maar eerlijk gezegd zou het me verbaasd hebben als ze dat alles er wel bij vermeld zou hebben; Sonja vindt nou eenmaal dat ze boven mij staat, en in Duitsland is het nog altijd zo dat de baas altijd gelijk heeft.
Ik vraag me trouwens af wat de experts van haar taalgebruik zouden vinden. Ondanks dat de geciteerde alinea een flinke lap tekst is bestaat deze toch maar uit vijf zinnen; de derde zin klinkt erg formeel, is maar liefst 58 woorden lang, en klinkt daarmee als een formele volzin. Het valt nog mee dat het niet in het Duits is… De daaropvolgende zin heeft het over “verkeerde en deels zelfs incorrecte informatie”. Nou kan ik me vergissen, maar volgens mij rammelt dat taalkundig behoorlijk aangezien “verkeerd” en “incorrect” synoniemen zijn. Voor degenen die spijbelden op de dag dat die uitdrukking op school behandeld werd: synoniemen zijn verschillende woorden met dezelfde betekenis. Eigenlijk staat er dus “verkeerde en deels zelfs verkeerde informatie”.
Nou ben ik geen taalkundige, maar die hele tekst wekt bij toch de indruk van iemand die zich aanzienlijk beter en intelligenter voor wil doen dan ze eigenlijk is.
Ik heb de betreffende correspondentie maar alvast uitgeprint; morgenmiddag heb ik weer eens een gesprek bij de GGzE, eens zien wat ze er daar van denken.
En dat was de middag nog maar, toen kwam de avond. Sonja was rond 19:00 uur thuis met de kids. Een half uur later kwam Tom naar boven, toen ik ‘m vroeg of het eten al klaar was wist hij te vertellen dat het eten nog niet klaar was, want “mama moest eerst nog wat doen op de computer”. Hoebedoelu, prioriteiten? Weer een half uur later kwam Tom naar boven met m’n bord eten. Ik dus weer met bord naar beneden, bleek de rest al gegeten te hebben (ja, m’n eten was inderdaad al bijna koud), en volgens Sonja had ze toch echt naar boven geroepen dat het eten klaar was. Vast…
Maar we zijn er nog niet. Om 20:00 uur stond opeens ene Hans aan de deur. Geen idee welke precies (Sonja heeft er verschillende in haar kennissenkring), maar hij kwam spullen van Astrid Holten (m’n schoonmoeder) afleveren die kennelijk bij ons in de schuur opgeslagen moesten worden. Daar wist ik niets van, en ik weet toch echt 100% zeker dat Astrid een opslagruimte heeft gehuurd voor d’r inboedel. Dus waarom haar zooi nou opeens in mijn schuur moet liggen, geen idee. Maar zodra het in de weg ligt vliegt het eruit.
Sonja en ik hebben allebei een heet hangijzer bij de echtscheiding: bij mij is het huisvesting, bij haar de alimentatie. Aangezien ze twee keer keer zoveel inkomen heeft als ik is zij namelijk degene die alimentatie moet gaan betalen.
Eerst de huisvesting: gigantisch probleem, want ik kan nergens terecht. Voor de sociale woningbouw ben ik geen urgentiegeval, en dus mag ik achteraan aansluiten met een wachttijd van zes tot zeven jaar. Twee woningcorporaties hier in Eindhoven verloten hun woningen (www.kansrijkhuren.nl), maar dat is met een gemiddelde van misschien twee per week en 800-1200 reacties per woning. Het kan dus zijn dat ze morgen bellen dat ik een woning toegewezen krijg, maar het kan ook jaren duren.
Zelfstandige woonruimte in de particuliere sector is onbetaalbaar, want voor de huurtoeslag mag mijn maximale huurbedrag ongeveer € 480 per maand zijn, maar woningen in die sector zijn een stuk duurder dan dat. Onzelfstandige woonruimte dan (oftewel: op kamers)? Ook al niet, want daarvoor vragen ze hier ook al gauw € 400 per maand, en als kamerbewoner heb je geen recht op huurtoeslag. Koopwoning dan misschien? Ook al niet, want met mijn inkomen krijg ik maximaal € 40.000 aan hypotheek, en daar koop je in Eindhoven nog maar amper een garagebox voor, laat staan een woning.
Sonja weigert te verhuizen, want die heeft zichzelf er inmiddels van overtuigd dat ze, als ze zich inschrijft en urgentiestatus krijgt, ze een tweekamerflatje van € 600 per maand aan de andere kant van Eindhoven zal krijgen. Ik heb geprobeerd haar uit te leggen dat dat niet kan, aangezien een tweekamerflat geen passende woning is voor een volwassene plus twee kinderen, en dergelijke huurbedragen niet voorkomen in de sociale woningbouw. Maar helaas, ook dat verhaal past niet in Sonja’s wereldbeeld en dus wordt er niet geluisterd.
Door naar de alimentatie. Sonja heeft ergens op Internet een berekening gevonden waarmee ze uitkwam op een alimentatie van zo’n € 600 per maand. Traditiegetrouw heeft ze niet verder gelezen, anders had ze geweten dat dat het maximale bedrag is wat ze met haar inkomen kwijt zou zijn. De mededeling dat er ook gekeken wordt naar mijn inkomen en naar het bedrag per maand wat zij nodig heeft was weer eens aan dovemansoren gericht.
Tijd dus voor een andere aanpak. Ik heb haar voorgesteld (voorzien van de nodige argumenten) dat zij met de kinderen gaat verhuizen, in ruil daarvoor zie ik dan af van alimentatie. Dat zou mijn huisvestingsprobleem oplossen, en haar de komende 12 jaar (de maximale alimentatieduur) ettelijke duizenden euro’s besparen. Het heeft nog wel meer voordelen, maar bij Sonja draait alles om geld dus wat dat het krachtigste argument. Noodgedwongen is dat voorstel per e-mail gegaan. Als ik het mondeling geprobeerd zou hebben was ik al bij voorbaat kansloos geweest, want zodra Sonja het woord ‘verhuizen’ hoort in combinatie met haar eigen naam gooit ze haar kont tegen de krib en luistert ze niet meer.
Sonja reageerde in stijl. Geen “akkoord” of zelfs maar “klinkt niet verkeerd, daar wil ik even over nadenken”, nee, in plaats daarvan mailde ze terug met een verwijzing naar de al eerder genoemde website kansrijkhuren.nl met de opmerking dat er verschillende woningen op aangeboden worden die ik zou moeten kunnen betalen. Ik heb haar geadviseerd om er eerst eens over na te denken en zonodig de mening van anderen te vragen, maar Sonja kennende zal dat wel weer niet gebeuren en houdt ze gewoon haar poot stijf.
Tijd voor hardere maatregelen, vrees ik…
